Na een treurig begin de dag ervoor, konden we eindelijk
opstijgen naar Amsterdam om zo naar Quito te vliegen waar we nog even moesten
tanken om dan weer een half uurtje te vliegen naar Quayaquil, ecologische
voetafdruk dus zo goed maar als tegen compensatie zal ik dus drie maanden
werken in het Sotomayor Maternidad in Quayaquil. Het was een zeer lange vlucht,
waarschijnlijk omdat we heel vroeg moesten vertrekken en met het uur verschil
van liefst zes uur was dit zeer vreemd. Toen we aankwamen zat de spanning er
weer goed in. Britte en ik mochten tot onze grote verbazing gewoon door de
douane zonder ook maar iets open te toen of de controloren. Zouden ze dan toch
zo zot zijn van blondines ‘rubio chicas?’ want Emma en Eva mochten zich
helemaal laten controleren. Nu nog onze bagage, ze kwamen maar niet, nog niet
en neen toch niet…… Yes eindelijk want geloof het of niet, we waren weer de
laatste die alles hadden! Aan de arrivalzone stond Martha met haar man Victor.
Super lieve mensen, die alleen maar Spaans praten wat al direct een leuk
voorproefje was van de komende drie maanden. We moesten ons opsplitsen want met
zoveel bagage konden we niet allemaal te samen gaan. Super drukke stad, veel
leven dat wel en de hitte is indrukwekkend! We wilden dood graag ons bedje in maar
Martha had nog een heel maaltijd voor ons in petto!! Rijst met kip en een
lekker slaatje, ook maakte ze daarbij een vers fruitsapje van nog een onbekende
vrucht. Nog even het thuisfront verwittigen en dan (in Belgische tijd om vier
uur het bedje in) hopla ons bedje in.
Trouwens iedereen bedankt voor de mooie wensen en
berichtjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten