- Eerst en vooral zijn we twee uur onderweg geweest om aan het ziekenhuis te geraken. De metro kwam maar niet opdagen en het verkeer zat dan nog eens goed dicht. Niet echt leuk als je weet dat de avond hier snel valt en eens het donker is het wel wat gevaarlijk kan zijn in de buurt van het ziekenhuis. Maar goed we waren net op tijd.
- Tot 23 uur zijn er Ecuadiraanse studenten die bijna altijd al de bevallingen mogen doen. Er lagen wel wat vrouwen dus we wisten, strax is het aan ons. Zo vriendelijk als we zijn knopen we hun shorten, zetten het licht goed en doen we wel dat taken van ander personeel omdat ze te lui zijn om het zelf te doen. Niets was minder waar, de studenten van de nacht gingen niet weg en waren nog eens heel onbeleefd en gunde ons echt niets.
- Paar uur verder was er geen "Parto" meer te bespeuren en gingen we ons bezig houden met schoolwerk. Geloof me de uren tussen 2 en 6 zijn echt hel zeker als er gewoon niets te doen is. Wel heel veel sectio's maar daar kunnen wij ook niet mee helpen. Uiteindelijk kon ik gewoon niet meer en viel in slaap op een stoel naast al de andere, ik kon echt niet meer.
- Om half vijf werd ik gewekt door Eva, er zou er dan toch nog eentje bevallen. Ik was zo misselijk als iets waardoor Eva de bevalling overnam en toekeek. Ik zag een minuscule hoofdje en dacht, het is weer zover, weer een mama die gaat bevallen van een zeer moeilijk kindje en waar wij weer niets van weten. Uiteindelijk 'floepte' het kindje gewoon in Eva haar handen, het was zo klein en dapper, Eva kon amper afnavelen omdat het zo een kleine navelstreng had(kindje was 25 weken oud, twee uur later zou het 27 weken zijn :s). Niemand deed iets, en de vrouw riep weer of het leefde... waardoor een gemene student zonder gevoelens antwoorden:' wat denkt ge nu zelf mevrouw'. Ze was zo hard aan het wenen en volgde de verpleegster naar de neonato. Alleen de kinder arts was wakker, alle toestellen stonden af maar zag dat het kindje echt alles kon; Het bewoog goed, had een mooie kleur en het hartje ging op en neer. In België kunnen ze deze kindjes nog redden mar spreken we wel over een extreme prematuur. Het was een super goede kinderarts en verstond ineens nog nooit zo goed Spaans. Het kindje begon te verkleuren en ineens minder te bewegen. We keken echt recht in elkaars ogen en ze vroeg of ik haar wouw helpen, dat ze het alleen niet kan aangezien het personeel op de grond en op de stoelen aan het slapen waren. Ja, kun je dat nu voorstellen? Ze moest snel intuberen en ik gewoon doen wat ze me commandeerde want het was echt leven of dood. Ik heb het kindje uiteindelijk zuurstof moeten geven en de ambu moeten plaatsen en er gebruik van maken. Het kindje werd al snel weer mooi roos en deed zijn oogjes open. Die blik vergeet ik nooit en ik kreeg het wel immens moeilijk. De kinderarts bleef maar stimuleren en ineens stond er tien man rond ons. Zo typisch, als ze van iemand horen dat er zo iets is komen ze allemaal kijken maar doen niet echt veel laat staan in een nacht. Even later stond er toch iemand op van de neonatologie en nam de taak van mij over. Wel moest ik daarna weer aanschouwen dat de incubator niet werkte en ze het kindje er al hadden ingelegd. Waarschijnlijk gaat het kindje het niet halen, ik zal het nooit weten maar ik heb alles gedaan wat ik kon en ik denk dat ik mij dan niet te verwijten heb?
- Niet veel later moest er ineens nog eentje bevallen. Onze 'toffe student' was haar uit het oog verloren en was bijna bevallen tussen de pre parto en de parto zaal. Kiekenvel kreeg ik van dieje mens, het zinde me echt niet. Ik deed snel handschoenen aan maar nog niets was steriel of klaar gelegd. Ineens werd er dan toch een vroedvrouw wakker en kon nog net met haat short het kindje op de wereld zetten. Waarom toch zo lang wachten vraag ik mij af om naar de parto zaal te gaan? !
- geen bevalling dus maar ik merk hoe langer ik op de Sotomayor werk hoe minder goed ik hun werkwijze vind. Ik wil echt geen handelingen overpakken op hun manier en mijn eigen waarden en normen behouden. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen of kunnen verstaan waarden en normen maar hier kan ik toch meespreken van echte ethische vraagstukken.
- Ik heb mij voorgenomen alleen nog maar dingen te doen waar ik achter sta, en als ze het anders willen het zelf moeten doen op hun verantwoordelijkheid.
- Op zo'n momenten zou ik graag even terug naar jullie willen gaan, even uitblazen en alles kunnen vertellen en eens goed uithuilen. Jammer genoeg is dat een droom, en moet ik nu vooral weer slapen, douche en eten en weer vertrekken naar een nachtshift. Het gaat nog een moeilijk worden maar we gaan ervoor!
- voor de gene die mijn adres nog niet hadden, en je het niet kan laten om iets op te sturen, ga je gang!!!!
Martha castro piedra,
Alborada 10 etapa
MZ 211-B villa 21
Guayaquil Ecuador
Jullie worden echt wel gemist,
Sien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten