Het Prachtige Cuenca & het adembenemende Las Cajas

Eindelijk was het zover, ons eerste echte citytripke. Na drie weken zwoegen en zweten in het toch wel chaotische Sotomayor ziekenhuis was het tijd om eens uit Guayaquil te gaan en af te zakken naar Cuenca. Het was een lange busreis waar ik sowieso niet sta voor te springen. Ook is dit ons eerste reisje waar we echt alles zelf moesten voor doen, zoals de bus nemen (neen dit is niet zo simpel als in België, laat staan comfortabel), hostel zoeken, uitpluizen waar alles is en dat vooral in het mooie maar toch wel moeilijk Spaans. Ze hebben niet veel medelijden met de toeristen want als je lief zegt
 'No Comprendro' praten ze precies eens zo snel. Eenmaal op de bus konden we vier uur genieten van zeer gevarieerde uitgestrekte vlaktes: zowel bananen bomen als ondergelopen velden, regenwoudachtige toestanden en prachtige bergen. We moesten dus ook door het natuurreservaat Las Cajas wat ik echt onbeschrijfelijk vind. Door de oriëntatiesport ben ik al op vele plaatsen geweest maar ik moet toegeven dat ik dit nog nooit van men leven had gezien (dit was nog alleen maar het beeld dat ik had toen we er doorreden). We besloten dit op zondag beter te verkennen omdat er dan weinig te doen is in Cuenca.

Cuenca is opgericht op 12 april 1557 (prachtige datum he Saartje en Hadewig :)) en ze noemen het wel het Athene van Ecuador. In 1999 werd de stad zelfs opgenomen in het werelderfgoedlijst en ik moet toegeven ze hebben meer dan gelijk. Ik heb nog nooit zoveel mooie gebouwen gezien in minder dan drie uur tijd. Kathedralen, Scholen en kerkjes allemaal stuk voor stuk pareltjes en als ze dan nog eens omgeven worden met idyllische parkjes en marktjes ja dan ben ik verkocht.

Toen we dus uiteindelijk een aankwamen zijn we eerst gaan zoeken naar een hostel en vonden deze ook zeer snel. Voor 10 $ hadden we iets heel deftig, met ontbijt en niet te vergeten warm water!! Niet dat we in Guayaquil klaagde want daar is het veel warmer dan in Cuenca. We moesten het doen met ongeveer 20 graden en kwamen van een goede 32°C. Ook stegen we zo'n goede 2500 meter en voelde ik dit wel zeer hard waardoor ik hoofdpijn kreeg, hoogteziekte noemen ze dat.




Al snel vonden we een plaatselijk marktje met echte typische kraampjes met duizende souveniers. Hier moest je hebt oppassen want je kon alles wel kopen, zo'n lieve mensen en prachtige kleuren. Je moet hier ook afdingen maar dat ligt totaal niet in mijn aard waardoor ik dat wel moeilijk vond. Ik heb me alle geluk wat kunnen inhouden maar wacht al geduldig op mijn thuisfront, als die er zijn zullen we er alvast invliegen :) Mijn ogen stonden namelijk vooral op zo een typisch panamahoedje van daar, de stad staat bekend voor zijn panamahoeden en keramiekindustrie maar voor de veiligheid koos ik voor de hoed. Omdat we nog heel de zaterdag gingen uitrekken ging ik die dan kopen, in het hoedenmuseum (wat uiteindelijk niet zo is gelopen). Om de eerste dag van ons weekend, en onze bevallingen wat te vieren gingen we eens goed eten, alle dat dachten we toch. Omdat mijn eten niet schitterend was mocht ik wat van Eva haar eten proeven, waar ik daarna verschrikkelijk veel spijt van had. We hadden niets geslapen die nacht, krampen van hier tot in België en konden jammer genoeg niet mee in de voormiddag naar het hoedenmuseum, waar ik zo graag naar toe ging. Het pikte wel maar het was onmogelijk.



















 Uiteindelijk hebben we onze moed bijeen gezocht en wandelde we naar Turi, een klein gehuchtje van Cuenca boven op een berg. Er staat niet meer dan een kerkje en een paar winkeltjes  maar het prachtig zicht dat je daar van Cuenca hebt is onbeschrijfelijk. Zelfs op foto is het belange nog niet zo mooi als in het echt. Om er te geraken moesten we wel wat moeite doen. De slapheid en de misselijkheid kwamen naar boven maar ik was immens gelukkig dat ik het heb gedaan. Ook hier heb ik onverwacht een panamahoedje kunnen kopen, ik was ineens bijna helemaal genezen. Snel nog 4x4 laarzen gekocht om Las Cajas te trotseren op zondag.

mijn super laarzen

Dit had ook hemel en aarde in, afdingen en proberen er iets af te krijgen, pff echt mijn ding niet maar ik heb ze dan toch kunnen bemachtigen.

