Nog maar vier dagen werken in de Sotomayor

Weer een weekje Sotomayor avonturen overleeft. Stik kapot, dat ben ik echt altijd na zo een werkweek maar dat is meer dan normaal, dat zullen jullie ook wel hebben. Toch heb ik mentaal weer wat meegemaakt. De teller stond op 44 voor ik de week begon. Dit is zeker niet het belangrijkste, bevallingen doen, het gaat er ook om wat er allemaal er rond gebeurt. Zoals de mamakes begeleiden, zien dat alles in orde is en zelf structuur brengen in hun chaos.

mijn 45ste

Ik mocht deze week als eerste een bevalling doen. We waren nog maar amper een half op de dienst en het was zo ver. We hadden juist al de gegevens nog kunnen zoeken en opvragen zodat ik gerust kon beginnen. Toen ik naar de parto zaal "rende" zag ik dat ik de bevalling met Maria mocht doen, een schat van een mens dat ons vieren helemaal vertrouwd en ons eigenlijk alles alleen laat doen! Heerlijke vrouw! Oke, daar gingen we dan. Het was een meisje van 20 jaar ( inderdaad ik begin stillekes aan echt achter te lopen en als ze me vragen of ik al kinderen heb en ik overtuigend neen zeg, kijken ze mij heel raar aan ) en ging bevallen van haar eerste kindje. Normaal gezien zetten wij in België een "knip", voor de vroedvrouwen episiotomie, wanneer het nodig is. Met andere woorden wanneer de baby in nood is of we echt zien dat we even moeten helpen (dit dus meer voor de vrouw een pluspunt). Hier is het bijna altijd standaard bij een primipara, iemand die voor de eerste keer gaat bevallen. Omdat ik Maria al wat ken en ik geen verdoving zag was ik echt super gelukkig. Aan de éne kant dacht ik van, hhmm lang geleden dat ik nog eens gehecht heb en ik doe dat zo graag, maar dat kan niet opwegen tegen het de pijn dat dat meisje anders ging hebben en ik denk heel vaak van, stel dat ik daar zou liggen, wat zou ik het liefste willen? Dan is de keus wel zeer snel gemaakt!!!
Hupla, nummertje 45 kwam al piepen maar wouw al eerst even goeie dag tegen mij zeggen door zijn handje als eerst deeltje te laten komen, grappig vind ik dat altijd!!! Niet zo makkelijk voor mij maar wel uitermate schattig!!

transport naar de Mat

Het was een vruchtbare dag en iedereen kon een bevalling doen, heel blij waren we dus. Wel was er wel altijd iets aan een bevalling, zo hebben we zelfs een bevalling gezien waarbij de vliezen nog niet volledige gebroken waren zodat het kindje nog lekker ingepakt ter wereld kwam. Ik vond dat fantastisch om te zien !

De dag erna had ik weer prijs, het rijtje begon weer opnieuw en weer niet veel later dan dertig minuten stond ik met een kindje in men armen. Ik hoefde inderdaad niet veel te doen aangezien het een 10de kindje was van een 37 jarige vrouw (even om te verduidelijken dat die heel goed haar best heeft gedaan). Het kindje floepte bij wijze van spreken in mijn armen. Tijdens de arbeid wilde ze heel graag een keizersnede, na 9 x gewoon te bevallen. Jammer genoeg zit dat in de cultuur, ze denken dat dit de oplossing is om geen pijn te hebben maar weten niet dat je daar later meer last van gaat hebben en het nog eens flink wat duurder is voor de (arme) vrouw. Ik ben dus oprecht heel blij dat ik de bevalling kon doen, en zij achteraf ook "Gracias Doctora" kon zeggen!
Niet veel later was het Eva haar buurt maar deze bevalling verliep al niet "vlekkeloos". De arme vrouw van maar 20 ( het was echt en week vol 20 jarige) was al redelijk aan het bloeden voor ze was bevallen wat natuurlijk niet normaal was. Er kwam veel volk naar de parto zaal en Eva mocht bitter weinig doen. meestal weten we dan wel dat het niet snor zit. Ik volgde de bevalling op de voet! De vroedvrouw zette al zeer snel een knip, die dan ook nog eens op zijn beurt goed bloede. Geen goede zet volgens mij!!!
Uiteindelijk was het niet echt een super bevalling, we konden wat getint vruchtwater waarnemen en ook het babytje kreeg van mij geen goede apgarscore ( jaja, jullie kennen die wel hoor , dat is het eerste rapport van de baby op 10). Iemand anders van ons vier ging mee naar het kindje en ik bleef bij de mama. Er kwam gigantisch veel bloed op de steriele doek, wat al geen goed teken is. Er werd niet veel actie onder nomen wat ik zo raar vond. De vrouw was al meer dan 10 minuten aan het "stromen". We pakte de parameters  we wezen de vroedvrouw erop dat het echt niet goed ging, maar ze gaf gen kik of jawel een synto meer geven. We hebben ons echt mogen ontfermen over de vrouw maar dat gaat moeilijk als je niets mag toedienen of geven! Ze begon heel wit te worden, weg te draaien, haar ogen waren zo raar en haar pols werd al snel 120sl/min en de bloeddruk: 85/56 mmHg.

Uiteindelijk, na een uur hebben ze er een anesthesist bijgehaald die ook maar rare dingen uit kraamde. Ik werd van de situatie echt kwaad. Wij hadden al direct een tweede lijn geplaatst zodat je de vrouw direct iets kan toedienen wanneer het heel slecht met haar gaat. Uiteindelijk had de vroedvrouw alles dicht gehecht maar had het probleem niet opgelost. Waardoor de vrouw bleef bloeden en er dus een gigantische plas bloed in haar begon te vormen. Ons ervaren vroedvrouw Blanca kwam langs en maakte gewoon alles terug open, dubbel zoveel werk, dubbel zoveel getaffel, dubbel zoveel pijn. Onder tussen had de vrouw nog niets gekregen voor de pijn en we vroegen er echt meermaals achter. Uiteindelijk hebben ze haar ook iets gegeven, maar geen enkele keer heeft de vroedvrouw naar haar om gekeken dus ik wil wel eens weten hoe het zonder ons was afgelopen.

Laat maar komen!

Voor de rest was het heel rustig of werden de bevallingen ingepikt door de andere studenten. Toch hebben we veel arbeiden kunnen volgen en veel kindjes bekeken. Zo was er een zalmroos kindje op de neonato en hebben we deze week meermaals kindjes ontdekt dat volgens ons één of ander syndroom hadden. Altijd leuk om ook daar ons wat meer in te verdiepen.

Weetjes Sotomayor:

• Je moet goed uitkijken waar je loopt. Op elke moment van de dag kan je al eens verschieten van een mens op de grond, kast, onder de tafel... Zo vind je vaak een geel mannetje ergens waar het niet echt moet zijn.

• in de parto zaal is de temperatuur soms heel warm, niet echt aangenaam om te bevallen maar ook niet voor ons met dat maskertje, haarnetje en super sexy pakje.

Vandaag zijn we nog eens een lesje gaan geven in een armere buurt. We hadden weer een nieuw publiek en meer en meer beginnen we er in te komen. Jammer genoeg was dit onze laatste keer want helaas hebben we niet meer tijd. Toch gaan we onze kleren die we willen schenken aan dat wijkje verzamelen en nog eens binnen brengen.

info is opgehangen hopelijk komen ze kijken!

Ook hebben we vandaag onze eerste malaria pil genomen want we vertrekken deze nacht nog naar de jungle, wat een avontuur! Hopelijk overleven we het paardrijden, de tocht naar een indiaanse stam en het raften, oohja hopelijk gaat het iets beter dan de vorige keer! Eva en Ik zullen alvast zich in de boot bevinden en een kruisteken maken, ook zal ons Elke regelmatig langs mijn ogen voorbij flitsen :)

We gaan naar een Belgisch koppel en we gaan dan ook hopelijk belgische eten! Hakuna matata noemt ons toekomstig verblijf, zalig toch!
Daarna trekken we nog even door naar de hoofdstad Quito om op de evenaar te staan, een krater (vulkaan) te bezoeken en nog eens profiteren van een artisanaal marktje in Otovalo.


Tot binnen en weekje !!

