woensdag 8 mei 2013

Goodbye Sotomayor, u zal toch gemist worden!



Vandaag was het dan zover, we gingen gewoon voor de laatste dag nog eens werken in de Soto. Het was echt met gemengde gevoelens dat ik voor de laatste keer mijn witte doktersjas aantrok en 0,25 $ moest zoeken voor de Metrovia. Na 12 weken daar te staan hebben we toch wat vrienden gemaakt, mensen die ons vertrouwde en die ons de bevalling bijna helemaal alleen lieten doen. We hebben goed kunnen lachen, er waren ook mindere momenten. Nog even een update van de vier laatste dagen:

  • Het was niet super druk maar ook niet echt hel kalm. Wel stonden de mamakes vaak even ver waardoor we soms heel lang moesten wachten op een bevalling. 
  • We kregen bijstand van een heleboel studenten uit de USA, echt eigenlijk veel te veel! Soms stonden we met vier bij één vrouw. Een tijdje later kregen we pas te horen dat het studenten verpleegkunde waren en zij hier twee weken gingen staan voor de support of labour. Op een gegeven moment vonden ze het zelfs nodig om commentaar te geven op ons, vroedvrouwen dat wel in het verkeerde keelgat terecht kwam :) Wij weten wel beter dachten we!
  • Ik heb deze week mijn 47ste en 48ste bevalling gedaan. Alle twee kwamen ze niet van zelf en moest ik toch wel wat moeite doen. Mijn laatste kindje had zelfs zijn navelstengske(2X) zo hard rond zijn hoofdje dat ik het alleen niet kon loskrijgen en ik hulp kreeg van de vroedvrouw; Wanneer we het los hadden gekregen zag je een witte ring rond zijn nekje en zijn hoofdje was helemaal paars. Dat had niet veel langer moeten duren! Zo zie je maar, elke bevalling blijft nog telkens een adrenaline stoot voor mij en is telkens anders.
  • Ik was onderweg naar de arbeidskamer tot ik ineens iets blinkend op de grond zag liggen. Ik kon mijn ogen niet , er lag gewoon weg een koperspiraaltje midden in het gangpad. Iemand iets kwijt?
  • Ze hebben zowel de dienst wat opgefleurd met een nieuw laagje verf, nieuwe operatie zalen en al een nieuw parto-bed. Ook zijn hun protocollen volgens ons drastisch aan het veranderen en mag het kindje al langer op de buik blijven liggen, wordt de navelstreng niet zo snel door geknipt etc. Leuk om dat te zien en dat we dat mogen meemaken dat geeft mij een goed gevoel over hoe ze evalueren. 
  • Over evalueren gesproken, gisteren hebben we onze evaluatie gekregen van Blanca en Maria, twee schatten van vroedvrouwen waar we echt bevriend mee waren. Ze hebben anderhalf uur aan onze papieren besteed. We kregen een 19/20 van de twee damens wat enorm goed aanvoelt. Nu nog wachten tot alles verbeterd is van al ons papierwerk voor het school tot we ons definitief punt krijgen van onze stagementor. Spannend!! Ook zullen we nog een presentatie geven aan de rest van de derde jaar studenten wat ook beoordeeld zal worden.
  • Dit was dan ook mijn laatste stage van mijn Opleiding Vroedkunde, drie jaren van zwoegen en zweten en kindjes op de wereld zetten. Ik wil het niet! Nu nog ons eindwerk en een grote toets van de leerstof die we in al de drie jaren hebben gezien (kaarsje branden). 
Even wat mooie Sotomayor momentjes op een rij:

Een van men leukste bevalling 

26 maart 2013: 40ste is binnen!

Gabriel, mijn 40ste bevalling
Jongens, wat heb ik hier toch meegemaakt. Natuurlijk konden jullie mij volgen op mijn blog maar ik heb het maar voor de helft kunnen verwoorden omdat de andere helft gewoon niet te verklaren of te beschrijven valt! Ik hoop jullie al mijn verhalen te kunnen vertellen, zo goed als ik kan te laten blijken wat ik hier heb meegemaakt!

Ook zullen Eva, Britte en Emma speciale mensen voor mij blijven , we hebben dat immens goed gedaan meiden en ik ga jullie verdomd hard missen! 

De volgende dagen trekken we nog even naar de zon, de zee en het strand. Er zal ongetwijfeld nog veel gelachen worden maar misschien ook wel een traantje gelaten worden. Zaterdag gaan we naar de Chifa, de chinees van hier. We hebben pakjes voor elkaar gekocht en zullen ook gedichtjes voorlezen voor elkaar. De dag erna gaan we hoogstwaarschijnlijk heel emotioneel zijn en eten we voor de laatste keer bij ons Mama Martha, een lekkere lasagne. Ik typ nog maar dit en krijg echt al een krop in mijn keel, dju wat heb ik het hier toch zo goed gehad maar aan alles komt een einde, maar is dan weer op zijn beurt een begin van iets anders, iets in België!

Bedankt, bedankt iedereen voor al de steun, de moedige woorden, de kaartjes die ik heb gekregen en vooral omdat jullie er voor mij waren. Bedankt voor het lezen van mijn blog en dat ik dit avontuur met jullie mocht delen.

Mama & Papa, in het bezonder jullie, dikke mercikes voor alles want zonder jullie had ik dit nooit kunnen waarmaken! 
Liefste Fille, ik zie u nog liever dan ooit te voren en Jochen & Elke, gelle zijd mijn twee Kadeekes!

Ecuador, I will mis you, Belgium here I come! 


Muchos besos,

Sientje xXx

Geen opmerkingen: