Genieten geblazen & de ouders zitten in de lucht!

Ja mannen, wat een emotionele week voor mij! Niet te doen.
Gisteren zijn we met zijn vieren na het werk gaan eten voor onze 40ste bevalling te vieren. Dit was een zeer aangename ervaring en we hebben nog eens genoten van een overheerlijk pasta, eens is iets anders dan dieje rijst :). Om het compleet te maken zijn we daarna nog naar de film geweest. Les Misérables was het geworden en het was voor mij echt een bom van een film maar voor de helft van de zaal duidelijk niet aangezien het constant facebooken en het maken van lawaai hier normaal is. Toch had het wel iets, het was in het engels maar het was met Spaanse ondertiteling wat wel leuk was om ons (vooral mijn) Spaans bij te schaven! Al snel was het 12 uur en kwamen we weer eens thuis in de regen, niet ongewoon hier in Ecuador maar goed ik zal niet zagen over het weer hier aangezien ik weeral eens moet vernemen dat het weeral sneeuwt in België, crazy!!
Omdat we dus die dag driect iets gingen eten hadden we even de kledij van het persoon geleend. We voelden ons voor één dag echte Pro's :) We kregen al ster allures na onze 40ste bevalling.

en dan zagen wij over onze KHL stage pakjes ;)

We gingen de dag erna voor de laatste keer werken voor onze "paasvakantie". Het werd al bij al een drukke dag en iedereen kon minstens één bevalling doen. Wel konden we weer tal van complicaties waarnemen: 2 kindjes met meconiaal vruchtwater, mijn kindje was een schouderdystocieke waardoor ik de bevalling niet kon doen, de andere was zo een klein jong meisje zodat de bevalling niet echt super verliep en dan jammer genoeg nog een kindje van 41 weken (juiste zwangerschapsduur weten we niet mits mevrouw nooit op consultatie was geweest) moeten afgeven. Het jammere voor ons was dat we weer van niets wisten en het Eva haar beurt was om een bevalling te doen. Iedereen wist precies al dat het kindje niet meer leefde alleen wij weeral niet. Dit is zeer onaangenaam en hoor jullie al zeggen, dat staat toch in het dossier?! maar soms is het zo druk of ligt het dossier ergens, niet wetend waar waardoor het soms echt niet makkelijk is alles te weten over de mama. Toen Eva de bevalling deed viel me direct op dat het hoofdje er zeer raar uit zag en dat het kindje niet veel deed. Daar kwam het dan, dat machteloze gevoel en wordt je voor de zoveelste keer van je roze wolk getrokken, recht de grond in.

Vandaag werd er dan wel ook weer een mooie tweeling op de wereld gezet via een keizersnede, jammer wel want een tweeling is hier = sectio! Heel stom, tenzij ze te laat binnen komt en ze direct moet bevallen. Ik vond de twee zo schattig alleen had de éne wat meer gekregen dan de andere.

de tweeling

Een andere verschijnsel op de neonato was een echt giga kind. Ik kon het niet laten en trok er stiekem een foto van waarop de vroedvrouw dit had gezien en me vertelde dat ik er betere kon trekken :). Het is uiteindelijk uitgedraaid tot een heuse foto reeks, maar je zal dadelijk wel zien waarom. Ik weet niet hoe het komt maar voor mij is hij een echte loebas.

zoek de zeven verschillen

Loebasje

ik hoop dat het nu goed opvalt

hij kan ook schattig zijn!

Ook kon ik zo een schattige taferelen op foto zetten, eerlijk waar ik heb hier niets aan gedaan maar ik vond deze baby's zo schattig samen. Je moet je inbeelden dat de baby's gewoon ergens worden gelegd tot ze naar de MAT gaan. Niemand kijkt er nog echt naar om en als ze wenen, dan wenen ze! Deze twee vriendjes hebben elkaar dan toch maar gevonden, super om te zien!

lief toch he! O ja de doosjes rond hun hoofdje is om zuurstof te geven ;)

De bovenste baby was constant precies naar zijn eigen aan het wuiven  en ik vond het ook wel heel schattig om te zien. Toch nog voor iets goed die blikken doosjes waar die worden ingelegd. :)

De dag is weer voorbij gevlogen in de Sotomayor en over vliegen gesproken, dat zijn mijn ouders, broer en zus nu ook aan het doen. Jaja het is zover, ze komen mij bezoeken en waarschijnlijk ook een beetje van het weer genieten. Omdat het zes uur verschilt van tijd ( in het weekend wordt het er zeven :( ) zijn ze nu al opgestegen in Brussel, dat kan ik toch zien op de site van KLM wat trouwens super fijn is om te zien waar ze rond hangen( en om te zien dat zij wel van de eerste keer konden vertrekken "gggrrr, nog altijd baal gevoelens ').

 Rond middernacht Belgische tijd zullen ze dus bij mij aankomen ( voor mij zes uur in de avond) wat voor pret zal zorgen aangezien we de dag erna zeer vroeg vertrekken naar ons eerste uitstapje hier in Ecuador.
Het zal Cuenca worden, u wel bekend van een paar weken terug. Ik kon ze dit stadje niet weerhouden en zullen ze erna met mij en de andere meisjes onze koers verder zetten zoals Darwin heeft gedaan.

Ohja, niets minder dan de Galapagos eilanden zullen ons één week in Paradise feeling brengen! Het komt zo dicht bij, ons 'hoofd' uitstapje van heel de drie maand kan dan toch eindelijk plaats vinden. Daarna gaan we nog een weekje de bergen in (en sommige ook op). Ik zal dus niet heel veel kunnen bloggen maar wees gerust er komt een grondige update.

zo gaan wij daar ook liggen!

Jammer genoeg zullen ze dan terug naar België keren op mijn verjaardag (12 april), zeer vroeg in de morgen dus bij deze wie mij een kaartje wil sturen, het duurt twee weken voor het hier aankomt ;)

Ik hoop dat ze een goede vlucht hebben en dat ze de reis van wel 18 uur in totaal goed overleven.
Het zal bakken geblazen zijn als ze uitstappen want hier was het vandaag weer een goede 36°C, niet optimaal als je van 0° komt.
Voor ons is het nog werken dag morgen, maar dan vooral voor onze schooltaken. Ook gaan we onze les voorbereiden voor ons project naast het leven in het ziekenhuis.
We gaan seksuele voorlichtingen geven en moeten dit dus eerst nog goed voorbereiden.

Iedere dag vallen er wel gerellige uitspraken te bespeuren:

• Britte; "Zou ons taxi chauffeur ( de man die ons al elke avond naar huis doet, maar er vandaag niet was) nu gestorven of dood zijn?" Euhm Britte, ik denk dat dat hetzelfde is :-)
• Sien: amaai ik verjaar binnen twee weken
• Emma: ja, ik over een jaar en twee maanden
• Britte & Sien: we bekeken elkaar echt super bedenkelijk aan :) tien maanden is ook goed ze Emma!

Hou jullie goed vrienden, tot schrijfs!!!

Muchos besos,

Sienkes xXx

Finally, I made it... Thank God!

Gabriel: Voor jou heb ik drie jaar moeten zwoegen en zweten, heb ik talloze nachten moeten  opofferen, drie jaar voor moeten studeren & heel men leven heb ik uitgekeken naar vandaag.

Ik heb drie jaar stap voor stap moeten groeien als toekomstige vroedvrouw en had nooit durven dromen dat ik zo ver kon komen. Nu sta ik hier dan met jou bij mij, en heb ik mijn veertigste bevalling erbij!
Nu mag ik zeker afstuderen als vroedvrouw dus diploma kom maar gauw!
Ik wil niets liever dan er nog 1000 op de wereld te zetten,
nu kan niemand mij dan ook nog iets beletten.

