Bevallingen Check!!!

De verassing van de dag, of beter gezegd van de voorbije drie jaar. De KHL heeft de aantal verplichte bevallingen verminderd van 40 naar 30. Wel raar want dan heb ik onbewust de dertigste baby op de wereld gezet, zonder te weten dat hij of zij speciaal was. Jammer genoeg heb ik er geen foto van genomen maar geen nood, ik vind 40 nog altijd iets speciaal en dat zat dan ook drie jaar in mijn hoofd. Ik wil er zeker aan geraken, stiekem er ook over want dat is wel leuker naar later toe. Mijn broer heeft het mooi verwoord: Beter kwaliteit dan kwantiteit en ben het daar helemaal mee eens! Na die baaldagen dan toch nog goed nieuws en dit zorgt ervoor dat ik weer het licht zie aan de overkant. Oke zo erg had ik het ook niet maar je hebt zo van die dagen.


 Ook kreeg ik een verontrustende foto van bij ons thuis toegestuurd, ik vermoed dat ons Elke mij echt mist :) schattig wel! Vanavond gaan we bowlen en uit eten met lekkere cocktails en zullen we de dag erna vroeg uit de veren moeten voor ons reisje naar Cuenca. De jacht naar zo'n hoedje is dus vanaf dan geopend!!!

Groetjes Sien

Baaldag nummer drie

De laatste dag van deze week was ook weer eentje om snel te vergeten. We waren met veel studenten waardoor er minder bevallingen konden gedaan worden. Al snel hadden die van Antwerpen zelf een bevalling mogen doen en toen was het mijne toer, yes! Ik stond helemaal steriel en het verliep super vlot en vroeg dus of ik de bevalling mocht doen. NOOoO zee ze waarop ik het dus direct wist, dit ging niets worden. Ik begin die mentaliteit wel beu te worden want ze nemen je echt leerkansen gewoon af met de beste smoesjes! Achteraf kreeg ik wel een leuke fische alle dat hoop ik tenminste want het staat in het Spaans. Dan maar op naar de volgende maar omdat we met zoveel waren hadden we een beurtrol. Wachten geblazen en proberen veel te doen zodanig dat je vroedvrouwen je beter leren kennen. Rond een uur of tien kregen we een presentatie over van alles en nog wat van Jose fernando, een vriendelijke vroedman. Helaas waren wij de enige die geïnteresseerd waren. Het zou een voorproefje zijn op een lesje dat hij zou geven aan zwangeren. Het geen wij zagen kwam jammer genoeg totaal niet overeen met de werkelijkheid zo vertelde hij dat het zeer belangrijk is het kindje na de geboorte een goeie 30 min op de buik te leggen, hier wordt dit absoluut niet gedaan! Ook denk ik niet dat zwangere staan te springen op goede bebloede foto's van andere vrouwen hun bevalling en de placenta. Ik heb er mijn vragen bij want ik zie heel andere praktijken. Ook wil het ziekenhuis aan zien worden als baby friendly maar als dat gebeurt zijn we niet goed bezig! In de middag weer rijst gegeten, het begint een gewoonte te worden maar wat hunker ik naar Ons Anja haar lekkere frietjes :)


In de namiddag nog wat vrouwen gesoigneerd en juist op het uur dat we moesten vertrekken dan toch nog een bevalling gedaan, helemaal alleen echt met een zalige vroedvrouw. Zij wilde engels leren, en ik mijn Spaans dus deden we de bevalling in deze twee talen, zij in het Engels en ik in mijn beste Spaans. Ze was zo immens lief en heeft er voor gezorgd dat ik mij toch weer even als een echte vroedvrouw voelde, ooh ik vind het zo zalig die adrenaline kick! We moesten ons daarna wel wat haasten want in Ecuador is het vroeg donker mits we op de evenaar leven. Jammer genoeg werd ik nog verstoort door een hindernis, zie foto waar je mijn jas in een kastje vast zit! Ook was het immens druk op de baan en zijn we zo'n twee uur onder weg geweest, eikes iets dat je niet echt zint na drie dagen Sotomayor. Thuis werden we verrast door Eva en Britte die een nacht minder deden, maar wel heerlijk gebakken banaantjes klaar maakten. Morgen gaan we naar het babbelcafe op verplaatsing samen met Martine en Ayla en zullen we de rest van de dag ook vullen met hun, en niet zomaar, het is Martine haar vrijgezellefeest. Grappig wel, mijn eerste vrijgezelle! En daarna eindelijk Cuenca. Hopelijk zijn mijn batterijtjes dan weer opgeladen en de vroedvrouwen wat liever :)

Adios Amigos 

Niet altijd rozengeur.....

Tot nu toe heb ik echt een slechte week achter de rug. Immens veel last van mijn maag, kan niet veel meer verdragen en heb het constant veel te warm. Jammer genoeg moet er dan ook gewerkt worden maar met zo'n korte nachten is het niet simpel. Ik probeer me zo sterk mogelijk te houden met de medicatie dat ik van België heb meegenomen. Ook gaat het op stage minder goed: er is weinig te beleven waardoor er voor de bevallingen gevochten moet worden, of wanneer ik ze dan eindelijk mag doen  de vroedvrouw het niet wil voor een of andere reden. Ik heb weer een paar keer mogen hechten wat ik echt wel leuk begin te vinden. We hebben wel weer wat gezien op stage:

• een tweeling zien gereanimeerd worden, de twee stellen het goed maar doet toch niet goed wanneer je ziet dat de ambu (toestel om manueel te beademen, zie foto) niet werkt en ze op de laatste seconden nog een nieuwe moeten halen.
• duizenden keizersneden en als je dan vraagt waarom, dan zijn er geen complicaties.
• een kindje met een gastroschisis, dit is wanneer de darmpjes buiten het lichaampje van het kindje bevind. Heel raar om te zien en niet zo fijn. Zeker niet als je weet dat het daarna totaal niet steriel is verzorgt. Dit zal meerdere operaties nodig hebben om te recupereren.
• Reggae Geel was hier: vandaag hadden we een meisje die echt veel te veel lachgas had gekregen. Ze geven dit gas om te pijn te verzachten door wat te kalmeren door de werkende stof ervan. Bij haar had het wel echt effect want ze pakte ons zeer graag vast, in de nek, armen, borsten.... aahja soms ziet een vroedvrouw wel degelijk af. Ik heb vandaag drie blauwe streken er bij om mijn arm maar de pijn dat die meisjes voelen daar kan mijn arm zeker niet tegen op.
• We hebben vandaag een leuk geel mannetje ontmoet ( de gele mannetjes zijn mannen die de vrouwen transporteren en zo wat de kuis doen, opruimen, lampen plaatsen, multi kan je wel zeggen). Hij kan zelfs goedemorgen zeggen, wat heel aangenaam is. Hij wilde graag een Nederlandse woord weten voor homo en hebben strandjanet aangeleerd, ooke ik weet het niet proper maar het is zooo grappig om dit te horen door een Spaans sprekende.
• vandaag werden we meermaals uitgenodigd om met de dokters uit te gaan, zo een rare mannen :) maar we hebben dat weer kunnen afwimpelen, Yes we can!
• Er werd weer goed gelachen mijn naam. Sien kunnen ze, of willen ze niet goed uitspreken. Dit wordt nochtans uitgesproken zoals het getal 100. 

 Daarna hebben we weinig tijd gehad voor met het thuis front te communiceren wat het op zo'n dagen nog moeilijker maakt. Morgen nog een dagje doorbijten en dan eindelijk ons eerste grootte uitstap naar Cuenca een prachtig dorpje, hoger gelegen dan Guayaquil waar ze prachtige hoeden maken. Alvast zullen jullie weer een hele foto reeks kunnen verwachten op maandag. We zullen ook een groot natuurpark bezoeken waar ik enorm naar uit kijk mits er zich Alpacas of beter gezegd een soort lama te spotten zal zijn (ik hoop daar toch op, ik ga niet eerder weg) -> de beestjes die je aanstaren telkens je mijn blog opent.

Muchos Besos,
Sien

Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet !

Een betere titel kon ik helaas niet geven aan de twee nachten die ik juist gedaan heb. Overdag was het al redelijk druk en om een idee te geven, er is wel altijd iemand in arbeid of moet een keizersnede hebben wat in België niet altijd het geval is. Nachten doen is voor mij een hel, meestal slaap ik niet goed de dag ervoor zodanig dat ik wel eens kan flauwvallen rond een uur of drie, heel gek! Ik hoopte dus dat dit niet zou gebeuren want als je assisteert rekent de vroedvrouw of dokter hier wel op dat je alert bent en steriel blijft staan.

Voila de eerste nacht kon beginnen. Omdat we er lang overdoen met de metro om daar te geraken moesten we al om vijf uur vertrekken om zo voor de donker in het ziekenhuis te zijn. Het is daar namelijk niet zo veilig en je kan er maar beter niet in de donker lopen. Eenmaal aangekomen zag ik het wel zitten om wakker te blijven want heel de pre parto zaal lag werkelijk vol. Ik kon mijn ogen niet geloven. Zeker 15 meisjes voor een keizersnede en acht meisjes in arbeid om hopelijk vaginaal te bevallen (dit kan namelijk snel veranderen voor een of andere loze reden, te jonge, assinclitisme;wat verholpen kan worden om van houding te wisselen, niet vorderende arbeid wat in mijn ogen wel vorderde, maar goed...).
Niet veel later hadden we alle twee onze eerste bevallingen van de nacht, helemaal zelfstandig mochten we te werk gaan wat echt super was. Ik stond nog in de partozaal en hoorde al snel terug PARTO! Dus zo ijverig ik ben neem ik snel handschoenen (gaat er soms echt hectische aan toe) en zette me klaar. Lap Emma vermoede al dat er iets niet klopte, ze kwam van de kant van de keizersneden, iedereen was rustig en de verpleegster legde ineens andere instrumenten op de tafel. Uiteindelijk werd er een kindje geboren van maar liefst 24 weken, wat hier wil zeggen dat het geen kans heeft om te leven maar in België wel. De tranen stonden in mijn ogen, nog grotere in die van de mama en het ergste van al het kindje huilde, we konden het zo goed horen. De moeder riep het leeft, ze had dat niet verwacht waarop de gynaecoloog antwoorden dat ze het uit haar hoofd moest zetten. De gynaecoloog was juist de playboy van de hoop en maakte grapjes en wilde mij van alles leren maar mijn hoofd stond echt niet naar handelingen doen, maar bij het kind, ik wilde het zo graag helpen zo een sterk manneke! Geen keuze, als men zo vroeg bevalt doet men vaak een currettage, het afschrapen van de baarmoederwand zodanig dat er geen placenta of foetus resten meer in de baarmoeder achter blijven.

Ik wist niet dat ik vereerd moest zijn of hoe ik mij moest gedragen. Dit is normaal de bevoegdheid van de gynaecoloog en dit zal ik in België nooit mogen doen. Uiteindelijk heb ik het gedaan, mits de vrouw onder verdoving was. Allee ik moest het doen, anders deed ik af bij de playboy en zie je je leerkansen met de grond gelijk gaan. Achteraf kon ik het moeilijk plaatsen, misschien ook omdat ik al veel gespaard ben gebleven van deze situaties tijdens mijn vorige stages verloskamer. Voor de rest van de avond heb ik vijf bevallingen geassisteerd en voor het eerst gehecht. Dit is het hechten van een knip of mooier gezegd een episiotomie. Ik vond het eigenlijk super leuk om te doen en doe echt mijn best zodanig dat ze een mooi litteken hebben want er zijn er andere hier. Soms vraag ik mij af of dit wel nodig is zo van die gigantische knippen en of ze er derna niet te veel last van hebben. Ik kan mij voorstellen dat mijn omgeving dit nooit geloofd, vroeger viel ik al flauw als ik per ongeluk in mijn vinger knipte maar een kindje op de wereld zetten en daardoor moeten hechten is iets apart en ik moet gewoon die vrouw helpen. Verder verloop van de avond was: Veel tijd doorgebracht op hoogrisico afdeling met het begeleiding en assisteren van de volgende complicaties: oligohydramnion (te weinig vruchtwater, te jonge vrouw (meisje, ze was amper 15 maar zag er 12 uit), vaginisme, diabetes.....Om zes uur kwam er nog een dame binnen die direct naar de partozaal moest, weer super blij maar niet voor lang. Ze deed haar kleedje omhoog maar zag alleen een navelstreng, zonder baby. Het blijft me een raadsel wat er gebeurt is maar jammer genoeg was het kindje al overleden, en daar sta je dan weer met je beiden voetjes op de grond!

Ik kon amper nog op mijn benen staan na die 12 uur shift, dan nog een uur onderweg naar huis te weten dat we niet binnen konen omdat we de sleutel nog niet kregen van Martha van de voordeur, niet handig als er niemand thuis is. We konden wel wenen want het zandmannetje was al uren geleden gepasseerd, daar stonden we dan uitgeregend en zo kapot! Uiteindelijk toch binnen geraakt door Ronald, andere zoon van Martha waarvoor enorme dank. De nacht 'overdag' was zeer kort , het is hier namelijk bloedheet overdag, waardoor ik telkens wakker werd omdat ik nat in het zweet stond. Dan maar wat chillen met het thuisfront, oooh wat kan dit toch goed doen!

 Hupla, zonder dat we het wisten was het weer half vijf en trokken we terug naar de Sotomayor voor onze volgende nacht. Niet te geloven, nog meer volk in de parto zaal maar zo immens veel voor keizersneden. Niet veel later merkte we op dat jammer genoeg de helft er van emergency was, wat van alles kan zijn ook altijd een raadsel wegens de onoverzichtelijke dossiers. Er waren veel miskramen bij, vrouwen die enkel een vruchtzak hadden en geen foetus, bloedingen, en ook de mentaal gestoorde meisjes komen hier ook te liggen. Zo hadden we er twee deze nacht wat echt niet makkelijk is. Ik vrees dat ze amper weten wat er in hun buik zit of waarom ze pijn hebben. De eerste bevallingen verliepen vlot, tegen over de andere. Emma en ik hadden precies alleen maar 'schildpadjes' dit wil zeggen dat wanneer het hoofdje geboren wordt het kindje wat terug naar de buik zit en je amper met je handen het hoofdje kan vastnemen waardoor het moeilijk is om de voorste schouder geboren te laten worden. Hier moet ook alles zo snel gaan dat ze enorm veel kracht zetten op dat hoofdje, wat niet de bedoeling is natuurlijk.

Ik had een strenge en zure vroedman maar mocht uiteindelijk wel heel veel doen. Ik mocht de bevalling doen maar zag dat het hoofdje immens blauw zag, het eerste wat ik dan bekijk is of de navelstreng er niet rond zit en jawel, dit was het geval, ik wilde een kocher pakken en het al afklemmen maar dat doen ze hier niet. Techniek van hier zegt dat je gewoon kei hard moet trekken en het kind zo snel mogelijk moet geboren worden wat onlogisch is. Ik was wat overdonderd, het kindje had Apgarscore 2 (alle kindjes krijgen een waarde  op 10 tijdens de geboorte en een par minuten erna). Voor de leken onder ons, dit is een zeer blauwe, slappe, nietbewegende, slechte baby.

Ook maakte ik weer de geboorte mee van een 22 weken oud kindje, zo sterk hij was bleef hij strijden voor zijn leven. Ze leggen die in de couveuse, eigenlijk wachtend tot het sterft. Toen ik naar huis ging lag het er nog altijd, wat een sterk kindje! De avond sloten we af met een meisje met anorexia, nog nooit had ik dat gezien, zo mager en zwanger. Ineens waren al mijn complexen verdwenen en was ik best wel wat overdonderd. Jammer genoeg weet ik niet hoe het afgelopen is voor haar en de baby.



 Na deze twee nachten staat de teller op 30, nog tien te gaan. Assistenties heb ik wel genoeg, op die twee avonden had ik er 12 gedaan waardoor ik nu enorme voetpijn heb. Als iemand zich geroepen voelt om te masseren? Ooh ik besef dat dat niet het einde van de wereld is. Ook al sta ik nog maar enkele dagen in de Sotomayor, ik heb al een heel andere kijk op de wereld en besef des te harder hoe gelukkig ik wil niet ben, dju toch valt me best wel zwaar maar kvoel mij enorm goed wanneer we na een bevalling bedank woordjes horen van zowel de vrouw als de gynaecoloog.
Ik denk echt wel dat we enorm kunnen helpen, de pijn wat kunnen verzachten, zelf enorm veel bijleren.
Om af te sluiten nog wat sfeerbeelden van het verjaardagsfeestje van Erick dat de dag voor mijn nachten plaats vond.

Slaapwel Lieve Bloggers,

Besos Sien

Hey we going to Galapagos

Het had veel in maar uiteindelijk hebben we dan toch nog een redelijk goedkope vlucht gevonden naar de Galapagos eilanden. Dit zijn prachtige eilanden die bij Ecuador horen maar nog wel een 1000km in de Oceaan liggen. Het is eigenlijk een groot natuurreservaat dat we gaan bezoeken met prachtige dieren.

Ook gaan mijn ouders, broer en zus mee wat ik gewoon geweldig vind. Ik kijk al uit naar ons eerste echte vakantie in Ecuador. Nu snel mijn oogjes toe doen want strax ga ik beginnen aan een reeks nachten met Emma.

Eerst ons vliegtuig gecanceld, nu ook onze bus :(

Niet te geloven, na nog geen weekje te werken wordt de buslijn 56 voor goed geschrapt in het onduidelijke bussen netwerk van Guayaquil. Dit was onze bus die rechtstreeks naar de Sotomayor reed wat echt super handig en goedkoop was. Dit verklaarde dus alles waarom Britte en Emma ineens aan de andere kant van de stad zaten (inplaats dit duidelijk weer te geven).

Vanaf nu mogen we dus lekker een uurtje langer op het openbaar verkeer vertoeven wat het echt niet simpel maakt als je nachten hebt. Ik en Emma gaan morgen weer van start met een reeks nachten, na 3 dagen lekker lui geweest te zijn. We hebben ons eerste wasje gedaan, lekker met de handjes goed schrobben want onze pakjes kwamen stijf uit het wasmachine en mijn zachte handdoek is nu ééne geworden voor de Fille, een goeie ruwe zoals je het graag hebt :). Ze wassen dat hier met koud water en het machine zelf is zeer eigenaardig ontworpen. Ik vrees bij deze dat het dus belange niet onze laatste keer zal zijn dat we goed mogen schrobben. Natuurlijk zijn er beelden van de handwas anders hadden jullie dit nooit geloofd dat wij dit konden (mits enige hulp van Martha) :).


