Expeditie Robinson toestanden

Eindelijk, het weekend stond voor de deur en het zou voor mij weer één van de hoogte punten worden in de drie maanden in Ecuador. Als voorbereiding op De Galapagos eilanden, dat er ook zit aan te komen, gingen we eerst het kleinere broertje opzoeken.
We gingen niet minder dan naar "Isla Puna" klinkt goed hé niet ? En dat was het ook!

Eventjes de kaart er bij nemen voor mijn oriëntatie vrienden zodat zij zich kunnen oriënteren:
Het eiland ligt helemaal pal onder Guayaquil (ten Zuiden) en is niet echt heel klein zoals ik had verwacht. Het was toch weer een goede 2,5 uur rijden met de bus waarna we nog een boottochtje moesten doen van een 30 minuten. Ik keek er al enorm naar uit, is een keer iets anders dan altijd aankomen met de bus. Het koste maar 5$ heen en terug en dat voor een super leuke ervaring bleek achteraf want, we kregen gezelschap van Dolfijnen, Vogels met blauwe pootjes (Jan Van Genten vogels), pelikanen, en roofvogels met een rode kop :) Ik was helemaal in mijn nopjes en voor mij kon de dag al niet meer stuk.

pelikanen

met zalige blauwe voetjes

speciale roofvogel met rode kop

koppeltje

Kort he, ze kwamen op gefluit van de kapitein af !

We besloten om alles daar te regelen, zoals onze slaapplaats en wat we gingen doen. Als bij wonder was alles eigenlijk al geregeld door de kapitein van onze boot en zijn we door een super gastgezin ontfermt geweest het ganse weekend. We werden ontvangen door een lief meisje die ons direct een gezellig slaapplaats aanbood. Ik wilde heel graag eens in zo een echt hutje slapen met een muskieten net en alles der op en eraan. Zo eens wat primitiever leven kan geen kwaad.
Toen we aankwamen aan ons 'kamp' kon ik mijn ogen niet geloven. Heel het dorp was gewoon een grote boerderij waar al de dieren gewoon vrij rond liepen. Ezels, geiten, stieren, koeien, kippen, hanen varkens... je kan het je niet voorstellen maar het was wel een gezellige boel. Het zorgde voor  grappige taferelen en hebben wel een paar keer gevloekt als we dan toch niet de **** van de dieren konden vermijden.

Kunde mij zien?

Eenmaal geïnstalleerd trokken we naar het strand waar ons gastgezin een eigen plekje had waar we konden vertoeven in de hangmatten, zalig gewoon. Er was bijna geen kat te bespeuren en we konden genieten van een heerlijke plons in de Pacifische zee! Het was net echt of we zaten op een onbewoond eiland en het voelde gewoon zo goed. Insmeren was wel de bootschap (liefst als je droog bent hé Emma :)) want de zon deed goed zijn best (sorry lieve Belgen)! Ook de muggen waren van de partij en kreeg die dag nog een serieuze dikke hand ervan, zo typisch dat dit weer bij mij voorvalt! Het was dus constant insmeren geblazen!

Met als gevolg: kapotte bikini

Zo vriendelijk dat ze waren die Ecuadorianen vroegen ze of we wilden mee eten met hun en dat sloegen we zeker niet af. Ik begin de banaan, welke wijze dan ook, echt wel lekker te vinden net zoals de rijst. Het beginnen gewoontes te worden, en geven ze mij daar dan nog een stuk vis bij dan is het helemaal compleet! Ze hadden één van hun huisjes mooi gemaakt en een tafeltje voor ons gedekt. Voor we konden eten gingen we, niets vermoedend, naar een woning van een dame van 92 jaar oud die jarig was.
Het zou groot feest zijn die avond en we werden spontaan uitgenodigd. We konden er maar niet bij hoe vriendelijk ze wel niet waren voor ons en we voelden ons echt welkom. Ook stelden de vader van ons gastgezin voor om de volgende dag naar een mooi uitkijk punt te gaan en we wilden dit zeker niet missen.
Hupla, niet veel later zaten we al aan tafel lekker te smullen van inderdaad, banaan met rijst en vis en een slaatje. Het drankje dat je kan zien vind ik persoonlijk niet echt lekker maar ze zijn er denk ik wel fier op want je vind het overal. Maar zo lief van hun dat ze dat voor ons geregeld hadden!

Wat eten we vandaag? Arroz, arroz arroooooooz

Daarna maakte we ons klaar voor een avondje stappen in het mini dorpje. Eerst zijn we gaan openlucht poolen en daarna trokken we dan naar het verjaardagsfeestje van het oudje vrouwtje. Eerst nog snel de zonsondergang spotten, prachtig gewoon.

Door eerst tien keer in de **** te trappen ( Eva: Eiii ik ben daar in gestapt want ik glee kei hard uit!!) en tussen een kudde stieren en ezels te lopen (in de donker) kwamen we aan en was het een gezellige boel. Er was veel volk en we werden al direct aangesproken door de mensen. We kregen direct bier aangeboden en niet lang erna werd er gespeecht. Dit is hier de gewoonte in Ecuador en kan soms heel lang duren. We kregen allemaal een mini glaasje met "champagne" in , alle dat hadden ze ons wijs gemaakt. We dronken het in 1keer leeg, strak plan bleek achteraf want het was gewoon vreselijk slecht. Het proefde in mijn ogen naar azijn, maar toch leuk dat we mee deden he :) Traditie nummer twee is: duw het hoofd van de jarige in de taart, iets minder appetijtelijk en het oude vrouwtje vond het ook niet zo super, het zorgde wel voor grappige taferelen.

We maakte het niet te laat want we zouden al om half acht opstaan voor ons uitstapje naar het mooie uitzichtpunt.  Jammer genoeg heb ik bijna geen oog toe gedaan. Er was nog veel kabaal, had het gevoel dat er wel duizend mieren in mijn bed zaten en kon de ezel precies naast mij ruiken. één ding is zeker, ik zal dit niet snel vergeten en had de dag erna niet veel last van te weinig slaap, die beten daarin tegen .....Ik zal altijd te goed bloed hebben.

Opstaan deed dus deugd en kon niet veel later genieten van een portie gebakken banaan met een eitje en warme chocomelk. Iets daarna kwam één van onze "to do's" uit en werden we vervoerd naar het dorpje/uitzichtpunt/mooie strand door een pick up.
Heerlijk gewoon de zon op je snoet en de wind door je haren. Hier nog wat foto's van een prachtige voormiddag.

We konden de dag afsluiten in Isla Puna met weer een heerlijk maaltijd ( rijst met banaan en vis :)).
Eenmaal ingepakt konden we terug ons bootje pakken en terug richting Guayaquil reizen want morgen is het weer werken dag. Ik voel me nog niet echt uitgeslapen na die vijf dagen werken en na toch wel een speciale nacht maar nog even door bijten en dan komen mijn ouders, broer & zusje me even vergezellen in het mooie Ecuador. Nog vijf dagen en ze zullen landen, wat een heel raar gevoel gaat zijn maar waar ik stiekem toch heel hard naar uit kijk.
Tenslotte kan ik jammer genoeg alleen maar proberen te verwoorden wat ik hier meemaak maar geloof me ik ben geen goede schrijver en je moet het gewoon gezien hebben, ik doe mijn best!

Ik heb dan ook wat tijd genomen om wat te "bezinnen" wat hier wel kon op dit eiland en kon het even niet laten, speciaal voor jou, ik mis u Fille !

Besos Sientje