Ik stel jullie dus met trots voor mijn veertigste wonder dat ik op de wereld mocht zetten op 26 maart 2013 om 16.05 Ecuadoriaanse tijd. Hij woog 2778Kg en was 49 cm groot. (precies een geboorte kaartje)

Hier dan het volledige verhaal wat ik jullie niet wil achterhouden. De dag kon niet meer stuk voor mij want toen we aankwamen zag ik ons Maria van de parto zaal al. Zo klein dat ze is , zo lief is ze ook. Ik heb mijn 39ste bevalling ook bij haar gedaan en het was tot toen de mooiste die ik ooit heb mogen doen in al mijn stages. Ik was de eerste die er eentje mocht doen en al snel zag ik hoe laat het was. Heel de pre parto zaal lag vol zwangere vrouwtjes, maar er was er maar eentje die mij in het oog sprong. Ze was heel onrustig en weende heel zachtjes. Van de moment dat ik haar zag ben ik geen seconde van haar zijde geweken. Ik kan het goed vinden met haar en ze smeekte mij om haar te helpen. Ze durfde niet goed te duwen en was zo wanhopig dat ze vaak vertelde dat ze dood gaat gaan. Het was haar tweede kindje en alles verliep "vlekkeloos" dus was er niet om haar zorgen over te maken. Niet veel later bleek dat ze iets in haar hand had en niet wilde loslaten. Ze had een foto van God vast, waarschijnlijk om haar bij te staan. 

Na een goeie dertig minuten stond ik met mijn steriele handschoenen klaar en kwam Maria met mij mee. Ik vroeg haar vriendelijk of ik het lichaampje mee mocht doen in de hoop dat ik heel de parto zou mogen doen, waarop ze grappig moest lachen en me duidelijk maakte dat ik alles mocht doen. Het hoofdje was er al zeer snel, ik moest enkel nog wat flexie geven mits het ineens veel te rap ging. 

Ik moest bijna het kindje tegen houden of hij schoot recht in mijn armen. Nog nooit heb ik zo een mooie bevalling gedaan, was het kindje tip top in orde en was de mama zo goed als "knip-scheur-vrij". Dit geeft mij zo een geweldig gevoel, gewoon mijn veertigste zo kunnen doen. Vol adrenaline had ik tijdens het afnavelen even de tijd om de glorie tot mij heen te laten komen en stonden de traantjes heel even in mijn ogen. Dit was gewoon de langverwachte bevalling, al waren de andere even leuk en emotioneel deze had toch dat tikkeltje meer.

Eindelijk, de 40ste en er viel wel 1000 ton van mijn schouders en ik denk ook bij mijn ouders en vriend die mij in al die drie jaren mij zo gesteund hebben, ook wel afgezien, en die mij tot hier hebben gebracht. Zonder hun was dit niet gelukt en ben ik momenteel de gelukkigste vrouw van heel de wereld!

Het wordt nog mooier: De mama vertelde dat het kindje Gabriel noemde, het was een jongen maar ik denk ook wel dat ze het wilde aangezien "de engel" Gabriel noemt aangezien ze zeer gelovig is :) 

Hij is mijn engel ook wel hoor, het was een gods geschenk en ineens overviel mij dat wel een beetje en moet ik toegeven dat het me wel iets deed precies of het moest zo zijn!

Op hetzelfde moment was Emma een kindje aan het beademen wat ik enorm jammer vond want had ze er heel graag bij, oke Eva en Britte waren er wel maar toch dat is niet hetzelfde :) 

 Heel raar was dat moment omdat ik leven gaf en Emma een kindje moest redden. Zo zie je maar dat het niet altijd rozengeur en manen schijn is als vroedvrouw. 

Even later kwam Eva op de proppen met het kindje na dat het gewogen en gemeten werd. De mama was immens gelukkig want dat is niet de gewoonte hier in de Sotomayor. Normaal gezien is dat pas na drie a vier uurtjes. Ik maakte wat tijd voor de borstvoeding en kreeg een geweldige 'bedankt' van haar. Ik heb daarna nog wat foto's gemaakt om aan haar te tonen in de Post partum zaal wat ook weeral niet de gewoonte is.