Groetjes en muchos besos xxxx

Sien

Britte was jarig & Puerto Lopez

Jippiee, na een dagje werken, wat tegengeslagen was door onze concurrenten, de ecuadoriaanse studenten, was het tijd voor het verjaardagsfeestje van de Blondies!!! We besloten nog eens "uit te gaan", wat hier wil zeggen salsa dansen en in koppeltjes op de dansvloer staan. Je kan het gewoon niet vergelijken met uitgaan in België wat het wel speciaal maakt en wat voor gekke effecten gaat geven als we terug zijn.
Ik moet toegeven dat we er al beter in geworden zijn. We kunnen al wat meezingen met de liedjes en doen dan maar zot mee. Het vervelende is dat ze je vaak komen "vragen" om te dansen, waar ik altijd wijselijk neen op antwoord omdat ik er gewoon niets van bak.
We besloten ons die avond nog eens wat op te maken en dronken op ons innie minnie terrasje een lekker Belgisch Stellake, natuurlijk want wij zijn van Leuven en drinken geen Heineken!!! Met dank aan mijn lieve ouders omdat zij dit hadden meegenomen. Ze hadden er wel 12 mee wat nu immens veel voor ons lijkt aangezien we van eentje al redelijk veel last hadden in ons hoofdje, aiaiai dat belooft!
Het proefde zelfs bitter , niets meer gewoon!!! Het werd een leuke nacht en we danste goed mee, de dag nadien was minder leuk en moesten we volop werken aan schooltaken. We hopen deze dan ook klaar te hebben voor we terug gaan naar België om zo optimaal te kunnen genieten van ons terugkomst en alles op alles te zetten op ons eindwerk!

groepsfoto voor Martha

Eerste Stellake na 2,5 maanden

Om toch nog even uit te waaien na een drukke werkweek besloten we om 2 dagen naar Puerto Lopez te gaan. Dit is een klein vissersdorpje aan de Pacifische zee, een uur verder rijden dan Montanita.
Ook omdat ons Britte verjaarde koos zij uiteraard voor zon, zee en strand!
Eens aangekomen na een vier uur durende rit kwamen we aan in een rustig dorpje. We werden al direct opgevangen door een hevige man die ons naar een hostel bracht. Natuurlijk wilde hij ook een toeristische toer verkopen maar daar zijn we niet voor gegaan. Eenmaal uitgepakt konden we vertoeven aan het strand. Ons maagje rommelde en we beginnen al echt goesting te krijgen in de ecuadoriaanse eet gewoontes. Ik heb zin in een empanada, batidos, jugos of een gebakken banaan, komt wel vaker uit onze mond! (oké stiekem dromen we van een goeie worst met bloemkool).
Maar we gaan volledig op in hun cultuur. Zo kwamen we aan een kraampje dat empanadas verkocht maar we wilde een andere, toen we er weer passeerde vertelde de jonge man dat hij hem wel kon maken, zo gaat dat hier in ecuador, klant is echt wel koning en zo konden we genieten van een heerlijk empanada met queso, jambon, oregano y tomate :)

Voor de rest was het weekend was het vooral relaxen, genieten van lekkere drankjes en natuurlijk Britte haar verjaardag vieren. Zo zijn we eerst heerlijke scampi's en langoustines gaan eten wat natuurlijk overheerlijk smaakte aangezien de vis recht uit de zee kwam.
Natuurlijk mochten er op Britte haar verjaardag geen cocktails ontbreken. We genoten en meer en meer praten we over hoe hard het aan het afkorten is, ons Ecuador avontuur.
Best wel om emotioneel van te worden maar we beseffen maar al te goed dat dit een ervaring is dat we nooit zullen vergeten.

op het strand met een cocktail in de hand

Op de uiteindelijk B-day stonden we zeer vroeg op, niet onze gewoonten maar het moest want we konden de vissers zien binnen komen met hun vangst. Dit wilde we zeker niet missen en konden dan ook Britte haar verjaardag extra lang vieren.
Eenmaal aan de "haven" konden we vele vissoorten ontdekken, al hadden de vissers & straathonden meer oog voor ons. De overweldigende visgeur maakte mij in een mum van tijd wakker, het was eens iets anders dan de geur van de parto zaal. Het was echt eens de moeite om het te bezien, al die vissen die ze schoonmaken op strand en vervolgens in de vrachtwagens transporteerden naar het binnenland.

haventje Puerto Lopez

roodbaars of snapper (bedankt Fille)

schubben schrapen op strand

hamerhaaikes

egelvisje

De dag vulde we met winkeltjes te bezoeken van de locale bevolking. Je kon hier prachtige grote schelpen kopen of allemaal sieraden van schelpen gemaakt. Je voelt dat die mensen echt leven van de zee en het is mooi om te zien wat ze er allemaal van maken.

De rest van de dag konden we genieten op het strand. Het weer was niet optimaal maar geen nood, ik klaag niet. Het was de laatste dagen echt te warm geweest voor mij in Guayaquil en vond dit echt prima weer. Verbranden deden we deze keer niet, dachten we :)
Het was maandag en dat hadden we geweten. Er was bijna niemand te bespeuren op het strand, zelfs geen strandstoelen. Uiteindelijk dan weer naar onze empanada man gegaan en hebben we daar kunnen genieten van een zalige namiddag met een overheerlijk paella, of liever gezegd Arroz Mixto met lekker zeevruchten.

Relax, take it eeaaasyyy

Paella eten met de voetjes in het zand= heerlijk

Zo zo genoten hebben we. Na een goeie vier uur rijden waren we weer " thuis" alee ja bij ons Martha in Guayaquil. Ze verwende ons al direct met een lekker verjaardagstaart voor Britte! Ook zij kreeg een hangmat echt super leuk, ze wilde niet dat er iemand niet blij was met het pakje!

Ik had voor we vertrokken ouftikes ( bevroren banaan met chocolade)gemaakt, en wilde eens zien hoe die er uit zag. Ik schrok me echt rot toen ik de diepvriezer open trok, ik zag twee grote kippenpoten mijn richting uit steken. Jakkieeeeeee, ons Martha heeft dus van onze vriezer gebruik gemaakt om haar kippenpoten te stockeren.  Ze maakt er namelijk altijd soep van, voor de honden (met bijgevoegde aroma's op bepaalde momenten). Ahja, het zorgde voor een hilarisch moment.

Goed ik ga eens stoppen want binnen een paar uurtjes sta ik weer met men handschoentjes aan een bevalling te doen ( alle dat hoop ik echt wel :)) . We gaan weer voor de volle vijf dagen, Arroz tot het weer ons oren uit komt, en lekker veel voor het school werken.

Allemaal goed hoor want we hebben nog leuke vooruitzichten. Zo gaan we nog naar de jungle, hakuna matata, en naar de hoofdstad Quito waar we op jaja OP de evenaar gaan staan!

Aan de conditie word ook gewerkt, al is dit niet zo makkelijk aangezien het hier niet zo veilig is. Laat staan voor blanke meisjes :) Toch proberen ik en Emma het lopen terug op te pakken. Zo zijn we al eens een half uurtje gaan lopen met als gevolg al drie dagen spierpijn, typisch!!!

Zo tot gauw, waarschijnlijk met een volgend verhaal over mijn Sotomayor avontuur dus hou jullie al maar vast.

Muchos besos Amigos,

Sienkes xXx

Back to life , back to reality!

In de verste verte kon ik het liedje Levels horen van Avicci, dit is namelijk mijn wekkertje. Dit was zeer pijnlijk want zo na twee weken "uitslapen" was het dus weer tijd om te gaan travakken. Om zes uur stonden we lekker plakkerig op, het is hier echt de warmste periode van het jaar, zonder airco of een raam, Saunaaaa! Een frisse douche was dus meer dan welkom wat langs de andere kant ook wel de manier om wakker te worden is. Op één of andere manier was ik zenuwachtig om terug te gaan, zouden er veranderingen gebeurt zijn, zouden ze ons nog herkennen en zouden we nog altijd de bevallingen zelf mogen doen of moeten we weer smeken :)
We kwamen al aan en moesten onze naam op een blaadje schrijven wat al ongewoon was, uiteindelijk was dit om een lokkertje te krijgen, wat erg leuk was! Anders lagen onze zakken gewoon ergens in de kleedkamer en moesten we ons geld altijd in onze zakken steken. We vielen van de ene verrassing in de andere, de operatie zalen waren afgedekt met een grote zwarte plastiek. Ze zijn ze aan het vernieuwen en krijgen dus op deze manier een op knap beurt, prachtig gewoon want dit was wel nodig!