Het ging wat beter en besloten om naar Gualaceo te gaan. Dit zou een dorpje zijn niet zo heel ver van Cuenca wat aangeprezen stond in de twee reisgidsen die we meehadden. Met veel ongeduld een uur op de bus gezeten, lekker vooraan in de cabine van de bus want we voelde ons echt niet goed. Eens daar aangekomen was er niet veel te bespeuren buiten een heerlijk weertje en hebben we echte mooie kiekjes gemaakt. We vonden uiteindelijk een marktje maar dit was enkel fruit en groenten waardoor we er niet veel mee waren. Toch heb ik mij geamuseerd en kon ik zo meer proeven van het platteland wat goed deed na drie weken uitlaatgassen en andere substanties te inhaleren. Die avond heb ik een spaghetti gedeeld met Eva aangezien wij nog niet veel gegeten hadden, wat uiteindelijk geen slechte keuze was want die avond hebben we geslapen als een roosje (halleluja geen krampen meer!).
















                                                               Las Cajas

Zondag stonden we vroeg op om naar Las Cajas te gaan, een van mijn persoonlijke doelen tijdens mijn drie maanden. Het is een prachtig natuurgebied, een andesstukje dat wel 4000 meter boven de zeespiegel (guayaquil) ligt. Echt wel zotjes om dit te zien. Ik heb echt men best gedaan om het zo goed mogelijk op foto te zetten maar zoals jullie weten kan je je werkelijke schoonheid nooit perfect op foto zetten. In een woord, adembenemend. Wel hadden we last van de hoogte. Jammer genoeg moest Britte snel afhaken door een te eng gevoel op haar longen. Ik geef toe ik had er ook veel last van en mijn hart boenkte precies uit mijn lichaam. Ook elke bergop bezorgde me toch weer krampen maar de natuur verzachte precies de pijn waardoor een paar stopjes om eens te drinken genoeg was om gerecupereerd te geraken. Omdat we wat last hadden van de hoogte besloten we de kleinste toer te doen, deze was nog 5 uur durende dus moesten we snel vertrekken want het is hier heel snel donker en dan wil je daar echt niet alleen zitten. Het is ook het gebied van de Alpacas en we mochten er een paar bewonderen, wel van een afstand maar jongens wat was ik precies een klein kind, ik vind die dieren gewoon geweldig! We zullen er nog wat zien denk ik tijdens ons verblijf! Ongelofelijk  het landschap bleef me  verbazen en voelde me zo vrij. De stilte overviel ons en we bleven maar zeggen hoe goed het ons niet deed om hier te zijn, om eens stevig door te stappen en nog eens echt te genieten van de natuur.

Na veel vallen en opstaan wel, ja ook met mijn 4x4 botten ben ik toch wel een keer goed doorgeschoven en belanden mijn hand in zo een cactus die ik tussen de foto's zal zetten. Niet zo aangenaam want de doorns zaten er goed in maar het geluk heb ik dan om nog met drie andere vroedvrouwen op stap te zijn. En ja ook vroedvrouwen kunnen dat :). Britte bij deze nog eens een welgemeende dank u wel!













Nu snel de bus op naar Guayaquil want de zon ging ondergaan. Omdat we onderweg moesten opstappen was er jammer genoeg geen plaats meer op de bus, en het was nog een rit van 3 uur met een verschil van 4000 meter. Niet echt optimaal als je sowieso al niet goed tegen busritten kan. Ik had geluk, er stond nog ergens een emmer in de bus en kreeg deze aangeboden door de locals in de bus. Echt wel lieve mensen want ze zaten met ons in maar drie uur rechtstaan zou lang geweest zijn voor iedereen. Gelukkige stapten er midden van de rit wat mensen af waardoor iedereen op den duur een plaatsje had.

Op weg naar Martha nog een taxi genomen wegens te veel bagage en eventuele 'overval' situaties. Het was een grappige taxi, blauwe verlichting, hij had een serieuze slag in zijn wiel en draaide typische feest plaatjes (ik vermoed om ons te verleiden want hij spoelde altijd maar door naar die getinte liedjes).

Het liedje van dit jaar is wel overduidelijk en kennen jullie waarschijnlijk al in Belgiê: http://www.youtube.com/watch?v=i0vFid2tKbI&oref=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3Di0vFid2tKbI&has_verified=1
Dit wordt hier echt plat gedraaid niet normaal.

Voila ik hoop dat jullie hebben kunnen waarnemen dat ik een ongelofelijk weekend achter te rug heb en dat de komende werknachten enorm pijn gaan doen maar hoop nog veel kindjes op de wereld te brengen en me nog verder als vroedvrouw te verwerken.

Ciao Amigos,



Groetjes SieneFien