Het geluk kon niet op want ik ben niet alleen met drie meiden naar hier gekomen die alle drie 23 bevallingen in België hebben gedaan, maar ga ook nog eens naar huis met die meiden die net op dezelfde dag als ik hun 40ste binnen hadden. Ik vond dit zo leuk, gunde het ons alle drie en dat is echt een hele leuke ervaring. We gaan dit morgen waarschijnlijk nog lichtelijk vieren want dat kunnen we niet zomaar laten voorbij gaan. 

Voor de rest maken we nog wel erge dingen mee, zo heb ik vandaag voor het eerst een Spina Bifida gezien, dat is een kindje met een open ruggetje en natuurlijk het kindje dat slecht ging bij Emma. Na ze 45 minuten daar stond met de ambu heb ik het even overgenomen. Dit is fysiek niet alleen moeilijk maar ook mentaal krijg je er de krob in je keel. Al bij al was het een drukke avond en waren de kindjes allemaal zeer vlot geboren. Ik ben benieuwd wat de volgende dagen gaan geven, het zal alleszins wat relaxer verlopen en ik zal ook op andere vroedkundige vlakken mij proberen te verbeteren.

een vreugde knuffel kan er wel af!

Wie goed kijkt ziet nummer 40

    Nog enkele grappige anekdotes:

• Mijn Spaans laat mij vaak in de steek: Zo vertelde ik aan de vrouw dat ze haar hoofd moest optillen in plaats van haar poep, in het Spaans trekken deze woorden nog al hard om elkaar en kon ze door de stress even niet uit elkaar houden. :) Het ijs was dan ook meteen gebroken tussen de dokter en mij! Je moet het maar doen!
• Blanca is een grappige vroedvrouw die heel klein is, zoals iedereen hier, graag lacht (nog specialer als die van mij) en die ons wel graag ziet. Ik was even over haar bezig in de kleedkamer? "ooh ons Blancitatje is toch wel een schatje" terwijl ze ineens achter mij te voorschijn kwam, daar stond ik dan, ik kon wel in de grond zakken!
• Als het wat te vroeg is voor mijn kan ik me wel eens vergissen tussen de bus en de metro, nenen niet op een spoor, dit zijn alle twee bussen maar van een andere soort. De chauffeur stopte en was al half ingestapt toen de andere meisjes vroegen of wat ik ging doen :) daar stond ik dan " No Gracias, perdon!" en meer kwam er ook weeral niet uit.  Niet veel later heb ik per ongeluk te weinig betaald voor de metro, ik had me even vergist wat vijf cent is in $ wat namelijk hier er zilver uit ziet en bij ons brons. Ik had dus maar één cent gegeven, daarvoor een dikke sorry!
• Als je een Hollandesa de was die droog is laat afhalen, zie dan eerst dat er geen overheerlijk soppa er onder staat, het kan namelijk zijn dat ze heel de baar vol kleren laat vallen en die dan nog eens in de soep belanden. Natuurlijk alleen de kleren van Emma, hhmmmmmmmm!

• Ik merkte een rare geur tijdens de parto van Emma en vertelde dat aan haar. Zij rook niets mits haar maskertje op haar neus. Ik maakte duidelijk dat dat misschien wel kon aangezien ze het binnenste buiten aan had, en ze mij ineens duidelijk maakte " Jama Sien, dat van u staat ook omgekeerd" .... hhmm slimme zet!
• Eva: " Als je verbinding moet hebben met internet moet je zien naar die streepjes bovenaan, ontsluiting... euh neen verbinding  :-) chance dat we met vier vrouwen op stap zijn! Op zo'n momenten mis ik mijn broer nog harder!

We drinken nog steeds melk uit zakken, doen nog altijd het WC papier in de vuilbak en eten nog altijd een middagmaal met een lepel! Roggelen in de plaatselijke vuilbakken, of op de grond in de supermarkt is toch een gewoonte van hun dat ik niet ga overnemen, geen zorgen!

Voila het is weeral 1 uur in de nacht en morgen gaan we dus iets vroeger werken omdat we toch nog wel iets willen doen voor ons "Super 40 day".

Ik wil nogmaals iedereen bedanken die mij mailde, die mij moed konden in praten en die mij op één of andere manier konden helpen wanneer het iets minder ging. Ik denk dat ik dat nog veel ga doen maar ik meen het, het is soms een harde wereld en als je dan je verhaal thuis kwijt kan dat maakt het verschil of ik het aankan of niet.
Bedankt iedereen voor alles!!!

Sleepwell voor mij, Good morning voor jullie :)

Muchos Besos,

SieneFienkes   xXx                          

Expeditie Robinson toestanden

Eindelijk, het weekend stond voor de deur en het zou voor mij weer één van de hoogte punten worden in de drie maanden in Ecuador. Als voorbereiding op De Galapagos eilanden, dat er ook zit aan te komen, gingen we eerst het kleinere broertje opzoeken.
We gingen niet minder dan naar "Isla Puna" klinkt goed hé niet ? En dat was het ook!

Eventjes de kaart er bij nemen voor mijn oriëntatie vrienden zodat zij zich kunnen oriënteren:
Het eiland ligt helemaal pal onder Guayaquil (ten Zuiden) en is niet echt heel klein zoals ik had verwacht. Het was toch weer een goede 2,5 uur rijden met de bus waarna we nog een boottochtje moesten doen van een 30 minuten. Ik keek er al enorm naar uit, is een keer iets anders dan altijd aankomen met de bus. Het koste maar 5$ heen en terug en dat voor een super leuke ervaring bleek achteraf want, we kregen gezelschap van Dolfijnen, Vogels met blauwe pootjes (Jan Van Genten vogels), pelikanen, en roofvogels met een rode kop :) Ik was helemaal in mijn nopjes en voor mij kon de dag al niet meer stuk.

pelikanen

met zalige blauwe voetjes

speciale roofvogel met rode kop

koppeltje

Kort he, ze kwamen op gefluit van de kapitein af !

We besloten om alles daar te regelen, zoals onze slaapplaats en wat we gingen doen. Als bij wonder was alles eigenlijk al geregeld door de kapitein van onze boot en zijn we door een super gastgezin ontfermt geweest het ganse weekend. We werden ontvangen door een lief meisje die ons direct een gezellig slaapplaats aanbood. Ik wilde heel graag eens in zo een echt hutje slapen met een muskieten net en alles der op en eraan. Zo eens wat primitiever leven kan geen kwaad.
Toen we aankwamen aan ons 'kamp' kon ik mijn ogen niet geloven. Heel het dorp was gewoon een grote boerderij waar al de dieren gewoon vrij rond liepen. Ezels, geiten, stieren, koeien, kippen, hanen varkens... je kan het je niet voorstellen maar het was wel een gezellige boel. Het zorgde voor  grappige taferelen en hebben wel een paar keer gevloekt als we dan toch niet de **** van de dieren konden vermijden.

Kunde mij zien?

Eenmaal geïnstalleerd trokken we naar het strand waar ons gastgezin een eigen plekje had waar we konden vertoeven in de hangmatten, zalig gewoon. Er was bijna geen kat te bespeuren en we konden genieten van een heerlijke plons in de Pacifische zee! Het was net echt of we zaten op een onbewoond eiland en het voelde gewoon zo goed. Insmeren was wel de bootschap (liefst als je droog bent hé Emma :)) want de zon deed goed zijn best (sorry lieve Belgen)! Ook de muggen waren van de partij en kreeg die dag nog een serieuze dikke hand ervan, zo typisch dat dit weer bij mij voorvalt! Het was dus constant insmeren geblazen!

Met als gevolg: kapotte bikini

Zo vriendelijk dat ze waren die Ecuadorianen vroegen ze of we wilden mee eten met hun en dat sloegen we zeker niet af. Ik begin de banaan, welke wijze dan ook, echt wel lekker te vinden net zoals de rijst. Het beginnen gewoontes te worden, en geven ze mij daar dan nog een stuk vis bij dan is het helemaal compleet! Ze hadden één van hun huisjes mooi gemaakt en een tafeltje voor ons gedekt. Voor we konden eten gingen we, niets vermoedend, naar een woning van een dame van 92 jaar oud die jarig was.
Het zou groot feest zijn die avond en we werden spontaan uitgenodigd. We konden er maar niet bij hoe vriendelijk ze wel niet waren voor ons en we voelden ons echt welkom. Ook stelden de vader van ons gastgezin voor om de volgende dag naar een mooi uitkijk punt te gaan en we wilden dit zeker niet missen.
Hupla, niet veel later zaten we al aan tafel lekker te smullen van inderdaad, banaan met rijst en vis en een slaatje. Het drankje dat je kan zien vind ik persoonlijk niet echt lekker maar ze zijn er denk ik wel fier op want je vind het overal. Maar zo lief van hun dat ze dat voor ons geregeld hadden!

Wat eten we vandaag? Arroz, arroz arroooooooz

Daarna maakte we ons klaar voor een avondje stappen in het mini dorpje. Eerst zijn we gaan openlucht poolen en daarna trokken we dan naar het verjaardagsfeestje van het oudje vrouwtje. Eerst nog snel de zonsondergang spotten, prachtig gewoon.

Door eerst tien keer in de **** te trappen ( Eva: Eiii ik ben daar in gestapt want ik glee kei hard uit!!) en tussen een kudde stieren en ezels te lopen (in de donker) kwamen we aan en was het een gezellige boel. Er was veel volk en we werden al direct aangesproken door de mensen. We kregen direct bier aangeboden en niet lang erna werd er gespeecht. Dit is hier de gewoonte in Ecuador en kan soms heel lang duren. We kregen allemaal een mini glaasje met "champagne" in , alle dat hadden ze ons wijs gemaakt. We dronken het in 1keer leeg, strak plan bleek achteraf want het was gewoon vreselijk slecht. Het proefde in mijn ogen naar azijn, maar toch leuk dat we mee deden he :) Traditie nummer twee is: duw het hoofd van de jarige in de taart, iets minder appetijtelijk en het oude vrouwtje vond het ook niet zo super, het zorgde wel voor grappige taferelen.

We maakte het niet te laat want we zouden al om half acht opstaan voor ons uitstapje naar het mooie uitzichtpunt.  Jammer genoeg heb ik bijna geen oog toe gedaan. Er was nog veel kabaal, had het gevoel dat er wel duizend mieren in mijn bed zaten en kon de ezel precies naast mij ruiken. één ding is zeker, ik zal dit niet snel vergeten en had de dag erna niet veel last van te weinig slaap, die beten daarin tegen .....Ik zal altijd te goed bloed hebben.

Opstaan deed dus deugd en kon niet veel later genieten van een portie gebakken banaan met een eitje en warme chocomelk. Iets daarna kwam één van onze "to do's" uit en werden we vervoerd naar het dorpje/uitzichtpunt/mooie strand door een pick up.
Heerlijk gewoon de zon op je snoet en de wind door je haren. Hier nog wat foto's van een prachtige voormiddag.

We konden de dag afsluiten in Isla Puna met weer een heerlijk maaltijd ( rijst met banaan en vis :)).
Eenmaal ingepakt konden we terug ons bootje pakken en terug richting Guayaquil reizen want morgen is het weer werken dag. Ik voel me nog niet echt uitgeslapen na die vijf dagen werken en na toch wel een speciale nacht maar nog even door bijten en dan komen mijn ouders, broer & zusje me even vergezellen in het mooie Ecuador. Nog vijf dagen en ze zullen landen, wat een heel raar gevoel gaat zijn maar waar ik stiekem toch heel hard naar uit kijk.
Tenslotte kan ik jammer genoeg alleen maar proberen te verwoorden wat ik hier meemaak maar geloof me ik ben geen goede schrijver en je moet het gewoon gezien hebben, ik doe mijn best!

