Voila de eerste nacht kon beginnen. Omdat we er lang overdoen met de metro om daar te geraken moesten we al om vijf uur vertrekken om zo voor de donker in het ziekenhuis te zijn. Het is daar namelijk niet zo veilig en je kan er maar beter niet in de donker lopen. Eenmaal aangekomen zag ik het wel zitten om wakker te blijven want heel de pre parto zaal lag werkelijk vol. Ik kon mijn ogen niet geloven. Zeker 15 meisjes voor een keizersnede en acht meisjes in arbeid om hopelijk vaginaal te bevallen (dit kan namelijk snel veranderen voor een of andere loze reden, te jonge, assinclitisme;wat verholpen kan worden om van houding te wisselen, niet vorderende arbeid wat in mijn ogen wel vorderde, maar goed...).
Niet veel later hadden we alle twee onze eerste bevallingen van de nacht, helemaal zelfstandig mochten we te werk gaan wat echt super was. Ik stond nog in de partozaal en hoorde al snel terug PARTO! Dus zo ijverig ik ben neem ik snel handschoenen (gaat er soms echt hectische aan toe) en zette me klaar. Lap Emma vermoede al dat er iets niet klopte, ze kwam van de kant van de keizersneden, iedereen was rustig en de verpleegster legde ineens andere instrumenten op de tafel. Uiteindelijk werd er een kindje geboren van maar liefst 24 weken, wat hier wil zeggen dat het geen kans heeft om te leven maar in België wel. De tranen stonden in mijn ogen, nog grotere in die van de mama en het ergste van al het kindje huilde, we konden het zo goed horen. De moeder riep het leeft, ze had dat niet verwacht waarop de gynaecoloog antwoorden dat ze het uit haar hoofd moest zetten. De gynaecoloog was juist de playboy van de hoop en maakte grapjes en wilde mij van alles leren maar mijn hoofd stond echt niet naar handelingen doen, maar bij het kind, ik wilde het zo graag helpen zo een sterk manneke! Geen keuze, als men zo vroeg bevalt doet men vaak een currettage, het afschrapen van de baarmoederwand zodanig dat er geen placenta of foetus resten meer in de baarmoeder achter blijven.
Ik wist niet dat ik vereerd moest zijn of hoe ik mij moest gedragen. Dit is normaal de bevoegdheid van de gynaecoloog en dit zal ik in België nooit mogen doen. Uiteindelijk heb ik het gedaan, mits de vrouw onder verdoving was. Allee ik moest het doen, anders deed ik af bij de playboy en zie je je leerkansen met de grond gelijk gaan. Achteraf kon ik het moeilijk plaatsen, misschien ook omdat ik al veel gespaard ben gebleven van deze situaties tijdens mijn vorige stages verloskamer. Voor de rest van de avond heb ik vijf bevallingen geassisteerd en voor het eerst gehecht. Dit is het hechten van een knip of mooier gezegd een episiotomie. Ik vond het eigenlijk super leuk om te doen en doe echt mijn best zodanig dat ze een mooi litteken hebben want er zijn er andere hier. Soms vraag ik mij af of dit wel nodig is zo van die gigantische knippen en of ze er derna niet te veel last van hebben. Ik kan mij voorstellen dat mijn omgeving dit nooit geloofd, vroeger viel ik al flauw als ik per ongeluk in mijn vinger knipte maar een kindje op de wereld zetten en daardoor moeten hechten is iets apart en ik moet gewoon die vrouw helpen. Verder verloop van de avond was: Veel tijd doorgebracht op hoogrisico afdeling met het begeleiding en assisteren van de volgende complicaties: oligohydramnion (te weinig vruchtwater, te jonge vrouw (meisje, ze was amper 15 maar zag er 12 uit), vaginisme, diabetes.....Om zes uur kwam er nog een dame binnen die direct naar de partozaal moest, weer super blij maar niet voor lang. Ze deed haar kleedje omhoog maar zag alleen een navelstreng, zonder baby. Het blijft me een raadsel wat er gebeurt is maar jammer genoeg was het kindje al overleden, en daar sta je dan weer met je beiden voetjes op de grond!
