Back to life , back to reality!

In de verste verte kon ik het liedje Levels horen van Avicci, dit is namelijk mijn wekkertje. Dit was zeer pijnlijk want zo na twee weken "uitslapen" was het dus weer tijd om te gaan travakken. Om zes uur stonden we lekker plakkerig op, het is hier echt de warmste periode van het jaar, zonder airco of een raam, Saunaaaa! Een frisse douche was dus meer dan welkom wat langs de andere kant ook wel de manier om wakker te worden is. Op één of andere manier was ik zenuwachtig om terug te gaan, zouden er veranderingen gebeurt zijn, zouden ze ons nog herkennen en zouden we nog altijd de bevallingen zelf mogen doen of moeten we weer smeken :)
We kwamen al aan en moesten onze naam op een blaadje schrijven wat al ongewoon was, uiteindelijk was dit om een lokkertje te krijgen, wat erg leuk was! Anders lagen onze zakken gewoon ergens in de kleedkamer en moesten we ons geld altijd in onze zakken steken. We vielen van de ene verrassing in de andere, de operatie zalen waren afgedekt met een grote zwarte plastiek. Ze zijn ze aan het vernieuwen en krijgen dus op deze manier een op knap beurt, prachtig gewoon want dit was wel nodig!

Oké genoeg over de infrastructuur want de pre parto lag werkelijk vol moedertjes die moesten bevallen.
Ik hoopte dat ze gingen wachten tot we terug kwamen en dit was precies dan ook zo. We kwamen aan en er lagen wel tien zwangere vrouwtjes. Niet veel later kregen we te horen dat er 4 vrouwen op "compleet" stonden wat we natuurlijk altijd heel graag horen. Zo snel ik kon probeerde ik mij aan mijn vrouwtje vast te klampen zodat ik de bevalling kon doen. Door de weeën door vroeg ik al de details die ik moest weten en bleek dat ze haar derde kindje verwachte, waardoor ik een 'knip' zeker wilde uitsluiten tijdens de bevalling. Hier krijgen de mamakes die voor het eerst zwanger zijn bijna altijd een knip. Dit is echt niet altijd nodig en vind ik een enorme zonde.
Er stond een student bij mij die haar aan het volgen was. Ik kon het hoofdje al zien tijdens de onderzoeken en ze kon heel goed mee duwen, ik vroeg haar dan ook dat het niet tijd was om naar de parto zaal te gaan. Ze vertelde me heel onpersoonlijk dat het nog te vroeg was, ik kon mijn ogen niet geloven dat ze dat toen vertelde. Ik dacht, mij best, maar ik zou nu wel echt gaan. Toen het hoofd van de pre parto kwam kijken riep " zij moet direct bevallen PARTO!!!! Alleee daar hebde het weer, ik zag het hoofdje komen, en het kindje was al half geboren tussen de pre parto zaal en de parto zaal. De vroedvrouw die de vorige bevalling had gedaan, die nog een "steriele" short aan had pakte snel handschoenen en deed de volledige bevallingen in bed. Bedankt, dacht ik in mijn eigen en ging vol teleurstelling maar een volgend mamatje opvolgen!

mamakes helpen en begeleiden 

Hupla daar kwam nummertje 42 ter wereld, een super mamake want de bevalling duurde maar amper vijf minuten. Wat blijf ik het toch een heerlijk gevoel vinden, kindjes op de wereld zetten. Eerst de mama volgen en verwennen en dan een wondertje op de wereld zette! Ik besef dat het een van de laatste keren gaan zijn, ik mag er eigenlijk niet aan denken want wat vind ik dat toch een heerlijk gevoel! De mama was zo gelukkig, ze straalde maar omdat ze niet geknipt of gescheurd was moest ze direct naar de post partum zaal waardoor het kindje niet bij haar mocht liggen ( stomme pediater-student). Ik wilde het kindje halen maar mocht niet want het had koud, wat totaal niet was en dan nog, de beste warmte dat een kindje kan krijgen is de warmte van de mama of de papa, lekker skin to skin! Ze moest eens goed lachen en nam het kindje uit mijn armen. Pff , dan maar het gewichtje opgeschreven, de centimeterkes en een fotootje getrokken. Ik ging ze zoeken in de grote zaal wat niet evident is want ze lijken hier soms immens hard op elkaar. Ze was zo blij mij te zien en pakte mij vast en gaf me een kus, ze begon te wenen en toen ik de foto kon tonen was ze niet meer te houden. Ik geef toe ik was zeer emotioneel en had bijna ook en traantje gelaten, soms heb je echt een band met een mamake :)

een moppie!

Nummertje 43 & 44 zijn ook geboren en dat op twee dagen tijd. Ik mag dus zeker niet klagen meer ik moet eerlijk zijn, wat kriebelt het stiekem om hier te eindigen met het prachtige getal 50. Het zou mooi zijn maar probeer gewoon overal wat bij te leren, zo ook op neonatologie. Omdat de keizersnedes nu even niet meer op onze dienst worden gedaan zien we wel minder kinderen met afwijkingen. Misschien beter zo maar ik heb al enorm wat bijgeleerd hier in Ecuador en besef dat ik sommige dingen nooit meer ga meemaken. Ook heb ik deze week weer mogen hechten, wat ik echt super tof vind ( ga me nu niet raar bezien, het is gewoon echt leuk!) Ik had een mamake dat heel veel hematomen en varices had en moest deze soms open knippen van de vroedvrouw. Ja lap dat had ik niet verwacht, ik knipte en maakte het precies erger. We hebben wel een half uur liggen hechten en proper maken. Het was een leerrijke ervaring en weet nu ook hoe er mee om te gaan. Voordien had ik dat alleen nog maar geleerd en is dit ook fijn in de praktijk te kunnen zien en te doen. Jammer genoeg was het aanstekelijk en had die van Eva ook veel hematomen en moest ze in slaap worden gedaan. Inderdaad je hoort me weer afkomen, weer maar half in slaap, ze bewoog nog en werd precies altijd wakker. Het was weer die anesthesist waar ik het al eens over had. Weer werd ze wakker maar kon enkel wat kleine bewegingen maken. Je moet je dat maar eens voorstellen, half lam, met een tube in je mond... pff hier moeten ze toch wel iets aan doen!!!

grappige momenten zijn ook aanwezig!

• Emma kwam al lachend naar ons in de parto zaal: Ze ging naar het wc, neen we gaan niet altijd met twee naar het toilet zoals jullie, mannen, dat altijd denken, en toen ze wilde "schassen" floepte bijna al haar pennen de pot in inclusief een dikke zwarte stift. Ze dacht, zoals wij allemaal, hoe gaat dat er uit geraken en voor ze het wist was alles mooi weg gespoeld in één keer, straffe wc's dat ze hier hebben maar nu heeft Emma nog maar enkel haar zwarte stilo, wat een dutske toch! Bij deze als je met blauw wil schrijven, je mag de mijne lenen :)
• een mamake begon te praten tegen mij in de plaats van een ander. Ze vroeg dus altijd in haar naam wat ik zeer vreemd vond toen ze plots vroeg ik moet plassen, ik spontaan de bedpan ging halen en juist toen ik ze wilden plaatsen maakte ze mij duidelijk dat de andere wilde plassen, pfff gekke vrouwtjes toch soms :) waardoor ze spontaan hard moesten lachen! = wel vaker het geval!
• soms word het ons allemaal een beetje te veel en dan begint Britte meestal wat gek te doen, zo kon ze het weer niet laten van mij een babytje te maken en kunnen jullie weer een prachtige schattige foto waarnemen! 

Tussen de werk dagen in de Sotomayor gaan we naar één van de buitenwijken van Guayaquil, de armere buurten om het zo te zeggen. We gingen oorspronkelijk weer een les geven maar aangezien we deze morgen regen hoorde op de golfplaten (irritant he Eva en Emma?!) konden we vermoeden dat er niet veel mensen gingen opdagen. Als het hier regent blijft iedereen binnen, dat is vaak zo! Ook kwamen we aan in de wijk in een heuse modderpoel/rivier. 

Inderdaad de wachtzaal was leeg van de "La sonrisa naranja". Toch hoorde we van Els, de arts die deze dokterspraktijk met haar man opstartte  dat er wel wat respons was gekomen. Er was een meisje heel de tijd blijven wachten aan de ingang van de praktijk tot iedereen naar huis was. Toen dat het geval was pakte ze stiekem een hele boel condooms mee.. Yes, onze actie werkt! Ook was er al een vrouw zeer geïnteresseerd om een spiraaltje te laten zetten. Hier zijn het nog koperspiraaltjes die veel goedkoper zijn.

We besloten dus met wat medewerkers aka bodyguards de wijk in te trekken en de folders en condooms persoonlijk aan de mensen te geven. Dit leek ons ook een tof idee omdat we dan "het moeilijke moment" om naar ons te komen kunnen vermijden ( taboe). Al snel hadden we prijs, de pers kwam af en Martine nam het woord, aangezien zij haar Spaans voorbeeldig goed kent. Ze was wel wat chaotisch en maakte een foto van Emma en Britte in actie, nu hopen dat we in de krant komen, zou mooi zijn!!! 

reclame voor onze lessen

een buitenwijkje

modernere "OCMW" appartementen, door Rafael Correa = held 

We besloten om ons op te splitsen om zo een groot publiek aan te spreken. Wat een sombere dag bleek te worden draaide plots anders uit want daar kwam de zon, een brandende zon en we hadden ons niet ingesmeerd. Niet erg, ons doel was zoveel mogelijk mensen bereiken en motiveren. We kregen veel reacties, zo gaf ik een folder en condoom aan een man, die mij vervolgens raar aankeek en me 'sappig' meedeelde dat hij het wel 4x per dag deed he :s oké eng gevoel! Ik gaf hem dan ook direct een handje vol, en ging spoedig naar een ander huisje :) 

Ook "siste" een groep jongens naar mij en ik dacht owke, jullie krijgen de info jullie vragen ernaar :) ineens riep er iemand, DIE HEEFT CONDOOMS! Eerst luisteren dacht ik, dus deed men woord en ze kregen derna flink hun beloning. Het is grappig hoe al die mensen reageren en vooral heel anders reageren met wat we te zeggen hebben. Sommigen durven bijna niet in je ogen te kijken, zeggen niet of vragen er gewoon dood leuk bij... Het belangrijkste is dat ik weet dat we mensen er mee helpen, ze hebben het nodig dat voel je, het is tijd dat het geen taboe nimer wordt en dat ze weten wat ze doen. Ik voelde me alleszins super na vandaag. Weten dat we enorm veel bij leren in het ziekenhuis, maar dat we daarnaast nog een tof en goed project hebben. Ik hoop uit de grond van mijn hard dat de mensen er durven over te praten en ze meer info gaan vragen aan Els en haar man, of aan ons de volgende keer dat we les gaan geven. Het uiteindelijke resultaat na vandaag zijn 4 rode kreeftjes, de zon heeft ons goed te pakken. En natuurlijk niet te vergeten, meer mensen die wat meer te weten zijn gekomen over de menstruele cyclus en anti conceptie... en ja het vervolg er al dan niet van :)

Go for Zero!

kon het niet laten "husky zwakte"

Amaai, tijd om mij in te smeren want sta precies in brand. Het was me weer een dagje, morgen weer lekker vroeg opstaan om naar de Sotomayor te gaan en hopelijk komen er weer wat bevallingen bij, oooh ben toch wel wat verslaafd, leven op de wereld zetten I love it !!!

Goed, genieten jullie nog maar volop van het belgische eten, want o god wat mis ik dat toch! Bij deze kon ik vandaag in de praktijk eens op een weegschaal staan die ik wat beter kon interpreteren dan al da amerikaans gedoe en moest ik toch waarnemen dat ik wat af gevallen ben. Afgevallen in de zin van mijn spieren kwijt ja, aahja dat is niet het belangrijkste. Maar het was wel terug even wennen , de Sotomayor food en het verlangen van belgisch eten komt maar op zetten. Vanavond gaan we toch weer lekker zelf koken, spaghetti, en hoop dat her deze keer beter lukt want dit is niet echt simpel met andere ingrediënten. 

Muchos besos mi amigos,

Sientje xxx