Van Cavia eten tot de Chimborazo

Na het ongelofelijke Galapagos avontuur gingen we met 8 richting Banos om het tweede deel van onze vakantie in te zetten. Dit was een zeven uur durende busrit wat lang lijkt maar door dat we getrakteerd werden door een prachtig uitzicht vloog de rit voorbij (oké ik geef toe ik heb weer geslapen).

Banos is een zeer geliefd dorpje in de Andes waar je je grenzen kan verleggen door het uitoefenen van avontuurlijk sporten. Van de eerste moment dat we aankwamen had ik er al direct een goed gevoel bij en vond ik het de gezelligste en aangenaamste plaats tot nu toe. Na het vinden van een hostel (maar liefst 7$ de nacht) trokken we naar een adventure bureau om onze volgende dag sportief in te vullen. We kregen een programma voorgeschoteld met op het menu een potje Raften gevolgd door canopying ( dit zijn meerdere afdalingen via een kabel en katrol in één wandeling). Op de laatste nipper boekte we ook nog even een nachtbusje om naar de plaatselijke "actieve" vulkaan te gaan kijken wat later op die dag voor hilarische momenten zorgden.

We proefde letterlijk maar ook figuurlijk van de Ecuadoriaanse cultuur en gingen, na het bezoeken van typische artisanale winkeltjes, ons wagen aan een stukje Cavia (Guinees biggetje). Dit was normaal al het plan in Cuenca maar aangezien Eva en ik toen wat ziek waren na het eten van een vieze kipburger, was er nu geen weg meer terug. Samen met mijn familie, alle geluk waren die er bij of we waren er nu nog van aan het eten, aten we eentje op! Dit is namelijk een typisch iets voor hier en konden echt niet naar huis gaan zonder er van te proeven. Bij deze deel ik graag mee dat ik het niet super vond maar dat ik het toch geprobeerd heb ervan te eten.

Het hoofdje 

Het rond snuffelen was weer begonnen en ons doel werd gezet op typische leren handtasje waar we al weken over aan het dromen waren. Aangezien mijn papa en broer mee waren werd dit onverwacht ook een ervaring meer voor hun en konden zo hun ogen niet geloven hoe zot vrouwen kunnen worden wanneer ze een mooi exemplaar spotten. Uiteindelijk heeft iedereen zijn ding gevonden en hebben we nog nooit zoveel souvenirs bij elkaar gekregen, bij deze, thuisfront wees gerust er zal alles bij elkaar een valies vol leuke spulletje richting jullie komen.

Na een gezellig etentje moesten we ons nog haasten (bedankt slechte service) voor onze nachtelijke trip naar de vulkaan. Ik had tijdens het boeken iets verstaan van muziek en sfeer maar ik kon mijn ogen niet geloven toen ik ons vervoersmiddel zag staan. Het grappige is dat ik deze busjes al had gezien in de loop van de dag en als grapje maakte dat we met zoiets gingen rijden. Oordeelt u zelf maar:

neonlichten en veel blingbling

sfeer zat er goed in inclusief wind

Dit kan toch enkel en alleen in Ecuador dacht ik dan en we amuseerde ons kapot. Zo ontstond er ineens paniek wanneer de gids iets in sprak in de micro en alle Ecuadorianen zich bukte. We verstonden er niets van en bukte ons dan maar ook wat voor een grappig tafereel zorgde en we tot nu toe nog altijd niet weten wat er gaande was. Eenmaal aangekomen op de top van een berg konden we genieten van een prachtig zicht over het dorpje en iets minder van de vulkaan maarja, het werd een leuke en gezellige avond, wat moet een mens nog meer hebben. Zo werd er ons die avond ook nog verteld dat wanneer de vulkaan zou uitbarsten, ze het dropje in 30 minuten kunnen evacueren en iedereen naar de berg recht tegenover de vulkaan kunnen brengen. Ik vind dit maar zeer simpel en gemakkelijk uit gecalculeerd en ben bij deze benieuwd hoe het gaat lopen wanneer hij nog eens gaat uitbarsten.

Vroeg uit de veren de volgende dag want het raften kon beginnen. Niet zo een schitterend weer die dag maar uiteindelijk hebben we daar zeer weinig last van gehad aangezien we "goed" nat zijn geworden. Na wat instructies van onze gids trokken we met vier boten het wilde water in.
Nog geen vijf minuten later belanden Eva, men zusje en ik in het wilde water. Ik deel echt heel graag mee dat dit een van mijn verschrikkelijkste momenten waren uit mijn leven, mits ik dacht dat ik dit nooit ging halen. Misschien wat overdreven maar zou het toch graag niet meer meemaken. Tijdens de instructies vertelde hij nog dat het zeer uitzonderlijk was das er IEMAND in het water beland.
Eerst zag ik gewoon water voor mijn ogen en had ik totaal niet door dat ik niet in maar naast de boot zat toen ik plots veel water binnen kreeg en naar boven kwam. Ik zag direct ons Elke die enorm in paniek was en luid riep "Eva zit er ook in!" waarop ik Elke rustig moest krijgen en dat ze vooral haar mond moest toehouden. Ik pakte haar vast bij haar reddingsvest waardoor ik het zelf moeilijk kreeg maar je krijgt zo een "overlevingsinstinct" over u dat je alles doet om iedereen in veiligheid te brengen. Voor we het wisten zaten we terug in de boot en deden we weer actief mee, al geef ik toe dat ik nog wat moest bekomen. Omdat we nog niet lang weg waren vroeg ik wat we fout deden en vertelde hij dat het niet te voorkomen was, hij lag er namelijk bijna zelf in. Nog geen twee minuten later brak zijn peddel en riep naar mij dat ik mijn peddel moest afgeven. Zo kreeg ik een VIP behandeling en mocht op een zeer comfortabele plaats gaan zitten (niet dus, mijn vingers doen nog altijd pijn).

stilte voor de storm

 Waar zijn we nu?

Jupla, terug! En hebben we iedereen bij?

luxe plaats

ik zag dat het goed was

Na toch wel een heftig boottochtje en een bordje arroz met pollo konden we even uitrusten voor dat we gingen Canopyingen. Het weer was niet schitterend en er kwam niet echt verbetering waardoor we het misschien moesten verzetten. Als bij wonder klaarde het dan toch op en konden we genieten van in totaal 6 deadrides waarvan de langste 550 meter lang was. Het was spectaculair en heb enorm genoten van prachtige uitzichten. Ik voelde me soms een vogeltje & kon op deze manier de wereld eens van een andere kant bekijken aangezien we soms op onze kop moesten hangen. Weer een ervaring rijker, dat kan ik wel zeggen!

stelletje mijnwerkers

ready? Go!

weg was ik

Top Chimborazo ( vlecht van sneeuw): 6310m

Zonder twijfel heb ik die nacht goed geslapen, alhoewel leek het alsof ik tien liter water op had gedronken wat waarschijnlijk nog een reactie was van mijn 'verdrinkings' momentje. Gepakt en gezakt trokken we verder naar ons volgend doen, het beklimmen van de Chimborazo u wel bekend na het lezen van mijn verhaal. Niet de Mount Everest maar gewoon weg de Chimborazo is de berg het kortste bij de zon. Niet de hoogste berg maar zijn top is wel korter gelegen bij de zon dan de top van de Mount Everest, wel zo'n 2km verschil. Jammer genoeg kon ons Britte niet mee aangezien ze al in Las Cajas moeite had met de hoogte.
Zo fier ze hier zijn op hun berg zo fier waren wij ook toen we na een uur stappen de 5000 meter behaalde. Tot mijn grote verbazing heb ik weer eens mogen ervaren dat moeder natuur soms korte metten met je kan maken. Mijn benen wogen precies wel 100 ton en kon ze amper voor elkaar zetten, mijn hart bonsde uit mijn lichaam en mijn longen hadden geen tijd om re relaxen. Raar gevoel hoor, te weinig zuurstof kunnen opnemen. Toch ben ik enorm blij dat ik dit gedaan heb, ondanks nog een hele tijd te hebben afgezien van de "hoogte ziekte" die me weer te pakken kreeg.