Ik kon amper nog op mijn benen staan na die 12 uur shift, dan nog een uur onderweg naar huis te weten dat we niet binnen konen omdat we de sleutel nog niet kregen van Martha van de voordeur, niet handig als er niemand thuis is. We konden wel wenen want het zandmannetje was al uren geleden gepasseerd, daar stonden we dan uitgeregend en zo kapot! Uiteindelijk toch binnen geraakt door Ronald, andere zoon van Martha waarvoor enorme dank. De nacht 'overdag' was zeer kort , het is hier namelijk bloedheet overdag, waardoor ik telkens wakker werd omdat ik nat in het zweet stond. Dan maar wat chillen met het thuisfront, oooh wat kan dit toch goed doen!
Hupla, zonder dat we het wisten was het weer half vijf en trokken we terug naar de Sotomayor voor onze volgende nacht. Niet te geloven, nog meer volk in de parto zaal maar zo immens veel voor keizersneden. Niet veel later merkte we op dat jammer genoeg de helft er van emergency was, wat van alles kan zijn ook altijd een raadsel wegens de onoverzichtelijke dossiers. Er waren veel miskramen bij, vrouwen die enkel een vruchtzak hadden en geen foetus, bloedingen, en ook de mentaal gestoorde meisjes komen hier ook te liggen. Zo hadden we er twee deze nacht wat echt niet makkelijk is. Ik vrees dat ze amper weten wat er in hun buik zit of waarom ze pijn hebben. De eerste bevallingen verliepen vlot, tegen over de andere. Emma en ik hadden precies alleen maar 'schildpadjes' dit wil zeggen dat wanneer het hoofdje geboren wordt het kindje wat terug naar de buik zit en je amper met je handen het hoofdje kan vastnemen waardoor het moeilijk is om de voorste schouder geboren te laten worden. Hier moet ook alles zo snel gaan dat ze enorm veel kracht zetten op dat hoofdje, wat niet de bedoeling is natuurlijk.
Ik had een strenge en zure vroedman maar mocht uiteindelijk wel heel veel doen. Ik mocht de bevalling doen maar zag dat het hoofdje immens blauw zag, het eerste wat ik dan bekijk is of de navelstreng er niet rond zit en jawel, dit was het geval, ik wilde een kocher pakken en het al afklemmen maar dat doen ze hier niet. Techniek van hier zegt dat je gewoon kei hard moet trekken en het kind zo snel mogelijk moet geboren worden wat onlogisch is. Ik was wat overdonderd, het kindje had Apgarscore 2 (alle kindjes krijgen een waarde op 10 tijdens de geboorte en een par minuten erna). Voor de leken onder ons, dit is een zeer blauwe, slappe, nietbewegende, slechte baby.
Ook maakte ik weer de geboorte mee van een 22 weken oud kindje, zo sterk hij was bleef hij strijden voor zijn leven. Ze leggen die in de couveuse, eigenlijk wachtend tot het sterft. Toen ik naar huis ging lag het er nog altijd, wat een sterk kindje! De avond sloten we af met een meisje met anorexia, nog nooit had ik dat gezien, zo mager en zwanger. Ineens waren al mijn complexen verdwenen en was ik best wel wat overdonderd. Jammer genoeg weet ik niet hoe het afgelopen is voor haar en de baby.
Na deze twee nachten staat de teller op 30, nog tien te gaan. Assistenties heb ik wel genoeg, op die twee avonden had ik er 12 gedaan waardoor ik nu enorme voetpijn heb. Als iemand zich geroepen voelt om te masseren? Ooh ik besef dat dat niet het einde van de wereld is. Ook al sta ik nog maar enkele dagen in de Sotomayor, ik heb al een heel andere kijk op de wereld en besef des te harder hoe gelukkig ik wil niet ben, dju toch valt me best wel zwaar maar kvoel mij enorm goed wanneer we na een bevalling bedank woordjes horen van zowel de vrouw als de gynaecoloog.
Ik denk echt wel dat we enorm kunnen helpen, de pijn wat kunnen verzachten, zelf enorm veel bijleren.
Om af te sluiten nog wat sfeerbeelden van het verjaardagsfeestje van Erick dat de dag voor mijn nachten plaats vond.
Slaapwel Lieve Bloggers,
Besos Sien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten