Aan alle mooie liedjes komt een einde...

Liefste Bloggers,
Hier dan mijn allerlaatste bericht wel eens waar met uitstel geschreven mits ik niet wilde toegeven dat het al gedaan was.

De allerlaatste dagen brachten we door op het strand van Montanita, waar we al eerder vertoefden. Het was maar amper drie uurtjes rijden en we wilden nog eens volop genieten van het zonneke!
Dat hebben de dan ook gedaan en mochten wel tevreden een mooi kleurtje spotten op onze bodykes! Ideaal om terug naar het koude België te gaan! Jammer genoeg heb ik mijn laatste daagjes wat ziekjes doorgebracht, waarschijnlijk speelde de stress en de zenuwen om terug naar huis te gaan ook wel mee.
Het was voor mij dus niet echt aangenaam maar dat weerhouden ons niet om geen Jugos bij de vleet te drinken! Ik had er nog meer moeten drinken want het gemis is wel groot!

Ceviche kraampje

overheerlijke fruitsla als ontbijt!

duiker en zijn vondst 

Zaterdag, de dag voor vertrek was het tijd om ons eens te laten verwennen! We besloten om ons nageltjes eens te laten doen in een typisch ecuadoriaans tentje :) Het was mooi en we waren allemaal hele maal netjes gemaakt na maanden met zand tussen onze tenen te hebben gezeten! De dag verliep rustig en beetje bij beetje moesten we opruimen en wat poetsen, de koelkast zo leef mogelijk maken en van alles afscheid nemen zo ook van ons mevrouwtje van de Batidoskes en Jugoskes!
Die avond hadden we volledig ingepland voor ons viertjes! We gingen voor de laatste keer eten bij de Chifa, de plaatselijke chinees. We kochten tijdens onze uitstap naar Otavalo cadeautjes voor onze "getrokken" persoon en gingen dat die avond dus uitdelen met voor iedereen een bijhorend gedicht wat voor hilarische momenten zorgden.

voor de laatste keer camaron!

doosje met een lama natuurlijk!

Dankuu Eva, ge zijd ne schat!

ons publiek van de avond!

Het werd zoals je al kan verwachten een zeer emotionele avond. We hebben elkaar in de watten gelegd met complimentjes en er vloeiden rijkelijk traantjes. Ik denk dat we allemaal op dat moment beseften dat we een super team waren, dat we drie zalige maanden achter de rug hadden maar ook dat we allemaal terug goed thuis kunnen komen zonder al te veel problemen. Oh wat mis ik het al, het was onvergetelijk!
Ik had ons Emma getrokken. Ik koos voor een dromenvanger want dat had ze graag. Het toeval moest zijn dat ze de dag erna zelf één kocht voor haar eigen wat ik natuurlijk heel jammer vond maar ze gaf toe dat ze het overal in haar kamer kon hangen. Ook een mooie kruisje kon natuurlijk niet vergeten!

ziet is hoe blij!

ik kon amper  praten van de emoties!

We speelden nog een potje kaarten en kropen dan uiteindelijk redelijk vroeg in bed. De allerlaatste nacht zonder en donske was aangebroken. De allerlaatste nacht met ons Britte, de laatste nacht met perro lawaai....;

Op zondag was alles zo goed als ingepakt, of iedereen probeerde toch zijn valies toe te krijgen en te schikken zodat alles mee kon. Omdat we immens veel van bananenchips houden en de oreo's hier goed van prijs zijn moesten we wel nog even naar de winkel om de laatste gaatjes van ons valies te vullen. Wel namen we het risico om op de vlieghaven uitgepikt te worden om onze bagage te laten controleren i.v.m. drugs (Ecuador staat bekend om zijn drugshandeltje). Maar we hadden ongeveer uitgerekend dat dit 1/4 was dus dat we er waarschijnlijk niet bij waren!

Mijn valies was na veel wringen en duwen uiteindelijk dan toch dicht geraakt. Nu nog een laatste middag maal van Martha, lasagna waar ik uiteindelijk niet veel lasagna heb gevonden maar toch het gebaar telde! Nog snel even poetsen en we konden richten de luchthaven vertrekken! We kozen voor online in te checken, dat gaf ons minder stress en konden we sneller door de gate! Dat had je dus gedacht, uiteindelijk hebben we allemaal even lang moeten wachten! Eenmaal door alles heen, checken van het visum besloten we nog iets te drinken mits van ons klein geld af te geraken. We zaten nog geen vijf minuten of Eva, Emma en ik werden mooi af geroepen door de microfoon. Ik wist al hoe laat het was omdat onze papa dit ook had meegemaakt!
Daar ging onze statistiek van 1/4 en moesten er begot drie gaan. Natuurlijk had ons Britte daar kop in, al de Belgen naar de kelder dus!
Met drie bange hartjes toch wel stonden we daar. Ik zag al direct mijn grote valies met al men eetwaren in. Ik schaamde mij wel wat toen hij men valies open deed. Mijne Lama vloog bijna in zijn gezicht en met mijn kroontje van men B-day had hij ook hard moeten lachen! Uiteindelijk maakten we er een gezellig boel van en voor we het wisten wat alles goed bevonden en konden we nog even wachten op  de waarschijnlijk vertraagde vlucht :) Geen nood want we zouden toch nog vier uur moeten gewacht hebben in Amsterdam voor een vlucht naar België van 25 minuten :)

De vlucht verliep vlekkeloos, we zaten alle vier naast elkaar en konden ons amuseren met ons tvke, al had ik graag wat meer geslapen! We gingen ineens zeven uur in te rijd, wat op een gegeven moment toch wel raar deed en ons eten werd daarom dan ook helemaal ondersteboven gegeven. Zo aten we het ontbijt op de middag!
Goed aangekomen in Amsterdam kregen we ineens vele smsjes van het thuisfront met het zalige nieuws dat ze staakten op de luchthaven, iets met de bagage. Dat kon toch niet missen :) We zagen al ons eten, souvenirs en al een week op Zaventem staan maar eenmaal aangekomen hadden we het geluk van de dag. KLM deed niet mee en huplaaaaaa de band ging op volle toeren en op één , twee drie had iedereen zijn bagage! Nog snel even naar de wc want zo snel hadden we dat nu ook niet verwacht! We konden bijna door "de deur" gaan tot er een paar mannen ons moment wilden verknallen door nogmaals onze bagage na te kijken en te vragen of we een paspoort hadden. Ik dacht in mijn eigen "meende gij da nu? " tuurlijk had ik dat! Ik en Eva schoten nog over en konden dus zo samen uit de deur komen om vervolgens naar onze geliefden te gaan. Wat een zalig gevoel!

Super team Ecuador

Het was weer aanpassen geblazen hier in België, zeker dan het weer, u toiletpapier niet in de vuilbak gooien, niet alle dagen arroz eten, niet meer bij men drie andere meiden zijn.....
Echt genieten van thuis komen ging niet echt want ons eindwerk stond voor de deur! Leuven heb ik dan ook meer bezocht dan mijn eigen geliefkoosde dorpje! Familie feesten bij de vleet dat weekend waardoor ik direct alles uit de doeken kon doen. Het was echt al heel zwaar geweest, ook de jetlag viel zwaar tegen maar daar zorgde de Fille dan weer voor dat dat niet te lang duurden :) Lopen, dat ging ik doen! Zondag ging ik dan ook weer voor de eerste keer naar de wedstrijd (oriëntatielopen) maar dat viel wat tegen mits ik die zelfde avond nog naar Spoed ben moeten gaan wegens zondagen, en feestdagen = geen dokter! Besluit ik heb nu al een paar dagen last van een manke voetje wat het allemaal niet zo simpel maakt! Vandaag kan ons eindwerk ook afgedrukt worden, weer een streepje verder naar mijn diploma toe ... Vroedvrouw in wording... heerlijk gevoel!

Vrienden, zo mag ik jullie wel noemen na al die maanden. Bedankt nogmaals voor al de steun en de interesse in wat ik doe ! Ik vond het heel aangenaam en ga het enorm missen! Misschien is dit niet echt mijn allerlaatste bericht want ik wil graag deze blog afsluiten met een foto van mijn proclamatie, mijn diploma als vroedvrouw! We zien wel wat het brengt en laat u vooral niet ontmoedigen door deze harde wereld want Gho , wat hebben wij het hier toch goed!

Vele groetjes,

Sien xXx

Goodbye Sotomayor, u zal toch gemist worden!

Vandaag was het dan zover, we gingen gewoon voor de laatste dag nog eens werken in de Soto. Het was echt met gemengde gevoelens dat ik voor de laatste keer mijn witte doktersjas aantrok en 0,25 $ moest zoeken voor de Metrovia. Na 12 weken daar te staan hebben we toch wat vrienden gemaakt, mensen die ons vertrouwde en die ons de bevalling bijna helemaal alleen lieten doen. We hebben goed kunnen lachen, er waren ook mindere momenten. Nog even een update van de vier laatste dagen:

• Het was niet super druk maar ook niet echt hel kalm. Wel stonden de mamakes vaak even ver waardoor we soms heel lang moesten wachten op een bevalling. 
• We kregen bijstand van een heleboel studenten uit de USA, echt eigenlijk veel te veel! Soms stonden we met vier bij één vrouw. Een tijdje later kregen we pas te horen dat het studenten verpleegkunde waren en zij hier twee weken gingen staan voor de support of labour. Op een gegeven moment vonden ze het zelfs nodig om commentaar te geven op ons, vroedvrouwen dat wel in het verkeerde keelgat terecht kwam :) Wij weten wel beter dachten we!
• Ik heb deze week mijn 47ste en 48ste bevalling gedaan. Alle twee kwamen ze niet van zelf en moest ik toch wel wat moeite doen. Mijn laatste kindje had zelfs zijn navelstengske(2X) zo hard rond zijn hoofdje dat ik het alleen niet kon loskrijgen en ik hulp kreeg van de vroedvrouw; Wanneer we het los hadden gekregen zag je een witte ring rond zijn nekje en zijn hoofdje was helemaal paars. Dat had niet veel langer moeten duren! Zo zie je maar, elke bevalling blijft nog telkens een adrenaline stoot voor mij en is telkens anders.
• Ik was onderweg naar de arbeidskamer tot ik ineens iets blinkend op de grond zag liggen. Ik kon mijn ogen niet , er lag gewoon weg een koperspiraaltje midden in het gangpad. Iemand iets kwijt?
• Ze hebben zowel de dienst wat opgefleurd met een nieuw laagje verf, nieuwe operatie zalen en al een nieuw parto-bed. Ook zijn hun protocollen volgens ons drastisch aan het veranderen en mag het kindje al langer op de buik blijven liggen, wordt de navelstreng niet zo snel door geknipt etc. Leuk om dat te zien en dat we dat mogen meemaken dat geeft mij een goed gevoel over hoe ze evalueren. 
• Over evalueren gesproken, gisteren hebben we onze evaluatie gekregen van Blanca en Maria, twee schatten van vroedvrouwen waar we echt bevriend mee waren. Ze hebben anderhalf uur aan onze papieren besteed. We kregen een 19/20 van de twee damens wat enorm goed aanvoelt. Nu nog wachten tot alles verbeterd is van al ons papierwerk voor het school tot we ons definitief punt krijgen van onze stagementor. Spannend!! Ook zullen we nog een presentatie geven aan de rest van de derde jaar studenten wat ook beoordeeld zal worden.
• Dit was dan ook mijn laatste stage van mijn Opleiding Vroedkunde, drie jaren van zwoegen en zweten en kindjes op de wereld zetten. Ik wil het niet! Nu nog ons eindwerk en een grote toets van de leerstof die we in al de drie jaren hebben gezien (kaarsje branden). 