super team

5000m: hoger konden we niet

Tijdens onze tocht naar en op de Chimborazo konden we enkele diertjes spotten. Zo konden we kennis maken met een kei lief vosje dat stiekem al ons eten wilde pikken. Ook kan je kennis maken met een Vicuna, dit diertje behoord tot de kameel achtige zoals de lama. Het lijkt in mijn ogen meer een hertje met veel haar. Ook mochten de alpacas niet ontbreken en heb ik kunnen genieten van prachtige exemplaren.

lief vosje

Vicuna

Alpacas

Om het nog onvergetelijker te maken en men beentjes wat te testen besloten de Verdeyen's de MTB te nemen en de Chimborazo af te dalen via prachtige wegjes door heen de ongerepte natuur. Jammer genoeg besloot men zonnebril zijn geest te geven voor het vertrek waardoor de wind scherp was en ik met tranen in mijn ogen moest afdalen + een veel te grote helm die voor men ogen kwam waardoor het niet echt simpel was. Ik moest dan ook die drie scharels proberen te volgen wat ook niet van de poes was maar heb enorm genoten van het adembenemende zicht en ben blij dat ik dit kon delen met de rest van mijn familie. Ons mama, Emma en Eva kozen onverwacht voor een bijkomende wandeling met een zeer intressante gids. Hij kon nog Engels noch Spaans tot grote ergernis van de twee Vroedies.

Snel ingepakt zodat we de niet zo aangename stad Riobamba konden verlaten en terug naar Guayaquil konden afzakken ( wat niet veel beter is), dit zou beter voor mij zijn dacht ik omdat ik namelijk echt nog wat ziek was van het hoogte verschil. Het werd voor mij weer een helse busrit. Het onweerde uren aan een stuk met bijhorende regen en de chauffeur had grote haast. We gingen precies constant omlaag en hij moest dan ook altijd afremmen. We moeste nog maar amper 45 minuten doen tot we plots in een file stonden voor een goed uur. Er was een ongeval gebeurt en eer dat alles dan weer wat geregeld was waren we weer een pak verder op de avond. Het was bloed heet (sorry voor mijn vorig blog bericht) in de bus en ik werd horendol . Dit hou je toch niet voor mogelijk he, weer eens wat pech met het vervoer. Uiteindelijk nog op een schappelijk uur thuis gekomen en hebben we de volgende dag wat kunnen uitslapen. 

Vandaag zijn we dan Guayaquil gaan bezoeken en morgen staat het historisch centrum op het programma, direct dan ook het laatste uitstapje met mijn familie want die zullen die zelfde dag nog een vlucht terug naar België nemen. Het zal niet makkelijk zijn maar ben enorm blij dat ik ze heb kunnen laten proeven van dit prachtige land. 

De twee weken zijn voorbij gevlogen en men handjes kriebelen weer om een bevalling te doen. Vakantie is leuk maar een kindje op de wereld zetten is gewoon een soort passie geworden en wil er nog van profiteren nu het nog kan. Eerst zal ik mijn verjaardag nog vieren deze week, wat zeg ik morgen, en nog even de was en de plas doen. 

Maandag geven we er weer een lap op en zullen we onze eerste les geven. Spannend! 

De Ecuadoriaanse babytjes mogen bij deze nog even bij mama in de buik blijven!

Ik realiseer mij dat er al 2/3 van de stage er op zit en we nog maar een maand te gaan hebben. 

Met gemengde gevoelens moet ik toegeven want het is niet altijd even makkelijk omdat ik nog altijd één persoon immens hard moet missen maar de tijd is zo gevlogen en dat gaan die vier weken ook doen. 

Geniet van jullie subtropisch weekend want ik hoor dat het aan het 'opklaren' is in België! 

Drink er éne op mij!

Adios Amigos,

Muchos besos

Sienkes xXx