 Een filmavond kon ook niet ontbreken, met een zelf gemaakte guacamole, maar werd al snel stop gezet wegens te moe en uitgewerkte Vroediekes en besloten we hem de volgende dag verder te bekijken, wat we uiteindelijk niet gedaan hebben mits we hier echt wel tijd te kort hebben.

Dinsdag zijn we naar een Nederlandse vroedvrouw geweest die hier samen met haar man een praktijk heeft opgericht. Hier gaan we ook een paar dagen lessen geven, vooral over anticonceptie en de menstruele cyclus omdat mensen hier echt nood aan hebben (niet voor niets zoveel tienerzwangerschappen, wat jammer genoeg ook wel veel te maken heeft met incest of meisjes die op die leeftijd gewoon echt een kind willen en niet naar school willen gaan).
Ik zal in de loop van die dagen proberen foto's te nemen maar dit is jammer genoeg niet simpel in dat deel van Guayaquil, het is een armere buurt en uitlokken is niet verstandig, we zijn tenslotte al raar en blank genoeg om onopvallend te zijn.
 Dit is dan ook het project waar de winst naar toe gaat van de wafeltjes, waarvoor nogmaals dank!

Vandaag zijn we naar het dispensarium geweest en het Babbelcafe dat Martine met nog enkele andere vroedvrouwen (vzw Vroedvrouwen voor Ecuador) heeft opgericht. Zeer leuk om al deze projectjes eens te zien en te weten dat ze worden geholpen in één van hun mooiste levenservaringen, een kind ter wereld brengen.

Enkele weetjes:

•  Als je wil oversteken waan je dan niet in België, he Eva?! want dan ben je gezien! Hier in Ecuador toeteren ze inorm graag, ofwel naar vier Belgisch meisjes of wel gewoon om even aan te geven dat ze aankomen en ze vooral niet gaan stoppen voor overstekende mensen. 
• Het flikkeren van de grote lichten is GEEN TEKEN van, je mag rustig oversteken maar van, Ik kom eraan en ziet maar dat je over loopt, ik voel mij precies een menske uit GTA Vice city dat wel 100 dollar waard is! 
• Als je naar het wc gaat mag je je wc papier niet in het wc gooien , ik herhaal het WC PAPIER. Gelieven dit te deponeren in de vuilbak. Ik betrap mijn eigen erop dat ik dit soms vergeet, daarvoor mijn excuses aan Martha maar vind het zo een rare handeling. Mama u bent gewaarschuwd voor wanneer ik terug kom, dit zal enkele weken nodig hebben om het af te leren :)
• Gewone kaas in plakjes is hier geweldig duur en bijna niet te vinden, wat een domper is voor ons. Choco bestaat hier ook niet echt, alleen maar Nutella van 10 dollar het stuk, wat kan het leven toch hard zijn.
• We onze zondaagse pistolekes en koffiekoeken missen, hier hebben ze niet dat topbrood maar we zijn hier om bij te leren en te proeven, zo kocht ik per ongeluk een croisant met ham in.

• Als je de bus neemt ben je zeker dat je iets meemaakt, je buikpijn krijgt of je precies in een pretpark begeeft. Botsen mag hier trouwens ook, geen probleem. Het is de wet van de rapste zal ik maar zeggen. 
• Voor de veiligheid bergen we alles goed op in onze boezem maar aangezien het hier lekker warm is kan dit soms voor onaangename effecten zorgen. 
• Als je bruin wilt worden moet je hier eerst vijf dagen vervellen/afvellen, om derna een dure Dove te kopen en uiteindelijk mooi bruin te worden. :) 
• Ze hier geen warm water hebben en we dus s'morgens enorm goed wakker geraken met een fris douchke!
• Ik België enorm mis , jullie ook, gewoon leven zonder zorgen en op straat lopen zonder geld, sleutels, gsm in de boezem, wandelen, vertoeven bij mijn vrienden en familie.... Maar Ecuador is zo mooi en ik ga er nog drie maanden van kunnen genieten maar terug keren met een blij gezicht!

Muchos Besos, 

SieneFienkes xXx

ps: Aan mijn superkapster Els, mijn haartjes zijn al een stuk lichter geworden met de zon , wat gaat dat geven na drie maanden !!!

Irritant geluid

De eerste dagen wisten we niet wat we hoorden, we hebben het uiteindelijk gevonden. Het leek op een pacman spelletje/ de kermis maar het was een auto alarm en geloof het of niet echt elke auto welk merk dan ook heeft dit alarm.
Oohja je hoort het wel duizend keer op een dag/nacht, ik weet nu al dat ik dat enorm ga missen, NOT! En die hond van de buren mag ook eens ophouden hoor :)

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=sqR2vxcb_5M

En het is perongeluk een Toyota Yaris, iets voor in de garage Papa?
 Ik denk wel dat da zal aanslagen :)

Groetjes Sien

Teller staat op 26

Mijn eerste weekje in het ziekenhuis zit er op en dat voel ik ook aan mijn lichaam, zowel mentaal als fysiek. Ik ben al wat afgevallen, mijn voeten doen immens veel pijn en mijn rug nog meer. In een woord kan ik zeggen dat ik een wrak ben maar heb immens veel meegemaakt dus dan kan dat ook niet anders. Het was nog wel een zwaar dagje vandaag mits het de vierde werkdag was (is er altijd eentje te veel :). Eva en ik wilden heel graag gaan werken omdat het verkiezingen zijn en er dan geen andere studenten aanwezig gingen zijn. We hadden geluk, er waren geen studenten maar vrouwen evenmin. Wat een domper want om er te geraken moest Martha ons wegbrengen met de auto mits de bus niet rijdt volgens de gewone route, dit nog voor een goede week, misschien voor altijd.
 Britte en Emma ondervonden dit de nacht ervoor wanneer zij hun nachtshift moesten doen maar er niet geraakte. We kregen een verontrustend telefoontje dat ze aan de andere kant van Guayaquil zaten en geloof mij dit is een hele grote en op sommige plaatsen wel een gevaarlijke stad. Zo snel we konden gingen we da auto in en scheesde we door Guayaquil met ons Martha die heel nerveus was, ocharme die ziet toch af met ons. Uiteindelijk zijn ze daarna nog gaan werken, wat ik super knap vind!

Goed terug naar de laatste werkdag, die we goed begonnen door een aangename begroeting van de dokter (dit kom je niet vaak tegen, of ze willen met jou uitgaan dat kan ook maar voor die doeleinden ben ik niet beschikbaar zodanig dat mijn leerkansen de dieperik ingaan, maar daar trek ik mij niets van aan).

Eva kon al na een half uurtje een bevalling doen en ze mocht al hechting, toch wel wat jaloers maar ik geef mijn eigen nog wat tijd hiervoor, we werken nog niet zo heel lang daar he! Jammer genoeg worden de mensen vaak niet verdoofd of veel te laat in mijn ogen zodanig dat ik hier ook wel wat tegen op zie. Van de pijn schreeuwen ze heel hard wat normaal is, dan steken ze gewoon een maandverband in hun mond waar ze maar 1 pak van krijgen.
Yes, een beetje daarna was het mijn beurt, maar het kindje wilde langer bij de mama blijven en het werd een schouderdystocieke, waardoor de vroedvrouw het kindje zelf ter wereld wouw 'TREKKEN', maar ik liet mij niet doen, ik wilde graag meehelpen zodanig dat ik een bevalling meer in mijn logboek kon zetten. Het grappige is dat dit een zeer oud vroedvrouwtje is en ik geen jota van haar Spaans versta en ze spontaan altijd lachte met mijn krammikkelig Spaans.
Ahja ik noem ze Mis knippie, ze knipt heel graag en heeft geen greintje medelijden waardoor ik eigenlijk niet graag bij haar sta maar ik heb niet te kiezen als student. Ook heb ik de dag ervoor bij mijn tweede bevalling moeten helpen assisteren bij 'het proper maken van de uterus' wat echt een zeer pijnlijke bedoeling is, het is dan echt kiezen tussen het vertrouwen van de vroedvrouw en eigen 'leerkansen' maar toen ik bezig was kon ik wel in tranen uitbarsten en voelde ik mij heel ongemakkelijk ik ben dan ook gestopt en voelde mij achteraf echt schuldig. Zo'n praktijken moeten wij niet doen in België dus ga ik deze ook nooit meer doen ook al voel ik een lichte druk van de vroedvrouwen.

Om luchtig af te sluiten, de Ecuadorianen zijn hier zo klein zodanig ik altijd de grote lampen aan de verlostafel moet aangeven want anders geraken ze er niet aan. Ook tijdens de bevalling moet ik bijna op mijn knieën zitten omdat ik ' te groot' ben tegenover de vroedvrouwen of dokters :) Met enorme rugpijn als gevolg, jaja ergonomie ik weet het maar dat gaat niet als er een te groot verschil is tussen de twee helpers.
Ook ben ik enorm blij dat we weer met zen vieren zijn, we leefden heel hard uit elkaar, naast elkaar en zagen elkaar bijna nooit meer. Nu hebben we een paar dagen vrij, tijd maken dus voor een wasje, bij praten en verhalen uitwisselen maar vooral goed uitrusten en genieten van het mooie land. Ondertussen heb ik ook de tijd gevonden om met mijn lief gezinnetje te kunnen skypen, en dit deed mij enorm goed en besef hoe veel ze voor mij betekenen, wat mis ik ze zo hard !

Hou jullie goed! xXx besos

Eerste Parto is een feit!

Wat was me dat weer voor een dagje, ongelofelijk wat hier allemaal gebeurt en ik dacht dat ik iets van de wereld kende. Ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld als vroedvrouw en besef dat ik een pracht opleiding volg maar dat ze in andere landen wel anders wordt ingevuld.

Hier in Ecuador bevallen volgens mij de jongste meisjes van heel de wereld, gisteren en vandaag had ik er een paar van 14 jaar. In mijn achterhoofd zie ik dan ons Elke me ne bagadder van 2 rondlopen wat mij toch wel stil maakt, wat gaat daar van worden denk ik dan wel eventjes wat misschien niet zo mooi is maar toch, als je elke dag tientallen van deze meisjes zit bevallen slik je toch wel.

 Ik voel mij dan ook geroepen om deze meisjes te helpen tijdens hun arbeid wat ze hier niet doen. Iedereen ligt in één grote zaal naast elkaar in een bedje waarvan ik denk, als ik mij één keer omdraai lig ik al beneden. Meestal komen zij ook al op vier of zelf meerdere centimeters ‘binnen’ maar veel maakt dit niet uit mits ze geen epidurale kunnen krijgen. Drinken heb ik ook nog niet zien staan en de familie moet buiten wachten wat ook wel een raar beeld is als we in het ziekenhuis aankomen. Je ziet een groot hek waar mannen achter staan met daarvoor veel politiemensen en security alsof ze iets mis gedaan hebben. 

Eva en ik konden dit niet langer aan zien en wilde vooral voor de meisjes die het moeilijkste hadden iets betekenen en dus zo hun pijn verzachten. We gingen met de mensen praten, hun rug masseren, wat we zelf op dit ogenblik ook wel zouden willen J Ahja de Ecuadorianen zijn zeer klein waardoor wij bijna op onze knieeen zitten om een bevalling te doen en te hechten! Ergonomie den top!Ook ben ik enorm verschoten van verschillende handelingen, zoals het plaatsen van een spiraaltje tijdens een keizersnede wanneer de vrouw dit niet weet. Zo ambetant als iets vroegen wij aan de vroedvrouw wat dat was, dat staafje, en ze vertelde dood leuk dat is een T, dus waar waren we niets mee en zeden dan zeer luid ANTICONCEPTION? Waarop ze fluisterend zee, Si zodra dat de vrouw dit niet wist. Ik moest op dat momenten van mijn hart een steen maken wat ik echt onmenselijk vind maar misschien is dit toch wel beter na 13 kinderen? Weer ben ik niet die genen die daar moet over oordelen maar het doet toch wel iets met jou! Ook hebben ze de gewoonte om na de bevalling de baarmoeder helemaal schoon de maken, doormiddel van de cervix, dus de baarmoederhals ,je moet een baarmoeder met baarmoederhals vergelijken met een grote ballon met een tuitje aan, wanneer je bevalt zal dat tuitje 10cm uitrekken waardoor de bevalling kan plaats vinden. Het is dus niet de bedoeling om daar onnodig met instrumenten in de werken om het 'mooi' te maken, deze vrouwen worden niet immers niet verdoofd tijdens deze praktijken !!!!              

Vandaag was het weer redelijk druk en ik begeleide samen met Eva een meisje en ik had me al verheugd op de eerste bevalling maar dat was buiten een ‘smerige’ Ecuadoriaanse student gerekend, zij had haar handschoenen al aangetrokken en lachte mij grondig uit waardoor ik niets kon doen dan alleen maar toekijken, grrrr ! Niet veel later riep er iemand Parto en de andere studenten waren al naar huis, eindelijk dan mijn eerste Ecuadoriaans meisje op de wereld gezet, met een mooi bosje haar wel is waar iedereen Ecuadoriaan wat ik zo geweldig schattig vind. Jammer genoeg heeft ze geen naam, nog niet want dit is wel vaker de gewoonte van de Ecuadorianen. Hier dan wel een foto van ons tweetjes, nu nog 16 te gaan en ik mag afstuderen als Vroedvrouw (dit is een van de voorwaarden in Leuven):

 Ook kon ik goed met Eva overleggen over de paramaters en de ctg van bepaalde vrouwen. Dit was nodig want ze nemen ze wel maar doen er niets mee. Ineens valt ons oog op een monitor die bar slecht is. We hadden dit gemeld aan de arts waardoor die dood leuk vertelde dat de vorige wel oke was dus dat er geen probleem was, logische?! Maar goed je kan het alleen maar zeggen en duidelijk maken voor de rest heb je niets in de soep te roeren. Ook hebben we vandaag nog een keizersnede gezien en hebben we meegeholpen, wel eens waar om de mug te vangen die er rond dwaalde over al de steriele instrumenten en de buik was al open, ooooh dat kan je je niet voorstellen!

We hebben het harde werk zwaar onderschat, ook de meisjes van de nacht die ook al zware taferelen hebben meegemaakt. Eerst dachten we de eerste weken veel te werken maar jammer genoeg is het gewoon niet te doen, zo immens zwaar. Waarschijnlijk vraagt de taal ook meer energie dan we dachten en ook er is zoveel te doen, zoveel nieuws dat we wat adem ruimte nodig hebben en ja eigenlijk missen we wel de momenten met ons viertjes. We hebben dus besloten het iets kalmer aan te doen zodanig dat ik en Eva nog twee dagen gaan werken en Emma en Britte twee nachten!

Ik hoop dat jullie er wat zicht op krijgen van heel de situatie want eigenlijk is ze gewoon onbeschrijfelijk, alvast bedankt aan iedereen voor al de steun die ik krijg en voel.

 Jullie zijn geweldig en worden gemist!

Sien, deze naam kunnen ze niet uitspreken echt heel grappig!

Parto, Parto..... euh no comprendo?

Eindelijk konden we beginnen aan onze eerste dag in het Sotomayor ziekenhuis in Guayaquil. Ik zal met Eva aan de dag shiften beginnen en Emma en Britte vliegen direct in de nachten. Zonder te weten wat ons te wachten stond werden we er direct voor de leeuwen gegooid. We kregen een mondmaskertje, haarnetje, en schoenovertrekhoesjes, en dat was het dan qua begeleiding. Door een doolhof  van gangen kwamen we aan op het verloskwartier waar eigenlijk niemand naar ons om keek in tegenstelling buiten het ziekenhuis. Dan maar ons zelf voorstellen in ons beste Spaans, met dank aan Eva die mij heel de dag heeft doorgeworsteld als tolk met haar vloeiend Spaans. Ik moet er echt nog helemaal inkomen want ik heb echt gevoeld dat wanneer je het niet goed kan, je ook minder kansen krijgt. Voor mij een enorme domper en dan laat ik mijn eigen nog al snel gaan. 

We besloten een mama op de volgen en afwisselend de bevalling te doen (voor dat we het ziekenhuis hadden gezien) maar omdat het zo druk was vroegen ze ineens een student, en nog één en nog één, en hupla Eva mocht er al direct eentje doen, en iets later ik ook. We stonden naast elkaar super gefocust, met vier mama's naast elkaar, niet weten waar alles ligt, handschoenen waar? Wat is dit weer in het Spaans? OOOOh hoe zeg je weer kocher HELP !!!!!! Mijn hoofd stond op ontploffen en de moed zakten in mijn schoenen. Ik had een student vroedman  (hier doen alleen vroedvrouwen de bevalling) maar was niet echt opgezet met mijn verschijning mits ik niet veel verstond van zijn gemompel. Je moet je voorstellen met mijn Spaanse vaardigheden, plus een dialect van hier dat lijkt op chinees plus een mondmaskertje = onverstaanbaar!! Jammer genoeg mocht ik de bevalling niet doen, maar heb wel helpen hechten wat ik toch al knap vind op mijn eerste dag!! In totaal heb ik met Eva 5 bevallingen 'geassisteerd', 1 placentaverwijdering gezien (niet alles was mee van de eerste keer) en een keizersnede, de eerste keer ook dat ik zag dat ze de incisie verticaal plaatsen van wel meer den 20cm in de lengte. 

Sommige vroedvrouwen zijn zo lief en geven veel uitleg, maar alleen als je veel vraagt ,wat nog wat in mijn nadeel is. Ik kreeg enorme  hoofdpijn van heel de shocktoestand en de immense chaos zodanig dat ik even wat draaierig werd maar dit was al snel opgelost met de maaltijd die we kregen, waarschijnlijk de komende drie maanden zal dit mijn middag of nachtmaal worden. Spontaan kreeg ik daarna buikkrampen wat niet echt aangenaam is maar dat hoort erbij! Dan denk ik aan al die meisjes  (vaak zeer jonge meisjes) die daar afzien van de pijn maar immens moedig en sterk zijn! Hier krijgen ze geen epidurale, geen steun tijdens de arbeid, gewoon zien dat je op tien centimeter komt zodanig dat je dan verhuisd kan worden naar de parto zaal waar ze met het minimale geluid een wondertje op de wereld zetten, echt onvoorstelbaar. Dit wordt dan ook duizend keer geroepen op één dag! Parto parto!!!! En dan weet ik al hoe laat het is, maken dat ik handschoenen aan heb en Give the life ! 

Jammer genoeg zijn er heel veel studenten, van Ecuador, België… zodanig dat het de wet van de eerste is die de bevalling mag ‘mee doen’ ! Op zich was het een hele drukke en aangename dag. Echt wel vriendelijke mensen maar ze appreciëren je alleen wanneer je veel met hun praat en dan mag je praktisch alles doen, alleen echt zelfstandig een bevalling doen zit her nog niet in vrees ik! Hechten zullen we veel mogen doen dat staat alvast! 

Hopelijk geraak ik snel aan mijn 40 boelekes zodanig dat het wat relaxer word voor mij. Het gaan nog lange weken, maanden worden, emotioneel begin ik het wel enorm te voelen maar ik hoop dat dit alleen voor de komende twee weken is, ja ik heb al een traantje weg gepinkt maar wil niet bij de pakken blijven zitten. 

Ook wil ik bij deze graag meedelen dat wie het de aflevering heeft gezien op ‘Beroepen zonder grenzen’  een verkeerd beeld heeft gekregen van het ziekenhuis. Het zijn hele lieve mensen, die gewoon op een andere maar daarom niet slechtere manier te werk gaan met verloskunde. Ik denk dat we in België gewoon ons heel hard baseren op wetenschappelijk onderzoek, wat in mijn ogen ook zeer correct is, en dit gaan omzetten in de praktijk.

 Ik geef toe dat mijn mond al open viel van bepaalde handelingen maar wie ben ik om daar over te oordelen of dit beter of slechter is als bij ons.

Een ding is zeker , het gaat een onvergetelijke en leerrijke levenservaring worden, zowel professioneel als mentaal,  met ups en downs maar ik voel dat ik veel ga bijleren en als een 'verrijkende' persoon ga terug komen en met een andere visie op de verloskunde, en het leven in het algemeen.
Genoeg zware materie: 

De komende zes dagen is het dus werken geblazen met veel rusten tussen door, papierwerk en huishoudelijke taken dus ik hoop jullie snel terug op de hoogte te brengen en hou je niet in om mij een mail te sturen, het zou me goed doen!

Buenos Noche amigos !

La Cucaracha en Salsa

Ons eerste uitstapje wegens carnaval is een feit. Omdat we maandag nog niet konden beginnen aan onze stage in de Sotomayor gingen we mee carnaval vieren ' vamos a la playa de Salina' het Blankenberge van Ecuador. Heel Guayaquil zakte af naar de stranden en dat hadden we geweten. Aan de terminal waar we de bus moesten nemen (3uur onderweg) konden we een lange rij waarnemen waar we nog wel een dag konden wachten. Geen optie dus voor ons, dus pakte we voor de eerste keer een Taxi, niet zo simpel want er zijn heel wat regels aan vast gebonden om te zien of je wel in een goede taxi zit. Hij moet geel zijn, nummer hier en daar, parlofoon in de taxi,... en de chauffeur moet een boon hebben voor Belgen want we zijn niet echt geliefd :) of vragen heel veel! voorbeeld: als iemand niest zijn wij zo beleefd, gezondheid te zeggen. Dit deed Eva ook met het Spaanse woordje Salut, waar op de chauffeur heel hard moest lachen maar dat dat niet de gewoonte was. Alle geluk waren er een paar vrienden mee van Martine, waardoor alles zeer vlot verliep. Onderweg konden we al direct een ander Ecuador waarnemen, super groen en echt een jungle gevoel.
Eenmaal aangekomen konden we ergens goedkoop overnachten in Salina, een zeer populair strand. Foto's volgen nog zodanig jullie direct weten over wat ik het heb. Primitief, kakkerlakken den top en lieve gekko mannetjes waren er te bespeuren, heel lief allemaal maar als je je dan bedenkt dat je op een matras moet slapen op de grond denk je toch eens twee keer na :) wees gerust, vier dames in zo een kamer vol ongedierte, het was geen goede nacht maar weer een ervaring rijker.

Wel super leuk da we een slaapplaats hadden dat betaalbaar was en weer een levensles meer, oohja ik heb het goed in België komt dan wel eens een paar keer langs in men gedachten :)

 Het was gewoonweg bakken op het strand waardoor ik bij deze kan zeggen dat ik heb gezwommen in de Pacifische oceaan, klinkt goed en ook was het zeer verfrissend!! Wel werd ik voor de eerste keer enorm geconfronteerd met de armoede, om de vijf minuten kwamen er mensen af met lange broeken, t-shirts aan die van alles verkochten waaronder precies een wiener schnitzel wat uiteindelijk een maisbroodje was, wel eens waar gefrituurd wat ze hier met alles doen!

Als traditie spuiten ze ook iedereen vol espuma, een soort stinkende schuim en water. Omdat wij blank zijn werden we constant geviseerd waardoor we echt constant beklad werden wat even leuk was maar niet voor twee dagen!Het was precies of er stond BELG op ons hoofd met een grote flikkerende pijl. We merkten al snel dat de combinatie van zeewater en dat ranzige schuim niet goed was voor de belgische chicas, we kregen uitslag niet normaal met het gevolg dat onze Hollandse in haar nopjes was omdat zij niets had. Daarna nog eens goed gaan eten, wat hebben ze hier fantastische lekkere scampi's.

Voor de specialiteiten laat ik nog even mijn buikje ook acclimatiseren want het zou jammer zijn dat ik niet op de eerste werkdag aanwezig kan zijn. S' avonds zijn we nog even gaan dansen aan het strand wat wel heel apart was, locale muziek en wat salsa geleerd, en ja de mannen kunnen hier veel beter dansen maar vind het soms er toch wat over :) onze voorlichtingen zullen goed van pas komen, zal ik het zo verwoorden!

De tweede dag werd ingezet door een goede muggenbeet wat niet echt aangenaam was. We vertoefden weer aan het prachtige strand en maakte er een echt chill dagje van om helemaal de batterijtjes op te laden voor de stage. Uiteindelijk resultaat goed verbrand, en ja mama ik had mij echt wel goed insmeert hoor. Het was echt super heet, je kon bijna geen voet verzetten en toch blijven de locale mensen hun lange broeken aanhouden, echt niet te schatten wat een doorbijters of zijn wij nu echt niets gewoon? Die avond werden we uitgenodigd door een amerikaan op zijn luxe appartement en dat was het ook wel waar we wel mooie kiekjes hebben kunnen nemen! Daarna nog even en stapje in de wereld gezet en kregen we weer ongewild het woord belg op ons hoofd geplakt maar dansen hooo dat kunnen ze echt wel hoor! Ze hebben hier heel veel dezelfde muziek als bij ons en zijn zot van David Guetta, maar houden toch wel van een goed plaatje in het spaans en zingen graag mee! Al snel voelden we ons weer zeer moe, nog altijd die jetlag?

Wat een weekend!

El Malecon

We hadden 'de toerist uithangen' goed te pakken en trokken voor de tweede maal de grote stad in samen met onze plaatselijke begeleidster/ co promotor naar de Malecon. Dit is een mooie dijk waar je een prachtig uitzicht hebt over de Guayas rivier. We konden er in prachtige parkjes vertoeven en wat rond wandelen tussen enorm gebouwen. Je kan niet geloven hoe kort arm en rijk verbonden zijn met elkaar in Guayaquil. Wat me wel op viel was dat er super veel politie aanwezig is op de straten wat toch maar een raar gevoel geeft. Even verder op de dijk kom je uit op een prachtig zicht. Allemaal huisjes met alle kleuren van de regenboog met een prachtig stukje historiek. Voor de mensen die er graag meer over willen weten, het noemt Las Pinas. We hebben toen wel over de 400 trappen gedaan om boven op de berg te geraken maar wat was het uitzicht gewoon wonder mooi. Het noodlot moest ooit eens komen en natuurlijk is dat bij mij dan op van die plaatsen waar dat je denkt van, als ik nu krampen krijg dan heb ik het vlaggen, off course ik had het zitten. Er was enkel een kleine discotheek open en ben daar dan maar snel naar binnen gerend, heel raar gevoel hoor, in de zelfde zaal op een goed salsa deuntje! Wat me ook opviel is dat wanneer je in Ecuador naar het wc moet op openbare plaatsen, je eerste  je wc papier moet kopen van een automaat, zeer handig als je dringend moet!! Of je hebt geluk dat de locale bevolking hun eigen wc papier bij hebben en je er een deel van krijgt, he Eva? Het was een super leuke dag en dit hebben we dan afgesloten met een etentje in de Mall kort bij ons verblijf. Het is niet gewoon even je handtas meenemen en uit eten. Jammer genoeg vertrekken we iedere keer met een bang hartje en hopen we dat ze ons niet gaan overvallen. Heel jammer maar we kunnen maar beter op onze hoede zijn. Daarom vond ik het belangrijk dat we stil waren zodat ze al zeker niets 'onbekend' opgemerkte maar dat was dan uitgezonderd de kakkerlakken mislukt! Eva & Britte + kakkerlakken = no possible!

Adios tot na Carnaval!

verkenning Guayaquil

Gisteren met Abraham, de zoon van Martha ons visum gaan afhalen. We zijn dus officieel echte immigranten !! Daarna hebben we een rondleiding gekregen in het centrum van Guayaquil, wat al een avontuur op zich was met al die busritjes en metroritjes (een gewone bus eigenlijk maar wat moderner).
Even om een beeld te schetsen, een ritje kost je altijd 0,25 dollar wat ongeveer op een 20 eurocent komt. We voelden ons wel heel hard bekeken en wisten ook niet echt goed hoe we ons moesten gedragen, dit zal wel wennen. We kozen om naar een museum te gaan waar we een lieve man kregen die redelijk wat engels kon. Ik had ook wel het gevoel dat we daar ook meer belangrijker waren dan al die potten en mannetjes :) daarna gingen we naar het leguanen park, voor het eerst hebben we deze dieren gezien, echt wel prachtig. De kathedraal was ook zeer mooi om te zien, de Sagrada de familia is het niets tegen ! Iets later hadden we een afspraak met Martine, onze locale promotor. We zijn samen met haar naar een grote Mal geweest, een winkel centrum dat echt zo prachtig groot en lekker koud was. Je vind hier ook werkelijk alles! Morgen gaan we waarschijnlijk naar de film, een Spaans cinemake! zondag gaan we carnaval vieren aan la playa met vrienden van Martine en ook een BBQ doen. Werken zal pas voor woensdag zijn, dan zal er waarschijnlijk wel een spannend blog berichtje komen.

Vandaag zou er ook een aardbeving geweest zijn maar we hebben er niets van gemerkt wat heel raar is want hij was wel te voelen in Guayaquil!

Eerst dag in Guayaquil

Opgestaan na een redelijk goed nachten te hebben gehad pakte we een goede douche want het is hier plakken lakes zot! Lekker verfrissend maar even later merkte we er weer niets van wegens de hitte hier. We kregen een heerlijk ontbijt en weer een lekker vers geperst fruitsapje van Martha, onze gastvrouw echt en super lieveke! Daarna met de auto naar de drukker want we moesten nog het een en het ander  hebben voor ons visum in orde te maken. Het verkeer hier is al een avontuur op zijn eigen, de verkeersregels zijn zeer duidelijk: zorg ervoor dat de volle witte lijn in het midden is, dus dat je twee vakken beschikt, je toetert wanneer iemand 1 seconde te lang wacht of gewoon wanneer je wil, als je een laadbak hebt mag je mensen daarin vervoeren inclusief  matras, keuken……! Rood licht is maar hoe je het bekijkt! Dat wordt dus nog een uitdaging als we met de bus naar het ziekenhuis gaan. Het Spaans valt wat tegen voor mij, heb er nog belange niet goed onder de knie maar hoop dat het in orde komt. Oefenen en nog eens oefenen want tenslotte moet ik het wel kunnen ook al valt het me wel wat zwaar! In het weekend is her carnaval en dit vieren ze hier heel uitgebreid, en ze nemen hier ook vier dagen voor om te feesten dus misschien mogen we later beginnen met onze stage waardoor de eerste ervaringen laten pas op de blog komen te staan.

Ps: internet is niet super dus doe mijn best, het water wordt soms uitgezet door de regering waardoor je niet kan douche of naar de wc kan gaan, of jawel eventjes laten weten dat je iets hebt gedaan en dan komen ze met water de wc bijvullen! Heerlijk toch dat dit kan, altijd wel spannend als je opstaat en je wil douchen en er geen water komt !!!! Ook mag er geen 'WC PAPIER' in het wc worden gegooid, deze moet je in de vuilbak deponeren! Hopen dat de voorspelde diaree nog lang uit blijft :)