Eerst en vooral heb ik veel bewondering voor jullie: omdat jullie mijn blog blijven lezen, chapeau en bedankt daarvoor :) en ten tweede dat jullie dat kunnen blijven uithouden in dat Belgen landje, dubbele duim. In ieder geval denk maar niet dat wij altijd sunshine hebben, dat zal ik bewijzen met onderstaande foto. Meermaals kwamen we zo aan in La Casa Martha. Kan je u dat al voorstellen, vier blanke miekes met een witte short aan die bij sommige tot aan de grond komt, die zich moeten recht houden op die ozo handige tegel achtige trottoirs?! Pret verzekerd en niet alleen voor ons, meermaals werd er dubbel zoveel getoeterd ((in plaats van ons een lift te geven.)
Deze week werkte we de eerste drie dagen, wel eens waar alle drie 12 uur shifts, geen nood :) Het was algemeen zeer rustig waardoor we niet veel konden doen. Wel heb ik het gevoel dat we meer 'echte' vrienden maken en als die dan op de verloskamer staan we vaker meer mogen doen. Over de praktijken die daar gebeuren ben ik al zeer uitgebreid geweest, niets zal hier dan ook veranderen jammer genoeg. Toch trachten wij onze visie verder door te trekken wat niet altijd geapprecieerd wordt door de vroedvrouwen maar dan weer wel door de mamakes zelf wat mij op deze moment meer voldoening geeft.
Yes, het was weer mijn buurt om een bevalling te doen. Ik had al een paar uur bij de vrouw gestaan, haar begeleid, haar gemasseerd aan de onderrug want het zou wel eens een achtersteplaatsing (sterrenkijkertje) kunnen zijn. Ze smeekte mij om met haar mee te gaan naar de verloskamer wat natuurlijk van zelf sprekend was aangezien ik ze ging doen. Jammer genoeg kon ik haar niet echt super goed steunen tijdens de bevalling omdat het altijd wel concentratie vraagt en ik me vaak helemaal op het kindje stort. Natuurlijk ook op het welzijn van de mama, dit vraagt bijzonder veel energie wat je echt wel voelt na vijf weken stage en je niet alleen kunt bemachtigen door Arroz te eten :).
PARTOOOO!!! Omdat het middag pauze was had ik geen concurrentie van de Ecuadoriaanse studenten en kon ik zonder al te veel haast mijn handschoenen aantrekken (ik weet niet van welke fabrikant die handschoenen komen maar ze mogen dringend een nieuw merk zoeken).
Er was nog niemand te bespeuren op de parto zaal, wat wel vaker voor komt rond 12uur.
Ineens kwam er een bijzonder vriendelijke jonge kerel naar mij toe en vroeg of ik hem mocht helpen bij de bevalling waarop hij heel enthousiast ja antwoorden.
Ik heb echt nog nooit zo iemand rustig gezien in de parto zaal. Normaal gezien kan het niet snel genoeg gaan waardoor het mooie van bevallen ook wat verloren gaat. Ik vroeg dan ook maar direct of ik het lichaampje mocht laten geboren worden waarop hij vriendelijk antwoordde , Liefst het hoofdje ook he :) Hij stelde mij zo gerust en vertelde dat hij mij veel ging bijleren.
Niet veel later was het dan zover, ik mocht al de handelingen uitvoeren maar had al snel door aan het hoofdje te zien dat het een stevig kereltje ging worden. Lap, weer een lichte schouderdystocie, dit wil zeggen dat de schoudertjes niet vlot geboren kunnen worden en je wat speciale handelingen moet doen om het kindje wat te helpen.
Wat ook belangrijk is om te weten is naar welke kant het kindje zijn hoofdje gaat draaien (spildraai), dit kan je meestal voelen voor de bevalling. Hier zijn ze vaak zo snel dat ze het kindje niet zelf de kans geven om al wat te draaien waardoor ze soms naar de verkeerde kant draaien. Dit was niet het geval, het kindje had gewoon wat hulp nodig.
Hij verzekerde mij dat het een "linkse (positie) was en geen sterrenkijkertje'. Omdat de schouders niet goed meewilden deed die rare dingen met het hoofdje, iets wat wij absoluut niet mogen doen, hij ging van links naar rechts en terug, zeer raar! Ik probeerde de benenen van de mama meer in flexie te duwen, dus naar de mama toe. Hier kennen ze dat niet wat soms vervelend is want de gevolgen voor het kind zijn veel minder erg dan gewoon maar trekken en draaien.
Fioeeee, ineens was hij daar. Mijn 35ste kindje zelf op de wereld gezet van wel bijna 4 kg. Niet moeilijk dat het wel langzamer ging voor zo'n fijn mamake.
Ik mocht de navelstreng bij de baby pas afklemmen wanneer het kloppen van de navelstreng was gestopt, zoals het moet dus maar dit had ik nog nooit hier gezien. De nageboorte ging ook zeer rustig en gecontroleerd. Het hechten kon beginnen ( hij had immers een goede episiotomie moeten plaatsen omdat het een eerste kindje was), hij heeft mij wel vijf verschillende technieken aangeleerd, oké ik denk eerlijk gezegd dat hij zich wilde bewijzen en laten zien wat hij kon, imponeren noemen ze dat zeker?!
