Ik heb drie jaar stap voor stap moeten groeien als toekomstige vroedvrouw en had nooit durven dromen dat ik zo ver kon komen. Nu sta ik hier dan met jou bij mij, en heb ik mijn veertigste bevalling erbij!
Nu mag ik zeker afstuderen als vroedvrouw dus diploma kom maar gauw!
Ik wil niets liever dan er nog 1000 op de wereld te zetten,
nu kan niemand mij dan ook nog iets beletten.
Hier dan het volledige verhaal wat ik jullie niet wil achterhouden. De dag kon niet meer stuk voor mij want toen we aankwamen zag ik ons Maria van de parto zaal al. Zo klein dat ze is , zo lief is ze ook. Ik heb mijn 39ste bevalling ook bij haar gedaan en het was tot toen de mooiste die ik ooit heb mogen doen in al mijn stages. Ik was de eerste die er eentje mocht doen en al snel zag ik hoe laat het was. Heel de pre parto zaal lag vol zwangere vrouwtjes, maar er was er maar eentje die mij in het oog sprong. Ze was heel onrustig en weende heel zachtjes. Van de moment dat ik haar zag ben ik geen seconde van haar zijde geweken. Ik kan het goed vinden met haar en ze smeekte mij om haar te helpen. Ze durfde niet goed te duwen en was zo wanhopig dat ze vaak vertelde dat ze dood gaat gaan. Het was haar tweede kindje en alles verliep "vlekkeloos" dus was er niet om haar zorgen over te maken. Niet veel later bleek dat ze iets in haar hand had en niet wilde loslaten. Ze had een foto van God vast, waarschijnlijk om haar bij te staan.
Na een goeie dertig minuten stond ik met mijn steriele handschoenen klaar en kwam Maria met mij mee. Ik vroeg haar vriendelijk of ik het lichaampje mee mocht doen in de hoop dat ik heel de parto zou mogen doen, waarop ze grappig moest lachen en me duidelijk maakte dat ik alles mocht doen. Het hoofdje was er al zeer snel, ik moest enkel nog wat flexie geven mits het ineens veel te rap ging.
Ik moest bijna het kindje tegen houden of hij schoot recht in mijn armen. Nog nooit heb ik zo een mooie bevalling gedaan, was het kindje tip top in orde en was de mama zo goed als "knip-scheur-vrij". Dit geeft mij zo een geweldig gevoel, gewoon mijn veertigste zo kunnen doen. Vol adrenaline had ik tijdens het afnavelen even de tijd om de glorie tot mij heen te laten komen en stonden de traantjes heel even in mijn ogen. Dit was gewoon de langverwachte bevalling, al waren de andere even leuk en emotioneel deze had toch dat tikkeltje meer.
Eindelijk, de 40ste en er viel wel 1000 ton van mijn schouders en ik denk ook bij mijn ouders en vriend die mij in al die drie jaren mij zo gesteund hebben, ook wel afgezien, en die mij tot hier hebben gebracht. Zonder hun was dit niet gelukt en ben ik momenteel de gelukkigste vrouw van heel de wereld!
Het wordt nog mooier: De mama vertelde dat het kindje Gabriel noemde, het was een jongen maar ik denk ook wel dat ze het wilde aangezien "de engel" Gabriel noemt aangezien ze zeer gelovig is :)
Hij is mijn engel ook wel hoor, het was een gods geschenk en ineens overviel mij dat wel een beetje en moet ik toegeven dat het me wel iets deed precies of het moest zo zijn!
Op hetzelfde moment was Emma een kindje aan het beademen wat ik enorm jammer vond want had ze er heel graag bij, oke Eva en Britte waren er wel maar toch dat is niet hetzelfde :)
Heel raar was dat moment omdat ik leven gaf en Emma een kindje moest redden. Zo zie je maar dat het niet altijd rozengeur en manen schijn is als vroedvrouw.
Even later kwam Eva op de proppen met het kindje na dat het gewogen en gemeten werd. De mama was immens gelukkig want dat is niet de gewoonte hier in de Sotomayor. Normaal gezien is dat pas na drie a vier uurtjes. Ik maakte wat tijd voor de borstvoeding en kreeg een geweldige 'bedankt' van haar. Ik heb daarna nog wat foto's gemaakt om aan haar te tonen in de Post partum zaal wat ook weeral niet de gewoonte is.
Het geluk kon niet op want ik ben niet alleen met drie meiden naar hier gekomen die alle drie 23 bevallingen in België hebben gedaan, maar ga ook nog eens naar huis met die meiden die net op dezelfde dag als ik hun 40ste binnen hadden. Ik vond dit zo leuk, gunde het ons alle drie en dat is echt een hele leuke ervaring. We gaan dit morgen waarschijnlijk nog lichtelijk vieren want dat kunnen we niet zomaar laten voorbij gaan.
Voor de rest maken we nog wel erge dingen mee, zo heb ik vandaag voor het eerst een Spina Bifida gezien, dat is een kindje met een open ruggetje en natuurlijk het kindje dat slecht ging bij Emma. Na ze 45 minuten daar stond met de ambu heb ik het even overgenomen. Dit is fysiek niet alleen moeilijk maar ook mentaal krijg je er de krob in je keel. Al bij al was het een drukke avond en waren de kindjes allemaal zeer vlot geboren. Ik ben benieuwd wat de volgende dagen gaan geven, het zal alleszins wat relaxer verlopen en ik zal ook op andere vroedkundige vlakken mij proberen te verbeteren.
 |
| een vreugde knuffel kan er wel af! |
 |
| Wie goed kijkt ziet nummer 40 |
- Mijn Spaans laat mij vaak in de steek: Zo vertelde ik aan de vrouw dat ze haar hoofd moest optillen in plaats van haar poep, in het Spaans trekken deze woorden nog al hard om elkaar en kon ze door de stress even niet uit elkaar houden. :) Het ijs was dan ook meteen gebroken tussen de dokter en mij! Je moet het maar doen!
- Blanca is een grappige vroedvrouw die heel klein is, zoals iedereen hier, graag lacht (nog specialer als die van mij) en die ons wel graag ziet. Ik was even over haar bezig in de kleedkamer? "ooh ons Blancitatje is toch wel een schatje" terwijl ze ineens achter mij te voorschijn kwam, daar stond ik dan, ik kon wel in de grond zakken!
- Als het wat te vroeg is voor mijn kan ik me wel eens vergissen tussen de bus en de metro, nenen niet op een spoor, dit zijn alle twee bussen maar van een andere soort. De chauffeur stopte en was al half ingestapt toen de andere meisjes vroegen of wat ik ging doen :) daar stond ik dan " No Gracias, perdon!" en meer kwam er ook weeral niet uit. Niet veel later heb ik per ongeluk te weinig betaald voor de metro, ik had me even vergist wat vijf cent is in $ wat namelijk hier er zilver uit ziet en bij ons brons. Ik had dus maar één cent gegeven, daarvoor een dikke sorry!
- Als je een Hollandesa de was die droog is laat afhalen, zie dan eerst dat er geen overheerlijk soppa er onder staat, het kan namelijk zijn dat ze heel de baar vol kleren laat vallen en die dan nog eens in de soep belanden. Natuurlijk alleen de kleren van Emma, hhmmmmmmmm!
- Ik merkte een rare geur tijdens de parto van Emma en vertelde dat aan haar. Zij rook niets mits haar maskertje op haar neus. Ik maakte duidelijk dat dat misschien wel kon aangezien ze het binnenste buiten aan had, en ze mij ineens duidelijk maakte " Jama Sien, dat van u staat ook omgekeerd" .... hhmm slimme zet!
- Eva: " Als je verbinding moet hebben met internet moet je zien naar die streepjes bovenaan, ontsluiting... euh neen verbinding :-) chance dat we met vier vrouwen op stap zijn! Op zo'n momenten mis ik mijn broer nog harder!
Voila het is weeral 1 uur in de nacht en morgen gaan we dus iets vroeger werken omdat we toch nog wel iets willen doen voor ons "Super 40 day".
Ik wil nogmaals iedereen bedanken die mij mailde, die mij moed konden in praten en die mij op één of andere manier konden helpen wanneer het iets minder ging. Ik denk dat ik dat nog veel ga doen maar ik meen het, het is soms een harde wereld en als je dan je verhaal thuis kwijt kan dat maakt het verschil of ik het aankan of niet.
Bedankt iedereen voor alles!!!
Sleepwell voor mij, Good morning voor jullie :)
Muchos Besos,
SieneFienkes xXx
1 opmerking:
Hey Sien!
Proficiat! 40 baby'tjes op de wereld gezet! Het zal een super gevoel zijn, dat kan ik me inbeelden! En wat leuk dat jullie alle 3 tegelijk aan 40 zitten! Dat moet je zeker vieren!
Zo te zien maak je er nogal dingen mee! Het zal niet altijd even gemakkelijk zijn, maar achteraf kom je wel terug met een bagage vol belevenissen en ervaringen!
Geniet nog volop van je tijd in Ecuador!!
Grtjs,
Saartje
Een reactie posten