Eerste Parto is een feit!

Wat was me dat weer voor een dagje, ongelofelijk wat hier allemaal gebeurt en ik dacht dat ik iets van de wereld kende. Ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld als vroedvrouw en besef dat ik een pracht opleiding volg maar dat ze in andere landen wel anders wordt ingevuld.

Hier in Ecuador bevallen volgens mij de jongste meisjes van heel de wereld, gisteren en vandaag had ik er een paar van 14 jaar. In mijn achterhoofd zie ik dan ons Elke me ne bagadder van 2 rondlopen wat mij toch wel stil maakt, wat gaat daar van worden denk ik dan wel eventjes wat misschien niet zo mooi is maar toch, als je elke dag tientallen van deze meisjes zit bevallen slik je toch wel.

 Ik voel mij dan ook geroepen om deze meisjes te helpen tijdens hun arbeid wat ze hier niet doen. Iedereen ligt in één grote zaal naast elkaar in een bedje waarvan ik denk, als ik mij één keer omdraai lig ik al beneden. Meestal komen zij ook al op vier of zelf meerdere centimeters ‘binnen’ maar veel maakt dit niet uit mits ze geen epidurale kunnen krijgen. Drinken heb ik ook nog niet zien staan en de familie moet buiten wachten wat ook wel een raar beeld is als we in het ziekenhuis aankomen. Je ziet een groot hek waar mannen achter staan met daarvoor veel politiemensen en security alsof ze iets mis gedaan hebben. 

Eva en ik konden dit niet langer aan zien en wilde vooral voor de meisjes die het moeilijkste hadden iets betekenen en dus zo hun pijn verzachten. We gingen met de mensen praten, hun rug masseren, wat we zelf op dit ogenblik ook wel zouden willen J Ahja de Ecuadorianen zijn zeer klein waardoor wij bijna op onze knieeen zitten om een bevalling te doen en te hechten! Ergonomie den top!Ook ben ik enorm verschoten van verschillende handelingen, zoals het plaatsen van een spiraaltje tijdens een keizersnede wanneer de vrouw dit niet weet. Zo ambetant als iets vroegen wij aan de vroedvrouw wat dat was, dat staafje, en ze vertelde dood leuk dat is een T, dus waar waren we niets mee en zeden dan zeer luid ANTICONCEPTION? Waarop ze fluisterend zee, Si zodra dat de vrouw dit niet wist. Ik moest op dat momenten van mijn hart een steen maken wat ik echt onmenselijk vind maar misschien is dit toch wel beter na 13 kinderen? Weer ben ik niet die genen die daar moet over oordelen maar het doet toch wel iets met jou! Ook hebben ze de gewoonte om na de bevalling de baarmoeder helemaal schoon de maken, doormiddel van de cervix, dus de baarmoederhals ,je moet een baarmoeder met baarmoederhals vergelijken met een grote ballon met een tuitje aan, wanneer je bevalt zal dat tuitje 10cm uitrekken waardoor de bevalling kan plaats vinden. Het is dus niet de bedoeling om daar onnodig met instrumenten in de werken om het 'mooi' te maken, deze vrouwen worden niet immers niet verdoofd tijdens deze praktijken !!!!              

Vandaag was het weer redelijk druk en ik begeleide samen met Eva een meisje en ik had me al verheugd op de eerste bevalling maar dat was buiten een ‘smerige’ Ecuadoriaanse student gerekend, zij had haar handschoenen al aangetrokken en lachte mij grondig uit waardoor ik niets kon doen dan alleen maar toekijken, grrrr ! Niet veel later riep er iemand Parto en de andere studenten waren al naar huis, eindelijk dan mijn eerste Ecuadoriaans meisje op de wereld gezet, met een mooi bosje haar wel is waar iedereen Ecuadoriaan wat ik zo geweldig schattig vind. Jammer genoeg heeft ze geen naam, nog niet want dit is wel vaker de gewoonte van de Ecuadorianen. Hier dan wel een foto van ons tweetjes, nu nog 16 te gaan en ik mag afstuderen als Vroedvrouw (dit is een van de voorwaarden in Leuven):

 Ook kon ik goed met Eva overleggen over de paramaters en de ctg van bepaalde vrouwen. Dit was nodig want ze nemen ze wel maar doen er niets mee. Ineens valt ons oog op een monitor die bar slecht is. We hadden dit gemeld aan de arts waardoor die dood leuk vertelde dat de vorige wel oke was dus dat er geen probleem was, logische?! Maar goed je kan het alleen maar zeggen en duidelijk maken voor de rest heb je niets in de soep te roeren. Ook hebben we vandaag nog een keizersnede gezien en hebben we meegeholpen, wel eens waar om de mug te vangen die er rond dwaalde over al de steriele instrumenten en de buik was al open, ooooh dat kan je je niet voorstellen!

We hebben het harde werk zwaar onderschat, ook de meisjes van de nacht die ook al zware taferelen hebben meegemaakt. Eerst dachten we de eerste weken veel te werken maar jammer genoeg is het gewoon niet te doen, zo immens zwaar. Waarschijnlijk vraagt de taal ook meer energie dan we dachten en ook er is zoveel te doen, zoveel nieuws dat we wat adem ruimte nodig hebben en ja eigenlijk missen we wel de momenten met ons viertjes. We hebben dus besloten het iets kalmer aan te doen zodanig dat ik en Eva nog twee dagen gaan werken en Emma en Britte twee nachten!

Ik hoop dat jullie er wat zicht op krijgen van heel de situatie want eigenlijk is ze gewoon onbeschrijfelijk, alvast bedankt aan iedereen voor al de steun die ik krijg en voel.

 Jullie zijn geweldig en worden gemist!

Sien, deze naam kunnen ze niet uitspreken echt heel grappig!