Daarna mocht ik verder doen en heb ik voor de eerste keer in real life manueel mogen hechten ( dit is dus niet met instrumenten maar met de twee handen knopen wat niet simpel is met handschoenen aan. Dit kwam wel onverwacht maar vond het gewoon zo tof om te doen. Op het einde kreeg ik voor de eerste keer de complimenten dat ik een goede techniek had i.v.m. een bevalling doen wat mij enorm veel voldoening gaf.
Nu verbaast het jullie waarschijnlijk niet dat wij nu altijd bij die man willen staan, en dat gaan we ook doen. Jammer genoeg doet die ook vaak nachten en zullen we dan toch weer onze nachten moeten gaan invoeren maar zo leren we tenminste echt heel veel bij en op een goede manier, een manier waar wij toch grotendeels achter staan.
Ik kon dus mijn weekend beginnen met een fantastisch gevoel , eindelijk eens vertrekken uit de Sotomayor met een glimlach.
Dit is nog een mini boeleke van een paar weken terug. Ik kon jullie deze foto natuurlijk niet weerhouden. Geef toe, daar geniet je toch gewoon van ?
Omdat we vrijdag naar de trouw gingen van Martine en Erick wilden we nog even wat gaan rondsnuffelen in de plaatselijke Mall. Na het verzenden van mailtjes naar het thuisfront en een paar uur geskyped te hebben konden we eindelijk nog eens echt Girly doen. Jammer genoeg sloeg het enorm tegen. Waarschijnlijk hadden we de duurste winkel keten/mall uitgekozen van heel Ecuador want heb mijn $ niet eens aangeraakt. Het was wel enorm gezellig, nog eens met zijn vieren even weg van de drukte en gewoon lekker genieten van wat eten en drinken. We besloten dan ook om eens naar de cinema te gaan. Dit is wel wat goedkoper dan in België, ook wel wat kouder want de airco staat daar honderd in het uur. We worden wel op meerdere vlakken gediscrimineerd, meestal krijgen we de achterste plaatsen in de bus, worden we afgezet en ook in de cinema is dat niet anders. We konden pas om 22u45 naar de film gaan omdat dan pas de engelse versie afgespeeld werd.
Eenmaal in de zaal konden we waarnemen dat we dan nog eens de enige waren , alle dan werden we toch eens als VIP behandeld. Ik vroeg dan ook dood leuk aan Britte wat onze zetel nummers waren want in Leuven zou je al op iemand anders zijn schoot hebben gezeten als je niet juist zit :) Ahja, lekker gezellig met zijn vieren!!! Het werd een 3D film, voor sommige onder ons een nieuwe ervaring, ook wel een beetje eng want sommige zagen zichzelf in hun bril wat voor hilarische momenten zorgden. Uiteindelijk is er dan toch nog een koppeltje ons komen vergezellen maar daar hadden we weinig last mee. Het was dieje film van OZ voor de nieuwsgierige onder ons :)
Vrijdag, 15 maart 2013
Een datum dat Martine en Erick niet snel zullen vergeten. Vandaag mocht ik getuige zijn van een echte trouw en ik moet eerlijk toegeven ik denk dat dit de tweede trouw is dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Ja, erg he maar ik ging er van genieten en het was leuk om zo ook eens de andere gewoontes van de Ecuadroriaanse cultuur te zien. Eerlijk gezegd had ik mij de trouw iets anders voorgesteld maar het ging wel vlotjes. Het was een grote zaal midden in de stad waar al de bruidsparen met hun familie en vrienden moesten wachten. Dan werden ze één voor één geroepen om wat documenten te regelen. Daarna werden we allemaal in een klein lokaaltje gebracht en konden we de korte ceremonie bijwonen Ik vond het zo mooi en werd al snel emotioneel . Ik had zelfs bijna ons Martha vast gepakt maar die was zelf van slag :)Nogmaals Proficiat aan de tortelduifjes en bedankt dat we er bij mochten zijn.
Daarna konden we weer aan de slag met ons schoolwerk, dit moet natuurlijk ook gebeuren en verloopt niet altijd vlot met deze internetverbinding.
Die avond konden mooi afsluiten met een heerlijke rijst, bonen saus en barbecue vlees gemaakt door de ouders van Amelie, het vriendinnetje van Abraham. Zij hebben een lokaal restaurantje niet ver van ons verblijf waar ze bereidingen maken met niets minder dan Arroz, bij deze wil ik al even meegeven dat ik mij volledig in de cultuur onderdompel maar dat ik de maanden na Ecuador toch graag even geen rijst meer wil eten. :) Niet te laat gaan slapen want we zouden vroeg opstaan voor een weekendje Montanita, voor die genen die dit niet kennen, een dorpje aan de Pacifische zee dat wel gekend staat voor zijn rustige uitstraling en uitgaansbuurt, ja lap weer Salsa maar we gaan met meerdere Belgen daar zijn die niet kunnen dansen dus, ik ben er gerust in :) We zouden dus samen met 12 andere (oké buiten die twee Hollanders) Belgen het dorpje onveilig maken, wel eens waar onveilig voor de ogen van de Ecuadorianen want die hebben nog niet vaak blanken mensen gezien precies.
Meer daar over zal ik jullie in de loop van de week vertellen, het bedje roept jammer genoeg & er staat een serieus werkweekje op ons te wachten!
Adios Me Amigos,
Besos
Sientje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten