Sotomayorstuff

Ik heb nog maar amper twee dagen gewerkt in het ziekenhuis en kan weer een hele boek neerschrijven.  Jammer genoeg zijn we maar met drie naar de Sotomayor kunnen gaan. Emma is goed ziek en heeft koorts. Niet zo tof en zeker niet omdat wij haar totaal niet alleen willen laten. Alle geluk kunnen we rekenen op ons Martha. Die is nu al twee dagen op rijd heerlijke soep aan het maken van, hoor goed, wortels, appels en rijst. Inderdaad je zou van minder ziek worden hoor ik je al zeggen maar ze bedoelt het echt wel goed :) alleen is dat dan moeilijk om neen te zeggen. Ik hoop uit de grond van mijn hard dat ze snel weer ons kan vergezellen en dat het niet te ernstig gaat zijn want ik ken me voorstellen dat koorts in dit land echt ondraaglijk is. Ik heb het nu al zo heet, dat het bijna geen doen is als je ziek bent.

Daar doe ik het voor!

Met wat gemengde gevoelens vertrok ik dus gisteren naar de Sotomayor voor een avonddienst, dit is van twee uur in de namiddag tot en uur of tien.
Ahja dit wilde ik ook nog even kwijt. Jammer genoeg kon ik maandag de dag niet zo mooi afsluiten. Omdat er bijna iemand ging bevallen ging ik naar de Parto zaal om eens te kijken wie er zat op de bevalling te doen. Ineens lag er een mevrouw te bevallen van een overleden kindje van 25 weken. Weer heel onverwacht want ik had ze niet eens zien binnen komen laat staan wat ik van haar wist. Er stond redelijk veel volk bij en meestal is dit niet echt een goed teken. Ik was bij de bevalling en de moeder was enorm aangedaan. Hier zijn ze ook van het principe wanneer een kindje gestorven is je het niet meer moet zien of vastpakken, ze lachen het echt wat weg. Ik vond dit zo on respectvol want dit kan enorm veel doen voor het rouwproces van de mama laat staan voor de papa die buiten staat te wachten en waarschijnlijk nog uren moet wachten eer dat die nieuws krijgt. De geboorte vond plaats en het kindje werd al snel in het bedje gelegd. Ik was blij dat het een toffe verpleegster was en legde het kindje mooi en waardig in het bedje neer. Met de handjes mooi op zen buikje over elkaar, zoals het hoort! Iets later kon ik het niet laten om het kindje wat beter te observeren en kon zo waarnemen dat het  tal van afwijkingen had. Het ene beentje was enorm opgezwollen en had een klompvoetje, ook was er een oortje niet helemaal af maar het kindje was voor de rest zo mooi af. Jammer genoeg mocht het niet meer bij de mama en deden ze haar snel in "slaap".

Na een miskraam moeten ze altijd een curettage doen, dit om alles te verwijderen uit de baarmoeder. Na een tijdje waren ze klaar maar we ze nog altijd geintubeerd. Ineens zie ik zelfs de anesthesist verdwijnen uit de zaal waar ik zo versteld van stond. ik zag de vrouw wakker worden en ze was aan het schokken, half verdoofd moest ze overgeven maar dat ging natuurlijk niet door de buis die nog ter plaatsen was. Ik kon mijn ogen niet geloven en deed teken naar de arts die de curettage deed die dan op zijn dooie gemak eens kwam kijken. Uiteindelijk hebben ze rap het buisje verwijderd en terug in slaap gedaan, ongelofelijk toch!!!! Ik was blij dat ik die dag toch nog een bevalling mocht doen om alles wat te verwerken. Uiteindelijk leggen ze die kindjes dan in doeken en doen er een papier met plakband rond. Moet er nog altijd aan wennen, het zou jou kind maar zijn en dat gebeurt gewoon allemaal in één en dezelfde ruimte. Ook gebeurt dit in de partozaal, waar er tegelijkertijd een mensen gewoon bevallen, waar kindjes wenen, waar kindjes sterven.

Een prematuurtje

De dag erna konden we starten met een bevalling voor Eva. Het was een zesde kindje dus het floepte er gewoon bij wijze van spreken uit. Er waren niet veel handelingen aan de pas gekomen, zo mogen ze allemaal zijn! Ik was enorm blij voor haar want nu staan we weer gelijk, zodat we misschien om dezelfde dag aan ons 40 gaan geraken. Niet veel later weer hetzelfde senario als gisteren, identiek hetzelfde. Weer een kindje dat het niet gered heeft, er zou iets mis geweest zijn met de placenta. De mama was heel de tijd aan het wenen tijdens de bevalling en kon het bij de geboorte weer maar een paar seconden zien en vond het zo een mooi kindje, gaf het een kusje en dat was het dan. De tranen stonden in mijn ogen en kon ze amper bedwingen. Als een mama  haar kindje wil zien waarom dan niet langer? Ze lachten eens goed toen we vroegen of het kindje nog naar de mama mocht gaan. Het werd in een bedje gelegd en in de hoek van de parto zaal geplaatst. Ik heb er nog een tien tal minuten bij gestaan, ik wilde het gewoon niet alleen laten ook al was het al naar boven gegaan.

Jammer genoeg kon ik er niet bij blijven want Britte moest bijna een bevalling doen. Het leek er even op dat ze alles mocht doen maar het kindje dacht daar anders over. Ze hadden ons wijsgemaakt dat het kindje 35 weken was dus ik verwachte mij al op een klein kindje. Het hoofdje was geboren maar de rest had nog geen zin om te komen waarop Eva en Ik aanstalten maakte om de benen in flexie te leggen. Er was geen beweging en al snel hong er een andere arts gewoon met haar volle gewicht aan de baby recht naar beneden , echt niet normaal aan het trekken. Ik zag het totaal niet goed komen. Uiteindelijk is de baby geboren met een rare kleur van arm en zoals je op de foto kan zien is het geen baby van 35 weken he! Hij woog wel 3500kg. Waarschijnlijk is er wel iets we want het armpje was heel slapjes, voor verder onderzoek moesten we wachten.

de "35 weken baby"

Wat vinden jullie van de arm?

Genoeg erg dingen gezien dacht ik toen en waande me snel bij de baby's. Die kunnen mij altijd oppeppen en mij troosten ook al moeten zij getroost worden. Er waren gisteren zo'n schattige baby's bij en kon het niet laten om nog eens op de foto met hun te gaan en ze eens goed te knuffelen. Anders liggen zij daar altijd helemaal alleen en kijken ze er niet echt naar om eenmaal ze helemaal onderzocht zijn. Ik ben zeer blij dat ik mijn foto toestel bij had want ik kon een paar mooi kiekjes maken. Ik betrapte zelfs een baby toen die zijn eigen aan het bewonderen was, een kiekeboe spelletje kon er dan ook wel weer af:

Schattige toch he!?

Ik wilde jullie ook nog even de infrastructuur laten zien van de pre parto zaal. Normaal gezien heb je in de verloskamers in de ziekenhuizen in België immens grote kasten met al het materiaal in. Omdat ik in deze zaal geen kast vind en de verpleegsters zich moeten bukken vermoede ik al dat hier niet veel is om te gebruiken. Normaal gezien schrijf ik altijd de medicatie op die ik vind in de kasten en ben ik elke stage wel een twee uur aan het schrijven. Hier moest ik vijf minuten men ogen opentrekken en had ik alles al gezien. Wanneer ze bijvoorbeeld bloed gaan trekken nemen ze een handschoen om de arm af te klemmen. Zie hier de fantastische voorraadkast.

Ook wil ik jullie een beter visueel beeld geven van het steriele tafeltje waar wij wel bijna dagelijks aan staan. We moeten onze steriele handschoenen aandoen, wat hier ook niet echt simpel is mits er maar twee maten zijn en ze echt heel slecht gemaakt zijn. Vervolgens doen we een short aan , ons maskertje op en gaan!!!! Meestal mogen we nu wel de bevalling doen maar soms moeten we ook gewoon heel de tijd aan geven.

Op de foto's zie je een tafeltje waar materiaal op ligt voor een curettage na de geboorte van een Hydrops foetalis, dit is een kindje waar bij de hersentjes niet goed ingeplant zijn en die in het nekje plaats vonden in een ballonetje met water (dit was hier toch het geval) .
Het is een ernstige ophoping van een vloeistof en het kindje heeft ook een ernstige bloedarmoede. Ik weet niet goed hoe ik het beter kon uitleggen want eerlijk gezegd is het niet echt een kindje. Het was de eerste keer dat ik dit zag geboren worden, het deed wel iets met mij ook wanneer de mama het perse wilde zien. We moesten ze dan ook eerst voorbereiden op iets onwezenlijk! We zagen de borstkas nog enkele keren op en neer gaan en dat duiden echt op een super sterk kind. Het was weer even slikken, met een krob in de keel moest ik foto's nemen van de arts voor school en er om van te leren maar deze zijn echt niet publiceerbaar. Daarna kregen we felicitaties van de arts omdat we ons zo sterk hielenden en we zoveel interesse toonden. Dit was wel leuk te horen want het was inderdaad niet makkelijk.


Om men berichtje wat luchtig af te sluiten waren er ook grappige dingen te vinden in de Sotomayor.
We hebben een nieuwe vriend gemaakt, Danny een arts die zoals iedereen een IPhone heeft. We betrapte hem erop dat hij een hoesje had van de Vlaamse leeuw en reageerde erop dat hij van belgische studenten houdt. Typische uitleg dat we dan krijgen!

Ook leer ik momenteel ons Britte, ons Hollandesa wat typisch plat dialect van bij mijn thuis en dat van Fille zijn kanten. Ik moet toegeven ze doet haar best maar gisteren heeft ze er toch wel even naast geslagen. Ik zei ineens "Kom manne we kuisen ons schup af" waarop ze raar keek en niet wist wat ik vertelde. Een paar minuten later hoorde ik iets wat klonk als " kom meiden ik ga mijn schop schoon maken" ahja we lagen toch wel even plat van het lachen!

Buenos Noche mi Amigos!

Sientje