Even wat mooie Sotomayor momentjes op een rij:

Een van men leukste bevalling 

26 maart 2013: 40ste is binnen!

Gabriel, mijn 40ste bevalling

Jongens, wat heb ik hier toch meegemaakt. Natuurlijk konden jullie mij volgen op mijn blog maar ik heb het maar voor de helft kunnen verwoorden omdat de andere helft gewoon niet te verklaren of te beschrijven valt! Ik hoop jullie al mijn verhalen te kunnen vertellen, zo goed als ik kan te laten blijken wat ik hier heb meegemaakt!

Ook zullen Eva, Britte en Emma speciale mensen voor mij blijven , we hebben dat immens goed gedaan meiden en ik ga jullie verdomd hard missen! 

De volgende dagen trekken we nog even naar de zon, de zee en het strand. Er zal ongetwijfeld nog veel gelachen worden maar misschien ook wel een traantje gelaten worden. Zaterdag gaan we naar de Chifa, de chinees van hier. We hebben pakjes voor elkaar gekocht en zullen ook gedichtjes voorlezen voor elkaar. De dag erna gaan we hoogstwaarschijnlijk heel emotioneel zijn en eten we voor de laatste keer bij ons Mama Martha, een lekkere lasagne. Ik typ nog maar dit en krijg echt al een krop in mijn keel, dju wat heb ik het hier toch zo goed gehad maar aan alles komt een einde, maar is dan weer op zijn beurt een begin van iets anders, iets in België!

Bedankt, bedankt iedereen voor al de steun, de moedige woorden, de kaartjes die ik heb gekregen en vooral omdat jullie er voor mij waren. Bedankt voor het lezen van mijn blog en dat ik dit avontuur met jullie mocht delen.

Mama & Papa, in het bezonder jullie, dikke mercikes voor alles want zonder jullie had ik dit nooit kunnen waarmaken! 

Liefste Fille, ik zie u nog liever dan ooit te voren en Jochen & Elke, gelle zijd mijn twee Kadeekes!

Ecuador, I will mis you, Belgium here I come! 

Muchos besos,

Sientje xXx

Quito & de Evenaar inclusief Otavalo

De jungle was een feit en we trokken lekker door naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Normaal gingen we dit niet doen omdat we al vaak slechte reacties kregen van mensen die er al naar toe waren geweest. Toch wilde we heel graag kennis maken met de hoofdstad en trokken dus wat warmere kleren aan en maakte we ons op voor een rit door de Andes. Aanvankelijk ging de busreis ons 4 uur duren, wat goed meevalt midden in de bergen. Als snel werd het later en later, was mijn water op en begonnen we allen ambetant te worden. Ik zat ook helemaal van voor en telkens er iemand uit de bus wilden gaan moest ik mijn benen bijna op Britte de hare leggen met als gevolg vaak krampen in mijn heupen, ideaal! :) Het werd ook donker en we dachten al een uur lang dat we in het centrum waren, wat achteraf totaal niet bleek te zijn. Na wat rare mannen tegen te komen die ons wilden "helpen" waren we eindelijk ergens aangekomen in een god vergeten buurt. We strikten een schat van een taxi chauffeur want hij bracht ons naar het echte centrum waar we aanvankelijk gingen slapen in een hostal. Jammer genoeg moesten we verder zoeken naar en slaapplaats mits alles vol zat. Het werd moeilijk om iets deftig te vinden, zeker rond negen uur s'nachts en besloten we in een hotel te slapen wat niet echt voorkwam als een hotel (kakkerlakken in de slaapkamer heb ik liever toch niet). Alle geluk vonden we de dag erna iets veel beter. Het was een hostel met een grote kamer, precies een internaat of een oud klooster waar ze de gewonde legermannen verzorgden.

onze prachtige ruime kamer

Eenmaal onze spullen kwijt trokken we richting de Teleferico van Quito. Dit zou ons op de top van een berg brengen waar we een adembenemend uitzicht konden zien. De weergoden waren niet zo goed gezind en zodra we in het kabinetje plaats namen sloeg het noodlot toe (in mijn ogen toch :)) 

Dit moest het worden

Camaron en ik

Het regende pijpenstelen, het hagelde en een geknal van een plaatselijk onweer maakte het af. Ik ben dan al geen fan van onweer, laat staan op een top van een berg. We zagen dan ook niets maar dan ook niets en besloten ons dan maar op te warmen met een lekker thee /chocolademelkske. We kwamen natuurlijk weer een stelletje Hollanders tegen, die vind je nu eens echt overal. Maar dankzij hun hebben we toch een groepsfoto kunnen nemen met het prachtig zicht (in mijn verbeelding dan toch ).

Quito

We lieten ons niet kennen en trokken een regenjas aan en gingen met onze gids Emma Quito centrum verkennen. Het deed me wat terug denken aan Cuenca maar toch weer heel anders. Met een prachtig parkje en wat kerkjes kan je mij altijd bekoren, zo ook Quito dus. We gaven onze ogen de kost en vonden Quito eigenlijk heel mooi dus al die negatieven dingen, het is niet waar!!

Ons oog viel op het laatste gebouw, een presidentieel gebouw maar aanvankelijk dachten we dat het stadhuis was. We gingen maar eens en kijkje nemen maar werden al snel tegen gehouden door een Ecuaprot (zo noemen de veiligheidsmannetjes hier). Als we binnen wilden gaan kijken moesten we onze pas afgeven. Jammer genoeg had Eva deze niet bij haar. Ahja voor iemand die Eva niet kent, zij is een fijn meisje van wel 23 jaar en is de oudste onder ons gevieren. We baalden wel even tot er een mevrouwtje op de proppen kwam dat ze nog maar 16 jaar was. De Ecuaprot keek maar raar maar het wonder was geschied we mochten binnen met ons dropje. Jammer genoeg behoorde ze tot de volwassenen en kreeg ze geen kaartje van visitor! We hebben ons erna wel kapot gelachen, zo zie je maar het heeft zo zijn voordelen. We kregen een hele rondleiding door het gebouw:

Elke zondag worden deze verse bloemen vervangen!

Plots stopten we niets vermoedend voor een grote deur waar onze gids een hele Spaanse uitleg begon te doen. Zo aandachtig dat we waren kregen we ineens iets in de gaten achter een gordijn. Het was echt niet te geloven maar wij stonden nog geen 5 meter van Correa, de president van Ecuador, wie kan dat zeggen! Ik probeerde stiekem een fotoke mee te pikken en hier dan het resultaat, toch wel heel fier! Voor verdere publicatie van deze foto gelieven met mij contact op te nemen :)

President Rafael Correa

Wat een adrenaline kick was me dat, ik heb nog niet eens de koning van ons land gezien. Zo fier als ne gieter gingen we nog heel het gebouw af en kregen we als aandenken een groepsfoto, gratis en voor niets wat een hele aangename verrassing was. 

Als afsluiter gingen we nog eens lekker gaan eten tussen ons viertjes, wel niet te lang want ze waarschuwde ons al dat het na 20u wat gevaarlijk kon worden. Toch vond ik Quito by night wel heel mooi en konden we prachtige gebouwen spotten. 

We gingen lekker onze bedjes in, het was zo gezellig en hebben natuurlijk nog lang getetterd, het was lang geleden dat we nog eens met zijn vieren in 1 kamer lagen dus gekund u al iets voorstellen he! Eindelijk in slaap werden we midden in de nacht gewekt door een hevige ruzie in de straat en dat was wel best eng. Alle geluk zijn ik en Emma zo alert want die twee andere slapen door alles door! De volgende ochtend gingen we lekker ontbijten voor nog geen 3 $. Wat krijg je dan? Een jugos (fruitsap), een tostada, een yoghurt met muesli en een grote pot fruitsla. Inderdaad dat ga ik echt wel missen maar bij deze Fille :) 

Die dag gingen we de Mita del Mundo opzoeken of beter gezegd de Evenaar, voor mij een van de hoogte punten van onze rondreis. Na weer een helse rit met de trolly (soort metro) en een busrit waren we aangekomen op de enige echte lijn, De Evenaar gewoon, de lijn die Het Noorden van het Zuiden splitst. Ze hebben er een heel park rond gemaakt waar we artisanale winkeltjes konden bezoeken en rustig iets konden drinken. 

We amuseerde ons goed, het weer zat mee en ik was een lama rijker. Ik heb echt een zwak voor deze beesten en heb al gedroomd dat onze Tuur (ons boerenpaard) gezelschap krijgt voor wanneer ik terug ben (hint hint!!!) :) 

Al snel waren de andere meisjes jaloers en moest ik soms men Alpaca delen. 

Ook kwamen we een super schattig kindje tegen, die danste alsof het niets was, ik was er gewoon weg van!

te schattig voor woorden!

De dagen vlogen immens snel voorbij en voor we het wisten zaten we op de bus naar Otavalo, onze "eindbestemming " van onze route naar het Noorden. Dit dorpje staat bekend om zijn grote artisanale markt, en omdat deze vooral op zaterdag de moeite is gingen we er vrijdag al zeker naar toe. Die dag zijn we naar Lago Cuicocha gegaa, een pachtig meer op wel 3000m hoogte. We trokken onze "stapschoenen" aan en maakte er een avontuurlijk reisje van. 

de ene kant van de berg

de andere kant van de berg

de enorme storm! Juist op tijd!

We trokken vroeg het bedje in want we gingen vroeg op staan om heel de markt te kunnen doen en ja hoor, om souvenirs te kopen voor het thuisfront! Ik heb hier wijselijk geen foto's van genomen kwestie van het eventueel verklappen van de pakjes! Wel wisten we niets dat ze zooooo vroeg begonnen met hun kraampjes te zetten (2u in de nacht) waardoor onze nachtrust wel verstoord was. Het grappig is dat wij om zes uur de wekker hadden gezet en ze nog altijd niet klaar waren. 

We hebben ons hartje kunnen ophalen, en hadden nog niet eens heel de markt gedaan!

We waren dus goed gepakt en gezakt en konden terug naar Guayaquil reizen (nachtbus van 9 uur) om de dag erna weer paraat te staan in de Sotomayor. De reis viel niet zo goed mee, ik had de indruk dat de chauffeur soms zelf even weg was waardoor we een paar keer toch wel opgeschrikt werden. Slapen was de boodschap en ik was heel blij toen ik weer bij ons Martha in men bedje lag! 

Voila, heel ons avontuur loopt stilletjes aan ten einde. Met gemengde gevoelens kijk ik naar de 13de mei en het zal wel terug wennen worden, het leven in België. Toch zijn dit allemaal belevenissen die ze mij nooit meer kunnen afpakken en ga ik bezien als een levensles. Nu nog maar een paar dagen travakken in de Soto, wat ik wel jammer vind want we beginnen echt wel vrienden te maken. Zo deed ik vandaag een assistentie bij een bevalling van een dokter, maar hij kon het nog niet denderend waarop ons Blancita tegen mij zei , hij moet nog veel leren, alsof ik het wel al helemaal perfect kan! Het geeft je wel vertrouwen maar bij deze, het is onze allerlaatste week!

Jullie horen nog van mij :)

Muchos Besos mi Amigos (as),

Sientje xXx