Ik heb dan ook wat tijd genomen om wat te "bezinnen" wat hier wel kon op dit eiland en kon het even niet laten, speciaal voor jou, ik mis u Fille !

Besos Sientje

De spanning is te snijden !!!

Na vijf dagen van hard werken en een beginnend verschot in mijn rug kan ik met fierheid zeggen dat ik vandaag mijn 39ste kindje op de wereld heb gezet, alle versta mij niet verkeerd, 39 bevallingen heb mogen doen :) Natuurlijk weten jullie al langer als vandaag dat die 40ste een kers op de taart is en dat ik  deze heel graag wilde halen! Omdat we nu juist op de kop in de helft van onze stage zitten denk ik dat het zeker gaat lukken!

vandaag heb ik een van mijn mooiste bevallingen mogen doen. Het was een schatje van een vroedvrouw en mocht echt alles doen, ik kwam wel maar net op tijd want we waren juist gaan eten dus het was wel stressie :) Ik ben zeer blij dat Emma er eens foto's van genomen heeft en kan ik jullie laten zien wat dat nu juist is se! Wees gerust jullie zullen geen "enge" dingen zien. Hier heb je ze dan :)

goed flexie geven

nog een klein beetje duwen ...........

Ik zal je nog even helpen mopie....;

daar ben je dan :)

eerst goed je mondje proper maken.....

zien dat het kindje iets doen.....

Snel lekker bij de mama leggen!

Daar lig je goed he!

snel even afnavelen....

Klaar voor de wijde wereld in te gaan Alexis!

Zoals je kan zien was dit een zeer vlotte bevalling en is het een gezond meisje geworden met de naam Alexis. Ze woog 2801 kg. Het grappige is dat we wel drie bevallingen hebben gedaan vandaag waarbij ze allemaal ongeveer zoveel wogen.

Ook zie je op de achter grond dat gele mannetje, ik denk dat ik een fan bij heb :) Hij lachte al heel de dag naar mij en toen ik de bevalling mocht doen stond die op en heeft hij constant foto's getrokken. Geef nu toe ook niet direct de meest galante foto's he :)

Vandaag ging het er ook wel grappig aan toe. Zo deden Emma en ik een bedpannen race :) We moesten zoveel mogelijk vrouwen op de bedpan krijgen, en ze moest gevuld zijn dat was de voorwaarde! Jammer genoeg ben ik te laat in de race gekomen en moest ik de overwinning afgeven aan Emma met 6 -11! Proficiat Emma, jij verdient de gaude bedpan :)

Britte daarin tegen vond me dan weeral zo schattig dat ik er wel een babytje uitzag en we vonden dat we ook eens konden lachen in de Sotomayor. Zo deed ze eens mijn mutske wat hoger op mijn hoofd en leek ik in haar Hollandse ogen op een schattige baby. Ik weet niet dat dat een compliment was maarja, hier heb je hem dan:

Oeioeioei het valt me enorm op dat ik grote wallen heb onder mijn ogen, mijn excuses daarvoor. Ik begin het dus echt wel te voelen aan men lichaam dat het even tijd is voor te relaxen en dat gaan we ook doen. We hebben twee dagen om uit te blazen op Isla Puna, het kleine variantje van de Galapagos eilanden waar we nog maar een dikke week van verwijderd zijn. Wat gaat de tijd toch snel hier in Ecuador. We zullen morgen ook een stuk met de boot moeten gaan en zullen we in waarschijnlijk in hutjes overnachten, dat gaat wat geven vier vrouwen alleen :) Pret verzekerd en de foto's zullen snel volgen!

Liefste bloggers, tot schrijfs of hoors, ik zou zeggen laat jullie gaan en geniet nog van hopelijk de laatste sneeuw!! Vandaag was het hier 37° C om jullie een idee te geven dat ik me soms, of je het nu graag hoort of niet, in België wil wanen.

Sientje xXx