Oké genoeg over de infrastructuur want de pre parto lag werkelijk vol moedertjes die moesten bevallen.
Ik hoopte dat ze gingen wachten tot we terug kwamen en dit was precies dan ook zo. We kwamen aan en er lagen wel tien zwangere vrouwtjes. Niet veel later kregen we te horen dat er 4 vrouwen op "compleet" stonden wat we natuurlijk altijd heel graag horen. Zo snel ik kon probeerde ik mij aan mijn vrouwtje vast te klampen zodat ik de bevalling kon doen. Door de weeën door vroeg ik al de details die ik moest weten en bleek dat ze haar derde kindje verwachte, waardoor ik een 'knip' zeker wilde uitsluiten tijdens de bevalling. Hier krijgen de mamakes die voor het eerst zwanger zijn bijna altijd een knip. Dit is echt niet altijd nodig en vind ik een enorme zonde.
Er stond een student bij mij die haar aan het volgen was. Ik kon het hoofdje al zien tijdens de onderzoeken en ze kon heel goed mee duwen, ik vroeg haar dan ook dat het niet tijd was om naar de parto zaal te gaan. Ze vertelde me heel onpersoonlijk dat het nog te vroeg was, ik kon mijn ogen niet geloven dat ze dat toen vertelde. Ik dacht, mij best, maar ik zou nu wel echt gaan. Toen het hoofd van de pre parto kwam kijken riep " zij moet direct bevallen PARTO!!!! Alleee daar hebde het weer, ik zag het hoofdje komen, en het kindje was al half geboren tussen de pre parto zaal en de parto zaal. De vroedvrouw die de vorige bevalling had gedaan, die nog een "steriele" short aan had pakte snel handschoenen en deed de volledige bevallingen in bed. Bedankt, dacht ik in mijn eigen en ging vol teleurstelling maar een volgend mamatje opvolgen!

mamakes helpen en begeleiden 

Hupla daar kwam nummertje 42 ter wereld, een super mamake want de bevalling duurde maar amper vijf minuten. Wat blijf ik het toch een heerlijk gevoel vinden, kindjes op de wereld zetten. Eerst de mama volgen en verwennen en dan een wondertje op de wereld zette! Ik besef dat het een van de laatste keren gaan zijn, ik mag er eigenlijk niet aan denken want wat vind ik dat toch een heerlijk gevoel! De mama was zo gelukkig, ze straalde maar omdat ze niet geknipt of gescheurd was moest ze direct naar de post partum zaal waardoor het kindje niet bij haar mocht liggen ( stomme pediater-student). Ik wilde het kindje halen maar mocht niet want het had koud, wat totaal niet was en dan nog, de beste warmte dat een kindje kan krijgen is de warmte van de mama of de papa, lekker skin to skin! Ze moest eens goed lachen en nam het kindje uit mijn armen. Pff , dan maar het gewichtje opgeschreven, de centimeterkes en een fotootje getrokken. Ik ging ze zoeken in de grote zaal wat niet evident is want ze lijken hier soms immens hard op elkaar. Ze was zo blij mij te zien en pakte mij vast en gaf me een kus, ze begon te wenen en toen ik de foto kon tonen was ze niet meer te houden. Ik geef toe ik was zeer emotioneel en had bijna ook en traantje gelaten, soms heb je echt een band met een mamake :)

een moppie!

Nummertje 43 & 44 zijn ook geboren en dat op twee dagen tijd. Ik mag dus zeker niet klagen meer ik moet eerlijk zijn, wat kriebelt het stiekem om hier te eindigen met het prachtige getal 50. Het zou mooi zijn maar probeer gewoon overal wat bij te leren, zo ook op neonatologie. Omdat de keizersnedes nu even niet meer op onze dienst worden gedaan zien we wel minder kinderen met afwijkingen. Misschien beter zo maar ik heb al enorm wat bijgeleerd hier in Ecuador en besef dat ik sommige dingen nooit meer ga meemaken. Ook heb ik deze week weer mogen hechten, wat ik echt super tof vind ( ga me nu niet raar bezien, het is gewoon echt leuk!) Ik had een mamake dat heel veel hematomen en varices had en moest deze soms open knippen van de vroedvrouw. Ja lap dat had ik niet verwacht, ik knipte en maakte het precies erger. We hebben wel een half uur liggen hechten en proper maken. Het was een leerrijke ervaring en weet nu ook hoe er mee om te gaan. Voordien had ik dat alleen nog maar geleerd en is dit ook fijn in de praktijk te kunnen zien en te doen. Jammer genoeg was het aanstekelijk en had die van Eva ook veel hematomen en moest ze in slaap worden gedaan. Inderdaad je hoort me weer afkomen, weer maar half in slaap, ze bewoog nog en werd precies altijd wakker. Het was weer die anesthesist waar ik het al eens over had. Weer werd ze wakker maar kon enkel wat kleine bewegingen maken. Je moet je dat maar eens voorstellen, half lam, met een tube in je mond... pff hier moeten ze toch wel iets aan doen!!!

grappige momenten zijn ook aanwezig!

• Emma kwam al lachend naar ons in de parto zaal: Ze ging naar het wc, neen we gaan niet altijd met twee naar het toilet zoals jullie, mannen, dat altijd denken, en toen ze wilde "schassen" floepte bijna al haar pennen de pot in inclusief een dikke zwarte stift. Ze dacht, zoals wij allemaal, hoe gaat dat er uit geraken en voor ze het wist was alles mooi weg gespoeld in één keer, straffe wc's dat ze hier hebben maar nu heeft Emma nog maar enkel haar zwarte stilo, wat een dutske toch! Bij deze als je met blauw wil schrijven, je mag de mijne lenen :)
• een mamake begon te praten tegen mij in de plaats van een ander. Ze vroeg dus altijd in haar naam wat ik zeer vreemd vond toen ze plots vroeg ik moet plassen, ik spontaan de bedpan ging halen en juist toen ik ze wilden plaatsen maakte ze mij duidelijk dat de andere wilde plassen, pfff gekke vrouwtjes toch soms :) waardoor ze spontaan hard moesten lachen! = wel vaker het geval!
• soms word het ons allemaal een beetje te veel en dan begint Britte meestal wat gek te doen, zo kon ze het weer niet laten van mij een babytje te maken en kunnen jullie weer een prachtige schattige foto waarnemen! 

Tussen de werk dagen in de Sotomayor gaan we naar één van de buitenwijken van Guayaquil, de armere buurten om het zo te zeggen. We gingen oorspronkelijk weer een les geven maar aangezien we deze morgen regen hoorde op de golfplaten (irritant he Eva en Emma?!) konden we vermoeden dat er niet veel mensen gingen opdagen. Als het hier regent blijft iedereen binnen, dat is vaak zo! Ook kwamen we aan in de wijk in een heuse modderpoel/rivier. 

Inderdaad de wachtzaal was leeg van de "La sonrisa naranja". Toch hoorde we van Els, de arts die deze dokterspraktijk met haar man opstartte  dat er wel wat respons was gekomen. Er was een meisje heel de tijd blijven wachten aan de ingang van de praktijk tot iedereen naar huis was. Toen dat het geval was pakte ze stiekem een hele boel condooms mee.. Yes, onze actie werkt! Ook was er al een vrouw zeer geïnteresseerd om een spiraaltje te laten zetten. Hier zijn het nog koperspiraaltjes die veel goedkoper zijn.

We besloten dus met wat medewerkers aka bodyguards de wijk in te trekken en de folders en condooms persoonlijk aan de mensen te geven. Dit leek ons ook een tof idee omdat we dan "het moeilijke moment" om naar ons te komen kunnen vermijden ( taboe). Al snel hadden we prijs, de pers kwam af en Martine nam het woord, aangezien zij haar Spaans voorbeeldig goed kent. Ze was wel wat chaotisch en maakte een foto van Emma en Britte in actie, nu hopen dat we in de krant komen, zou mooi zijn!!! 

reclame voor onze lessen

een buitenwijkje

modernere "OCMW" appartementen, door Rafael Correa = held 

We besloten om ons op te splitsen om zo een groot publiek aan te spreken. Wat een sombere dag bleek te worden draaide plots anders uit want daar kwam de zon, een brandende zon en we hadden ons niet ingesmeerd. Niet erg, ons doel was zoveel mogelijk mensen bereiken en motiveren. We kregen veel reacties, zo gaf ik een folder en condoom aan een man, die mij vervolgens raar aankeek en me 'sappig' meedeelde dat hij het wel 4x per dag deed he :s oké eng gevoel! Ik gaf hem dan ook direct een handje vol, en ging spoedig naar een ander huisje :) 

Ook "siste" een groep jongens naar mij en ik dacht owke, jullie krijgen de info jullie vragen ernaar :) ineens riep er iemand, DIE HEEFT CONDOOMS! Eerst luisteren dacht ik, dus deed men woord en ze kregen derna flink hun beloning. Het is grappig hoe al die mensen reageren en vooral heel anders reageren met wat we te zeggen hebben. Sommigen durven bijna niet in je ogen te kijken, zeggen niet of vragen er gewoon dood leuk bij... Het belangrijkste is dat ik weet dat we mensen er mee helpen, ze hebben het nodig dat voel je, het is tijd dat het geen taboe nimer wordt en dat ze weten wat ze doen. Ik voelde me alleszins super na vandaag. Weten dat we enorm veel bij leren in het ziekenhuis, maar dat we daarnaast nog een tof en goed project hebben. Ik hoop uit de grond van mijn hard dat de mensen er durven over te praten en ze meer info gaan vragen aan Els en haar man, of aan ons de volgende keer dat we les gaan geven. Het uiteindelijke resultaat na vandaag zijn 4 rode kreeftjes, de zon heeft ons goed te pakken. En natuurlijk niet te vergeten, meer mensen die wat meer te weten zijn gekomen over de menstruele cyclus en anti conceptie... en ja het vervolg er al dan niet van :)

Go for Zero!

kon het niet laten "husky zwakte"

Amaai, tijd om mij in te smeren want sta precies in brand. Het was me weer een dagje, morgen weer lekker vroeg opstaan om naar de Sotomayor te gaan en hopelijk komen er weer wat bevallingen bij, oooh ben toch wel wat verslaafd, leven op de wereld zetten I love it !!!

