Teller staat op 26

Mijn eerste weekje in het ziekenhuis zit er op en dat voel ik ook aan mijn lichaam, zowel mentaal als fysiek. Ik ben al wat afgevallen, mijn voeten doen immens veel pijn en mijn rug nog meer. In een woord kan ik zeggen dat ik een wrak ben maar heb immens veel meegemaakt dus dan kan dat ook niet anders. Het was nog wel een zwaar dagje vandaag mits het de vierde werkdag was (is er altijd eentje te veel :). Eva en ik wilden heel graag gaan werken omdat het verkiezingen zijn en er dan geen andere studenten aanwezig gingen zijn. We hadden geluk, er waren geen studenten maar vrouwen evenmin. Wat een domper want om er te geraken moest Martha ons wegbrengen met de auto mits de bus niet rijdt volgens de gewone route, dit nog voor een goede week, misschien voor altijd.
 Britte en Emma ondervonden dit de nacht ervoor wanneer zij hun nachtshift moesten doen maar er niet geraakte. We kregen een verontrustend telefoontje dat ze aan de andere kant van Guayaquil zaten en geloof mij dit is een hele grote en op sommige plaatsen wel een gevaarlijke stad. Zo snel we konden gingen we da auto in en scheesde we door Guayaquil met ons Martha die heel nerveus was, ocharme die ziet toch af met ons. Uiteindelijk zijn ze daarna nog gaan werken, wat ik super knap vind!

Goed terug naar de laatste werkdag, die we goed begonnen door een aangename begroeting van de dokter (dit kom je niet vaak tegen, of ze willen met jou uitgaan dat kan ook maar voor die doeleinden ben ik niet beschikbaar zodanig dat mijn leerkansen de dieperik ingaan, maar daar trek ik mij niets van aan).

Eva kon al na een half uurtje een bevalling doen en ze mocht al hechting, toch wel wat jaloers maar ik geef mijn eigen nog wat tijd hiervoor, we werken nog niet zo heel lang daar he! Jammer genoeg worden de mensen vaak niet verdoofd of veel te laat in mijn ogen zodanig dat ik hier ook wel wat tegen op zie. Van de pijn schreeuwen ze heel hard wat normaal is, dan steken ze gewoon een maandverband in hun mond waar ze maar 1 pak van krijgen.
Yes, een beetje daarna was het mijn beurt, maar het kindje wilde langer bij de mama blijven en het werd een schouderdystocieke, waardoor de vroedvrouw het kindje zelf ter wereld wouw 'TREKKEN', maar ik liet mij niet doen, ik wilde graag meehelpen zodanig dat ik een bevalling meer in mijn logboek kon zetten. Het grappige is dat dit een zeer oud vroedvrouwtje is en ik geen jota van haar Spaans versta en ze spontaan altijd lachte met mijn krammikkelig Spaans.
Ahja ik noem ze Mis knippie, ze knipt heel graag en heeft geen greintje medelijden waardoor ik eigenlijk niet graag bij haar sta maar ik heb niet te kiezen als student. Ook heb ik de dag ervoor bij mijn tweede bevalling moeten helpen assisteren bij 'het proper maken van de uterus' wat echt een zeer pijnlijke bedoeling is, het is dan echt kiezen tussen het vertrouwen van de vroedvrouw en eigen 'leerkansen' maar toen ik bezig was kon ik wel in tranen uitbarsten en voelde ik mij heel ongemakkelijk ik ben dan ook gestopt en voelde mij achteraf echt schuldig. Zo'n praktijken moeten wij niet doen in België dus ga ik deze ook nooit meer doen ook al voel ik een lichte druk van de vroedvrouwen.

Om luchtig af te sluiten, de Ecuadorianen zijn hier zo klein zodanig ik altijd de grote lampen aan de verlostafel moet aangeven want anders geraken ze er niet aan. Ook tijdens de bevalling moet ik bijna op mijn knieën zitten omdat ik ' te groot' ben tegenover de vroedvrouwen of dokters :) Met enorme rugpijn als gevolg, jaja ergonomie ik weet het maar dat gaat niet als er een te groot verschil is tussen de twee helpers.
Ook ben ik enorm blij dat we weer met zen vieren zijn, we leefden heel hard uit elkaar, naast elkaar en zagen elkaar bijna nooit meer. Nu hebben we een paar dagen vrij, tijd maken dus voor een wasje, bij praten en verhalen uitwisselen maar vooral goed uitrusten en genieten van het mooie land. Ondertussen heb ik ook de tijd gevonden om met mijn lief gezinnetje te kunnen skypen, en dit deed mij enorm goed en besef hoe veel ze voor mij betekenen, wat mis ik ze zo hard !

Hou jullie goed! xXx besos