Goed, genieten jullie nog maar volop van het belgische eten, want o god wat mis ik dat toch! Bij deze kon ik vandaag in de praktijk eens op een weegschaal staan die ik wat beter kon interpreteren dan al da amerikaans gedoe en moest ik toch waarnemen dat ik wat af gevallen ben. Afgevallen in de zin van mijn spieren kwijt ja, aahja dat is niet het belangrijkste. Maar het was wel terug even wennen , de Sotomayor food en het verlangen van belgisch eten komt maar op zetten. Vanavond gaan we toch weer lekker zelf koken, spaghetti, en hoop dat her deze keer beter lukt want dit is niet echt simpel met andere ingrediënten. 

Muchos besos mi amigos,

Sientje xxx

B-Day & Eerste Les Relation Sexual

Eerst en vooral super hard bedankt aan iedereen die mij berichtjes hebben verzonden, kaartjes hebben gestuurd en noem maar op. Het was een hele apart maar super warme verjaardag, eentje dat ik nooit zal vergeten want verjaren in zo'n land dat gebeurt ook niet elk jaar.
Bij deze ben ik 22 geworden, wat me wel iets doet en me laat inzien dat de voorbije jaren voor bij gevlogen zijn.
Enfin niet te melig beginnen doen he ! Maar het schoot mij te binnen dat ik theoretisch gezien mijn verjaardag wel anderhalve dag kon vieren aangezien het tijdsverschil. Zo werd ik op klokslag 00.00 belgische tijd al gevierd door mijn vriend en iets later kwamen de drie vroedies ook al aan zingen.
Zeer leuk op deze wijze je verjaardag in te zetten maar moest niet veel later al gaan slapen om de dag erna echt mijn verjaardag te vieren.
Mijn ouders hadden het pakje mee dat ik kreeg van de Fille, een prachtige ring en een weekendje Nederland ( grappige is dat Eva juist onderwacht naar hetzelfde gaat gaan, alsof we na drie maanden samen elkaar nog ni beu zijn :) onze boys hebben dezelfde ideen!)

ring die ik van de Fille kreeg

Ik had niet echt super geslapen door de hitte en de vele smsjes die ik in de loop van de nacht kreeg :) niet erg hoor ik had dat graag maar toch uitgeslapen zag ik er niet uit. Niets vermoedend stonden Emma en Eva vroeg op om heel de tafel te versieren, ballonnen te blazen, een eitje te bakken en nog wat dingen te maken.
Allemaal hadden ze dit goed voorbereid terwijl ik met mijn familie op stap was, de deugnieten!

goed uitgeslapen he :)

de pakjes en het ontbijt!

verjaardagskaart voorlezen met bijhorend gezang van de drie

Ineens stond Britte, men kamergenootje op en riep mij ineens vanuit de gang waarop ik als ne zombie naar haar ging en een spoor van ballonnen naar beneden moest volgen. Zalig, dit had ik echt totaal niet verwacht. Ik kwam beneden aan en er stond een heerlijk ontbijt klaar met super lekkere aardbeien, chocolade van hier, broodjes.... Ik kreeg als cadeautje een lama sleutelhanger en een lama pen, wat had je gedacht? Iets zonder lama's?! :) Ze kregen ook het geniale idee dat ik heel de dag lang, buiten in de douche, een kroontje moest dragen met bijhorend lichteffect :)

Ik was aan het genieten en kon beginnen aan een rustig dagje, we hadden niet al te veel gepland. Ik hoopte nog wat van thuis te horen, en heb wat kunnen skypen wat me wel goed deed. Martha had voor mij dan ook een echte verjaardagstaart gemaakt, kaastaart met aardbeien! Ik vond ze heel lekker en erg lief dat ze dat voor me deed, een taart geeft toch net iets meer dat gevoel dat je jarig bent!
Als cadeautje heb ik van haar een hangmat gekregen dus papa, plant al maar ne boom bij :)

Daarna zijn we lekker gezellig met zen vieren naar een Mall geweest en hebben we genoten van een heerlijke maaltijd in een Mexicaan.  Iedereen die mij kent weet dat ik van Fajita's hou en dat heb ik dan ook gegeten. HHmmmm ik krijg weer het water in mijne mond, eindelijk na zolang Arroz smaakte mij dit echt zo goed!

Daarna besloten we naar de film te gaan. Ik zweer het u de slechtste film dat ik ooit heb gezien " A dangerous method" iets met de theorie van Freud en amaai wat was me dat! Iets ervoor besloot ik ook nog een mango te proeven die ze al voorsneden. Dat zie je hier zo vaak en had dat nog nooit gegeten. Ik bestelde en kon daar "suiker" naar keuze op doen, dacht ik tenminste want iets later kreeg ik te horen dat het over zout ging, dju daar zat ik dan! :) alle geluk hadden mijn ouders echte lays chips mee van België want hier hebben ze dat niet echt, het smaakte ons niet normaal goed!
De stellakes worden nog bewaard tegen het gezamenlijk feestje van mij en Britte de 19 de april! Zij verjaard ook bijna en we vonden het misschien leuker om samen een echt feestje te doen.

De dag erna was een dag voor ons schoolwerk te maken maar echt ne dag vol schoolwerk, van wel 9 tot 22.30u zijn we bezig geweest, dat verdient een pluim!
De dag erna konden we onze les voorbereiden op het strand van Playas, eerlijk gezegd geen foto waardig want ik denk dat het vergelijkbaar is met onze Noordzee, en er was dan ook immens veel volk aanwezig aangezien het de laatste dagen waren van de vakantie voor de school gaande kinderen.

Vandaag, 15 april zijn we voor de eerste keer onze les over menstruatie en contraceptie gaan geven in een buitenwijk in Guayaquil. Dit is ons project buiten de stage op de verloskamer aangezien er veel nood aan is. Er zijn namelijk heel veel tienerzwangerschappen en wilde ons steentje bijdragen. We deden het in het Spaans, je hoort me al afkomen in mijn gebrekkige taal maar toch ik heb echt men best gedaan maar het van buiten leren in deze taal is niet van de poes. Ik hoop bij deze dat de mensen me wat verstonden :) toch we hebben ons best gedaan!
Ze kregen dan ook een folder mee met de info er nog eens op zodat ze dat thuis nog eens op hun gemak konden lezen. Deze onderwerpen zijn namelijk wat taboe en daarom niet zo makkelijk over te brengen. Ook zijn wij altijd wel leuk om naar te kijken, blanke meisjes met verschillende haarkleuren  (blond, ros en bruin :) )!

les geven met bijhorende prentjesn

een cyclus van 28 dagen (normale)

ons publiek & folders

de condooms "het moment"

ze pakte het toch gretig aan!

Achteraf kreeg iedereen nog een condoom, die we gesponsord kregen door zero condoms! Ook de mensen die mijn wafeltjes hebben gekocht hebben hieraan hun steentje bij gedragen, bij deze nogmaals bedankt want we voelde dat we echt de bevolking konden bereiken. Daarna zijn we op straat nog verder de mensen gaan informeren en kregen ze de nodige lectuur mee. Nu hopen dat ze wat mondreclame maken en dat we de volgende keer nog meer volk kunnen optrommelen. Ik vond het geweldig, ik voelde dat we met ons vieren echt wel iets konden doen, dat we toch een paar mensen kunnen helpen/voorlichten.

 

Het was voor mij een dag van voldoening. Klaar om terug een week te gaan werken in de Sotomayor, en hopelijk op het einde van de week vandaag nog eens over te doen met nog meer mensen. Het gaat nog even zwoegen worden en vooral proberen zoveel mogelijk leermomenten te grijpen want die vier resterende weekjes zullen zeker en vast voorbij vliegen, dat is toch wat iedereen zegt. :)

Ik ben immens blij dat ik dit mag meemaken allemaal, ik ga zeker en vast heel anders om gaan met de gewone dingen en blij zijn met wat ik heb, want wat heb ik toch veel :) Dat zijn allemaal dingen die ik hier pas echt heb leren inzien!

Genieten jullie daar nog maar heel goed van dat zonnetje op jullie snoetjes en laat maar veel van jullie horen!

Muchos besos, zoals altijd !!!

Sientje xxx